On jest Polakiem, ona Żydówką. Poznają się, zakochują i wspólnie uciekają z obozu koncentracyjnego, ale rozdzielają ich dalsze koleje II wojny światowej. Młodzi żyją w przekonaniu, że drugiej połówce nie udało się ocaleć. Niespodziewanie po 30 latach Hannah widzi w telewizji twarz Tomasza. Do spotkania kochanków dochodzi w Polsce... Taka jest fabuła niemieckiej produkcji "Zagubiony czas" w reżyserii Anne Justice i z Mateuszem Damięckim w głównej roli męskiej.

- Fabuła została skompilowana z wielu historii obozowych i wojennych. Ale największą wartością filmu jest to, że został zrealizowany prawie w stu procentach przez Niemców - mówi gość "Kontrkultury". - Do swojej roli schudłem 16 kilogramów, między innymi dlatego, że przez miesiąc jadłem tylko marchewkę.

Film odnosi sukcesy na całym świecie, zbiera laury na międzynarodowych festiwalach, dostaje też świetne recenzje. Wszedł do kin w Nowej Zelandii i Korei Południowej, w Japonii w 2012 roku był na piątym miejscu box office'u, a w Polsce jak dotąd pokazywany był tylko raz: - To prawda, "Zagubiony czas" otworzył w ubiegłym roku Warszawski Festiwal Żydowski i zdobył tam nawet nagrodę za najlepsze zdjęcia. Pokaz cieszył się ogromną popularnością do tego stopnia, że musieliśmy zorganizować większą salę - wspomina rozmówca Bogusi Marszalik i Pawła Siwka. - No cóż, w naszym kraju ślad po nim zaginął, na szczęście w innych częściach świata radzi sobie nieźle.

Podobnie z resztą jak aktor, który znany jest ze swojej pasji do podróżowania. Jak dotąd jednym z największych wyzwań była wyprawa na Syberię, podczas której jej uczestnicy pokonali 25 tysięcy kilometrów w 63 dni: - Moje kolejne wielkie marzenie, czyli podróż żukami dookoła świata, będzie musiało jeszcze chwilę poczekać - wyznaje Mateusz Damięcki. - W tym roku niestety już się to nie uda, być może zrealizuje je w 2014. Ale jestem spokojny - żuki są cierpliwe i poczekają.

kul

- Zdając maturę w wieku 17 lat wiedziałem, jak wygląda życie w szkole teatralnej, bo studiował tam mój brat i czasami chodziłem do niego na wagary - opowiada gość Uli Kaczyńskiej. - Dla chłopaka w tym wieku to był prawdziwy raj: fantastyczne studentki, żadnej matematyki, wśród przedmiotów śpiew, wymowa i nauka wiersza, do tego taniec i szermierka. Po prostu życie jak w Madrycie. W związku z tym zmuszony byłem powtarzać trzeci rok, co odrobinę przywołało mnie do porządku - wspomina.

Oprócz grania w teatrze, filmach oraz serialach Andrzej Grabowski zajmuje się także stand-upem oraz... muzyką. Kiedyś związany był z zespołem RW2, w 2010 roku ukazała się jego pierwsza solowa płyta, w czerwcu krążek "Cudne jest nudne": - Wiem, że niektórzy porównują mnie do Toma Waitsa albo Boba Dylana, ale jedyne co mogę zrobić, to przeprosić za to, co sobie tam pod nosem mruczę albo stękam - mówi z uśmiechem aktor. - I nie myślę o mojej tak zwanej "twórczości" w kategoriach "piosenki aktorskiej". Bo dla mnie ten termin to poczwarka...

Jeśli zaś chodzi o plany na przyszłość, to już wkrótce aktora zobaczymy w nowych filmach Andrzeja Wajdy i Wojtka Smarzowskiego. W obrazie "Wałęsa. Człowiek z nadziei" aktor zagra dyrektora Stoczni Gdańskiej, zaś w ekranizacji powieści Jerzego Pilcha "Pod Mocnym Aniołem" wcieli się w postać Granady.

Gość "EX Magazine" zapowiedział też udział kolejnym spektaklu w Teatrze 6. Piętro: - Eugeniusz Korin zaproponował mi coś, co mnie zawsze fascynowało, czyli jednoaktówki Czechowa. Poza tym powiązał to z 40-leciem mojej pracy artystycznej, więc nie mogłem odmówić - śmieje się Andrzej Grabowski. - Od października rzucam się w wir pracy, tylko czasami mnie strach nachodzi, czy ja to wszystko spamiętam...?

kul

"Wydaje mi się, a nawet jestem tego pewny, że teraz właśnie Zbyszek Cybulski rozpoczyna swój nowy żywot, długie istnienie w pamięci ludzkiej, w tęsknocie człowieczej, w legendzie" - w ten sposób, na łamach miesięcznika "Film", Zbyszka Cybulskiego żegnał pisarz i reżyser Tadeusz Konwicki. Był początek 1967 roku, polskie kino straciło swojego Jamesa Deana.

