7 lipca 1930 zmarł Arthur Conan Doyle.

Holmes – detektyw naukowy

Twórca legendarnego Sherlocka, Arthur Conan Doyle urodził się 22 maja 1859. Studiował medycynę w Edynburgu i do 1890 roku prowadził praktykę lekarską. Dopiero później zajął się wyłącznie pisarstwem.

"Myślę, że ludzie w literaturze szukają potwierdzenia zwycięstwa dobra nad złem, bez względu na to kto, to zło unicestwia. Odpowiadając na to zapotrzebowanie, chciałem stworzyć typ detektywa naukowego, rozwiązującego tajemnice danej zbrodni na podstawie faktów, a nie dzięki głupocie zbrodniarza czy siłom nadprzyrodzonym" – pisał w swoich pamiętnikach autor.

Nową postać nazwał Sherlockiem Holmesem. Z racji, że nie mógł on sam opowiadać o swoich przygodach, pisarz wymyślił mu towarzysza, który by opowiadał o poczynaniach detektywa – doktora Watsona.

Pierwowzorem Holmesa był wykładowca Doyle’a z lat studiów – prof. Joseph Bell. "Był to bardzo zdolny chirurg, lecz jego główna siła leżała w diagnozie obejmującej nie tylko chorobę, lecz także zawód pacjenta" – wspominał pisarz. Podobnie jak detektyw, Bell miał zwyczaj wysnuwać daleko idące wnioski z błahych, pozornie, przesłanek.

Początek wielkiej sagi

Pierwsza powieść Arthura Conan Doyle'a ukazała się w 1887 roku i nosiła tytuł "Studium w szkarłacie". Jej życzliwe przyjęcie zachęciło Szkota do napisania następnych przygód detektywa. I tak okazała się ona pierwszym z 56 odcinków jednej z najpopularniejszych sag w historii literatury.
Codziennie poczta dostarczała pisarzowi wiele listów adresowanych do Sherlocka z prośbą o pomoc w rozwiązaniu problemu. – Początkowo wydawało mi się to nawet zabawne, ale w końcu miałem dość. Czytelnicy ciągle domagali się dalszych przygód Holmesa – wspominał.

Nieudana próba zerwania z Holmesem

Po napisaniu dwóch cykli doszedł do wniosku, że grozi mu niebezpieczeństwo nierozerwalnego związku z postacią i dziełem literackim "należącym do niższego gatunku", dlatego w 1893 roku uśmiercił postać Sherlocka w utworze "Ostatnia zagadka".

- Nareszcie byłem wolny. Zgodnie ze swą chęcią mogłem teraz poświęcić swój czas poważniejszym pracom – pisał Doyle. Napisał wtedy powieść fantastyczno-naukową "Zaginiony świat", w której wykreował postać ekscentrycznego naukowca George'a Challengera. Zajął się też spirytyzmem i stworzył dzieło "Nowe objawienie, czyli co to jest spirytyzm".

Holmes nie umiera nigdy

Jednak czytelnicy nie byli zainteresowani nowymi książkami Doyle’a, wszyscy chcieli Holmesa. W listach do autora pisali:
"Ty dzika bestio, jesteś mordercą, dzikim zwierzęciem bez sumienia. Mam nadzieję, że Bóg cię skarze i nie pozwoli, aby tak potworna zbrodnia uszła ci bez kary. Swym czynem straciłeś Pan przyjaciół w Anglii i nie tylko".

"Panie nic nas nie obchodzą pańskie łajdackie sztuczki. Holmes żyje bo nikt przy zdrowych zmysłach nie da wiary, że ktoś taki jak on dał się wykiwać pierwszemu lepszemu przestępcy. Nic nas nie obchodzi jak Pan to załatwi, ale radzimy, żeby najdalej w ciągu roku znalazł pan żywego Sherlocka Holmesa”.

