Halina Konopacka i jej pierwszy polski lekkoatletyczny rekord świata

23 maja 1926 roku, Halina Konopacka ustanowiła pierwszy polski lekkoatletyczny rekord świata. Uzyskała w rzucie dyskiem 34,15 m.

Była lekkoatletką i zdobywczynią pierwszego złotego medalu dla polskiej reprezentacji w historii Igrzysk Olimpijskich. Dokonała tego 31 lipca 1928 na Igrzyskach w Amsterdamie, rzucając dyskiem na rekordową odległość 39,62 m.

100 lat Polskiego Komitetu Olimpijskiego - serwis specjalny

Sportowe geny

Halina Konopacka urodziła się 26 lutego 1900 w Rawie Mazowieckiej. Pochodziła z rodu szlacheckiego spowinowaconego z Tatarami. Sport był obecny w rodzinie Haliny, która postanowiła zająć się nim zawodowo. Była dobra we wszystkich konkurencjach lekkoatletycznych, odnosiła mnóstwo zwycięstw. Startowała w biegach sztafetowych, w skokach, pchała kulą.

– Zaczęło się po prostu z zamiłowania do ruchu, z zamiłowania do przyrody. Ciekawość kazała rzucić, biegać, próbować. Po prostu z radości życia, z młodości, z przygody i z tego wszystkiego, z czego sport się powinien składać. Jak wzięłam dysk, to okazało się, że po paru razach padł rekord Polski. No to już wtedy kazali mi trochę trenować. I tak się zaczęło – Halina Konopacka opowiadała o swoich początkach w rzucie dyskiem.

Karierę sportową rozpoczęła w latach 20., kiedy jako studentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim wstąpiła do sekcji lekkoatletycznej Akademickiego Związku Sportowego. Uprawiała różne dyscypliny lekkoatletyki, ale największe sukcesy odnosiła w rzucie kulą i dyskiem, w których zdobyła mistrzostwo Polski.

W 1928 roku odniosła swój największy sportowy sukces - zdobyła złoty medal w rzucie dyskiem na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie.

Wszechstronna i piękna

Z pewnością nie mieściła się ona w ciasnym stereotypie sportsmenki. Była piękną kobietą, nosiła się niesłychanie elegancko, stąd przy okazji różnego rodzaju zawodów była prawdziwą ozdobą stadionów.

– Wystarczyłoby przypomnieć z kroniki życia towarzyskiego II Rzeczypospolitej, długą listę prominentnych osobowości, w tym jednego premiera, które szalały za tą - jak pisała ówczesna prasa - kobietą posągowej urody – wspominał historyk dr Janusz Osica w audycji z cyklu "Kronika niezwykłych Polaków".

Równie mocno jak sport pochłaniało ją pisanie wierszy oraz malarstwo. Jej twórczość publikowana była w "Wiadomościach Literackich" i "Skamandrze". Wydany w 1929 roku tomik poezji: "Któregoś dnia" stał się modną, czytaną na salonach lekturą.

We wrześniu 1939 roku brała udział w dramatycznej i udanej akcji przewozu do Francji zasobów polskiego złota. Udział Konopackiej w tej akcji wynikał stąd, że jej mąż Ignacy Matuszewski był prominentną postacią rządów pomajowych, m.in. szefem oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i ministrem skarbu II Rzeczypospolitej.

Gdy Halina Konopacka w latach II wojny światowej przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, wróciła do poezji oraz zajęła się malarstwem. Zmarła 28 stycznia 1989 roku na Florydzie. Półtora roku po jej śmierci, urnę z jej prochami pochowano na warszawskim cmentarzu na Bródnie.

Sławna jak Kiepura

- Halina Konopacka była nie tylko tą pierwszą zwyciężczynią olimpijską w polskich barwach w Amsterdamie, ale była z całą pewnością wzorem, który od tej pory może być śmiało kopiowany. Jej wszechstronność, jeżeli chodzi o kulturę fizyczną i duchową, klasa jako człowieka, pomijając nawet samą kobiecą urodę, pozostawiła niezatarte wspomnienia - mówił Maciej Petruczenko, dziennikarz "Przeglądu Sportowego", ekspert od lekkiej atletyki i historii sportu.

Jej sława była porównywana ze sławą Jana Kiepury. Istniało powiedzenie: "Kiepura pyskiem Konopacka dyskiem".

mk