- Zbyszek był ekscentrykiem. Znane są różne historie z jego udziałem - mówi reżyser Andrzej Wajda. - Notorycznie spóźniał się, także na spektakle ze swoim udziałem. Kiedyś, w teatrze w Gdyni, kiedy sztuka już się zaczęła, wszedł na scenę od strony widowni. Dotarł za kurtynę i po kilku minutach był już gotów, żeby grać.

Zbigniew Cybulski urodził się 3 listopada 1927 roku w Kniażach. Studiował w Krakowie; najpierw dziennikarstwo, a potem aktorstwo. W filmie debiutował u Andrzeja Wajdy. W 1954 roku, w "Pokoleniu" zagrał epizodyczną rolę Kostka. Najbardziej znaną kreacją Cybulskiego była jednak postać Maćka Chełmickiego z obrazu "Popiół i diament". Zdaniem krytyka filmowego, Andrzeja Kołodyńskiego, aktor nie do końca radził sobie z tą sytuacją. - Długo nie mógł znaleźć dla siebie zupełnie nowej roli. Maciek za bardzo do niego przylgnął. I o ile na ekranie był w stanie to przeskoczyć, jak choćby u Hasa w "Rękopisie znalezionym w Saragossie", o tyle w życiu codziennym cały czas próbował nawiązywać do swojego bohatera z filmu Wajdy.

Jego charakterystyczny styl, skórzana kurtka i ciemne okulary szybko stały się obowiązującym trendem. Ale sam zainteresowany nie był tym faktem szczególnie poruszony. -  Niektórzy mówią, że moda jest motorem postępu. I w pewnym sensie jest to słuszne założenie - mówił w jednym z wywiadów Zbyszek Cybulski. - Niemniej jednak moda jest zjawiskiem bardzo często efektownym i porywającym, ale też przemijającym. I warto o tym pamiętać.

Krytycy nie mają wątpliwości, że o wyjątkowości aktora stanowiły autentyczność i prawda, którą miał w sobie. Zbigniew Cybulski zginął tragicznie pod kołami pociągu 8 stycznia 1967 roku. Gdyby żył, 3 listopada skończyłby 86 lat.

kul

Dla Jacka Komana nasz piękny kraj jest miłym oddechem po czterdziestostopniowych upałach Australii. W Czwórce przyznaje też, że w ojczyźnie aktorsko wciela się w trochę inne postaci niż w kraju, w którym żyje. - Tam przeważnie gram czarne charaktery, ludzi z mroczną przeszłością i z dziwnymi upodobaniami, kryminalistów, bandytów - zdradza w "Ex Magazinie". - W Polsce w serialu "Lekarze" ratuję ludzi, uwodzę. 
Po 30 lat mieszkania w Melbourne Jacek Koman przyznaje, że wrósł już w tamtą rzeczywistość. Do dziś spotyka się jednak z wyrazami uznania dla polskiej kinematografii i edukacji w szkołach teatralnych.
- Australijczycy są pełni szacunku dla naszej tradycji teatralnej. Można mówić o pewnej zazdrości dotyczącej tych właśnie tradycji, a także sposobu, w jaki się u nas kształci aktorów - mówi artysta. - Ogromną estymą darzony jest również czas polskiej szkoły filmowej, datowanej na lata 60.-70.

Jacek Koman nie widzi zbyt dużej różnicy miedzy dzisiejszą kinematografią polską i australijską. Jego zdaniem bardziej różnią się produkcje bogate od biedniejszych, niż australijskie od polskich.
Mimo dużego dystansu do swojej kariery gość Uli Kaczyńskiej ma poczucie odniesionego sukcesu. Dziś przyznaje, że przy doborze ról interesuje go "mięso", czyli to, co jest do zagrania. Nie zaprzecza jednak, że łechce go, gdy produkcja jest wielka, międzynarodowa i „ugwieżdżona”.
Jacek Koman, mimo że gra u boku największych hollywoodzkich gwiazd, przyznaje, że miło by było wystąpić w polskim teatrze: - To jedna z tych rzeczy, która by mnie przyjemnie łechtała, bo to bardzo specyficzna frajda.

(pj)