Czytelnicy wierzyli, że stworzony przez Doyle’a bohater jest postacią z krwi i kości, a pisarz jedynie jego mniej lub bardziej wiernym kronikarzem. Gdy do żądań szerokiej publiczności dołączyli się wydawcy, pisarz skapitulował. Stworzył jedną z najpopularniejszych sag w historii literatury.

Muzeum Sherlocka Holmesa znajduje się na Baker Street w Londynie, dokładnie tam, gdzie według książki mieszkał sławny detektyw i jego przyjaciel Watson. Zgromadzono tam wiele rzeczy związanych z przygodami detektywa. Umieszczono też eksponaty związane z samym Arthurem Conan Doyle’em, np. fotel i biurko, przy którym pisał o przygodach Holmesa.

mk

Kilka miesięcy po śmierci swojej córki, 113 lat temu, 21 kwietnia 1910 roku na zawał serca zmarł Mark Twain, amerykański pisarz pochodzenia szkockiego, satyryk, humorysta. Jego najbardziej znane powieści to: "Przygody Tomka Sawyera" i "Przygody Hucka". Wiele z utworów Twaina nie zostało przetłumaczonych na język polski. W każdej z jego książek pojawiają się wątki autobiograficzne. 

Przerwana młodość

Urodził się 30 listopada 1835 jako Samuel Langhorne Clemens. Jako 12-letni chłopiec musiał zrezygnować z nauki i podjąć się pracy zarobkowej, aby utrzymać rodzinę po śmierci ojca. Pracował w drukarni, a później jako pilot parostatków.

Swoje przygody opisał w autobiograficznej powieści "Życie na Missisipi". Z tego okresu pochodzi też jego pseudonim. "Mark twain" w żargonie pilotów parowców oznacza "zaznacz dwa" (sążnie głębokości).

Mark Twain słynął ze specyficznego poczucia humoru i sarkastycznego podejścia do otaczającej go rzeczywistości. Do Marka Twaina przyszedł pewnego dnia młody pisarz, któremu udało się wydać nowelkę w podrzędnym piśmie. Rozpromieniony młodzieniec miał powiedzieć, że pisanie to bardzo prosta sprawa. Na co odpowiedział Twain: "Ciszej, na miłość boską, niech pan nas nie zdradzi!".

Celne riposty

Kiedyś jedna z jego wielbicielek miała zwrócić się do niego z pytaniem, jakie książki uważa za najbardziej wartościowe. Jak przystało na świetnego humorystę, odpowiedział przekornie, dzieląc książki na kategorie ze względu na ich przydatność. Książki ze skórzaną okładką można wykorzystać do ostrzenia brzytew, cienkie broszurki do podparcia kiwającego się stołu, a encyklopedie do obrony w razie napadu.

Mark Twain traktowany był przez Amerykanów z przymrużeniem oka, jako człowiek mało poważny i wyśmiewający wszystko wokół. W 1893 roku zbankrutowało przedsiębiorstwo wydawnicze, w które Twain zainwestował 200 tys. dolarów. Pisarz znalazł się wówczas w ciężkiej sytuacji finansowej. Spłatę długów umożliwiły mu odczyty, z którymi jeździł po USA i Europie. Przy okazji pisarz zgromadził nową fortunę.

Grunt to dobra zabawa

Pierwszym recenzentem i korektorem jego twórczości była jego żona. Czytanie fragmentów nowych utworów odbywało się także w obecności jego córek. Autor nie miał zahamowań co do treści swoich powieści, ani poczucia, że pisanie o czymś jest po prostu nie na miejscu.

– Sam Twain przyznaje się do tego, że niesamowitą uciechę sprawiało mu wtrącanie wyjątkowo złośliwych określeń do tekstu – mówiła Agnieszka Krasnodębska w aud. "Finezje literackie". –Jego żona to czytała, brała ołówek i wykreślała. Wtedy jego córki protestowały, on również i jego żona pozostawiała to bez zmian. Twain twierdzi, że potem i tak to wykreślał, ponieważ to, co napisał, spełniło swoją rolę – on to robił po to, żeby rodzina się dobrze bawiła.

Posłuchaj, jaki był Mark Twain, autor słynnych "Przygód Tomka Sawyera" i ile w bohaterze tej książki jest samego Twaina.

mb/im     

W 1982 roku Gabriel Garcia Marquez został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu Szwedzka Akademia napisała, że nagrodę otrzymał za "powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu". Sam pisarz był zdania, że opisuje rzeczywistość, a nie świat fantazji.
- To jest inna od naszej rzeczywistość, a tym bardziej jego - karaibskiego wybrzeża Kolumbii. Miał rację, mówiąc, że jedynie opisuje rzeczywistość, ale jak się wczytać w przestrzeń, w jakiej porusza się Gabriel Garcia Marquez, to zobaczymy, że jest ona mała - komentuje Carlos Marrodan Cassas.

Kultura w radiowej Jedynce >>>

Prowadząca program uzupełniła, że pisarz był zdania, że zapisuje jedynie to, co opowiadała mu jego babka, która traktowała wszystko jakby zdarzyło się naprawdę. - Rzeczywiście wielokrotnie powtarzał, że miał wspaniałe dzieciństwo, bo miał znakomitych dziadków, którzy faszerowali go różnymi opowieściami i że właściwie on został pisarzem dzięki nim. Właściwie wszystko to, co napisał, to historie jego dziadka i babci, więc w jego twórczości jest wiele wątków rodzinnych - dodaje tłumacz.
Termin realizmu magicznego jest stosowany nie tylko w odniesieniu do prozy iberoamerykańskiej, choć z nią jest najbardziej kojarzony. - Gdy w latach 60. ta proza zaczęła docierać do Europy poprzez książki takich pisarzy jak: Alejo Carpentier, Julio Cortazar, Carlos Fuentes, Gabriel Garcia Marquez i Vargas Llosa próbowano to jakoś zaszufladkować. Zarówno czytelnicy, jak i krytycy czuli, że jest to proza, która wyrasta z pnia literatury europejskiej, ale wnosi jakąś specyficzną atmosferę, coś zupełnie innego - opowiada Carlos Marrodan Cassas.
Realizm magiczny miał oznaczać literaturę, w której świat rzeczywisty i nierzeczywisty, przenikają się wzajemnie, są nierozłączne. Proza ta nie zawsze znajduje zwolenników, bo część osób narzeka na duże zagęszczenie podobnie nazywających się postaci, co utrudnia zrozumienie głównego wątku tego typu książek. - Trzeba tej literaturze się poddać, nie wolno iść pod nią, tylko trzeba ulec jej czarowi i w pewnym momencie wszystko zacznie się układać - poleca tłumacz.

Kultura w Polskim Radiu w serwisie You Tube >>>

Podobnego zdania jest krytyk literacki. - Literatura jest od przetwarzania, oddawania ducha narodu i miejsca, nastroju, tego, co się dzieje między ludźmi. Dla mnie Marquez jest modelowym pisarzem, bo widać, że jego cieszy opowiadanie - mówi Leszek Bugajski. Jak dodaje, nie bez znaczenia jest jego droga do pisarstwa, która prowadziła przez dziennikarstwo. - Pewno miał powyżej uszu codzienności, rzetelnego opowiadania co i jak się zdarzyło. W którymś momencie to wybuchło, pewna radość opowiadania, tworzenia historii i świata - opowiada Leszek Bugajski.

Nie żyje Gabriel Garcia Marquez >>>

Gabriel Garcia Marquez to jeden z największych pisarzy XX wieku. Kolumbijczyk jest autorem takich książek jak "Sto lat samotności" (1967), "Jesień patriarchy" (1975) czy "Miłość w czasach zarazy" (1985). Pisarz zmarł 17 kwietnia w Meksyku w wieku 87 lat.

Audycję "Kultura w radiowej Jedynce" prowadziła Anna Stempniak.

sm, pg

195 lat temu, 8 lutego 1828 roku urodził się Juliusz Verne, jeden z najpoczytniejszych i najsłynniejszych pisarzy swojej epoki. Autor wysyłał swoich bohaterów w długie, pełne przygód podróże do dzikich krain, w kosmos, czy w morskie głębiny. Pośród tych ostatnich umieścił opanowanego żądzą zemsty, surowego kapitana Nemo.

Na zdjęciu: Karykatura przedstawiająca Juliusza Verne'a w czasopiśmie "L'Algerie" (15.06.1884), źr. Wikimedia Commons/dp

- W koncepcji Verne’a kapitan Nemo miał być Polakiem, powstańcem styczniowym. Część jego rodziny wysieczono i pognano na Sybir, zaś córkę i żonę zgwałcili Kozacy. Ten tajemniczy język, którym mówią, ku zdumieniu przybyszy, na pokładzie "Nautilusa" to miał być język polski - twierdził Jan Gondowicz, tłumacz i krytyk, w audycji Mai Szymanowskiej z cyklu "Biografie niezwykłe".

Pakt z diabłem

Do kanonu literatury przygodowej przeszła jednak wersja o hinduskim rodowodzie kapitana. Los Nemo przypieczętował wydawca Verne’a, który nie zgodził się na polską wersję historii.

- Mamy w przypadku Verne’a do czynienia z kimś, kto zawarł pakt z szatanem i to pakt na wieczność. Otóż po sukcesie „Pięciu tygodni w balonie” Verne podpisał ze swoim wydawcą, który się nazywał  Pierre-Jules Hetzel (…), wyjątkowo niekorzystny finansowo, ograniczający prawa autora, w którym zobowiązuje się pisania wyłącznie dla tego wydawcy dwóch powieści rocznie - mówił gość Polskiego Radia.

Antysemita z polskimi korzeniami?

Kontrakt zapewniał również Hetzelowi dowolność w redakcji i nanoszeniu poprawek w dziełach Verne’a. - Był zoologicznym antysemitą, widział Żydów nawet w kosmosie(…). Takich postaci negatywnych, zawsze z haczykowatym nosem i o ponurym charakterze było w powieściach Verne’a więcej i Hetzel bez litości ich wykreślał - wyjaśniał Jan Gondowicz.

Ilustracja do "Tajemniczej wyspy" Verne'a z wydania Hetzela

Jak podkreślają literaturoznawcy, na ironię zakrawa fakt, że słynny pisarz przez pewien czas był ofiarą plotki, wedle której ukrywał swoje polsko-żydowskie pochodzenie. Verne miał pochodzić z ziem polskich i nosić nazwisko Olsza, co w języku starofrancuskim brzmiało podobnie, do nazwiska Verne.

Zew przygody, urok bohemy

Tak naprawdę Verne urodził się 8 lutego 1828 w Nantes we francuskiej rodzinie. Być może to, że wychował się w mieście oddalonym o zaledwie ok. 30 km od morza sprawiło, że w przyszłych utworach pisarza tak często przewija się wątek dalekich, niebezpiecznych podróży.

- Uciekał zawsze w stronę morza, dopóki nie odkrył, że jest nie najsilniejszego zdrowia - twierdził Jan Gondowicz.
Ojciec wysłał młodego Juliusza na studia prawnicze do Paryża. - Od razu młody człowiek uwikłał się w środowisko teatrów bulwarowych, początkujących poetów, biednej bohemy żywiącej nieokreślone ambicje przy równie nieokreślonych talentach - wspominał gość Mai Szymanowskiej.

Na ten czas przypadły też jego pierwsze próby literackie w małej formie. Sukces odniosła dopiero jego powieść "Pięć tygodni w balonie" wydana w 1863 roku.

Skad u Verne'a zaintersowanie sprawą polską? Jak Stanisław Lem poddał w wątpliwość warunki życia na "Nautilusie"? Jakie fantastyczne wynalazki znalazły się na kartach powieści Verne’a i czy sam pisarz prowadził życie podobnej jego bohaterom? Posłuchaj audycji.

bm