Wobec natarcia nieprzyjaciela, siły powstańcze zmuszone są wycofać się na linię Wroniej. Skutecznie broni się Dworzec Pocztowy, który pozostanie w rękach powstańców do upadku zrywu.

Gen. Tadeusz Bór-Komorowski wysyła do jednego z dowodzących siłami niemieckimi gen. Rohra pismo z żądaniami i postulatami dotyczącymi ewentualnej kapitulacji: przyznania praw kombatanckich powstańcom, wyjaśnienia losu ludności cywilnej Warszawy, wyjaśnienia stosunku władz niemieckich do dowódców wojskowych i cywilnych Powstania. Rohr udziela zadowalającej odpowiedzi i żąda kapitulacji tego samego dnia. Dowódcy AK zdecydowali się na dalszą grę na zwłokę.

Odgłosy dział na wschodzie i samoloty radzieckie, które toczyły nad Warszawą pojedynki z lotnictwem niemieckim, zwiastują rychłe nadejście Armii Czerwonej.

Rozpoczyna się dewastacja zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej. Najcenniejsze zbiory ładowane są w skrzynie i przeznaczone na wywózkę do Rzeszy. Pozostałe woluminy są barbarzyńsko niszczone przez żołdactwo nieprzyjaciela: trafiają na barykady, są palone. "Inne książki kryminaliści rozkładali i paskudzili na nie" - pisał we wspomnieniach prof. Bohdan Korzeniewski.

Armia Czerwona zbliża się na przedpola Warszawy. Słabną bombardowania lotnicze na walczącą stolicę, samoloty niemieckie są teraz zaangażowane w walkę z sowieckimi myśliwcami.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

W nocy z 10 na 11 września przeprawiają się przez Wisłę łączniczki Armii Ludowej z Żoliborza w celu przekazania informacji o sytuacji w Warszawie i nawiązania łączności między komunistami walczącymi w Powstaniu a Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego.

Niemcy obawiają się rychłego wkroczenia Sowietów na Pragę, skupiają się na odciągnięciu powstańców od brzegu Wisły. Na Czerniakowie idzie natarcie od strony ul. Czerniakowskiej i z parku Sobieskiego. Ciężkie walki prowadzone na ulicach Łazienkowskiej i Rozbrat zmuszają powstańców do cofnięcia się na linię ul. Przemysłowej. Broni się przejście z Czerniakowa na Śródmieście. Na Dolnym Mokotowie powstańcy trwają na stanowiskach na ul. Stępińskiej, Bończy, Zakrzewskiej, Górskiej i Chełmińskiej.

Nastroje w Śródmieściu poprawia aliancki zrzut ze środkami sanitarnymi i bronią. Trwają bombardowania artyleryjskie.

Zofia Zawadzka, drużynowa I Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerek, tak wspomina akcję ratowania ludzi ze zniszczonego budynku: "Prawie zupełnie ciemno od kurzu. Kilku ludzi pracuje przy słabym świetle latarek. Wykopują ludzi spod gruzów. Obraz zupełnie makabryczny. Leży kobieta. Nogi ma jeszcze przysypane. Pod nią jej dziecko, ośmioletnie, już nie żyje, ona dogorywa. Nad nią czyjeś ręce, nogi, palce, nie wiadomo do kogo należące. Jak jej pomóc, jak ją ratować - można zupełnie zgłupieć".

Kolejną udręką są "gołębiarze" - strzelcy wyborowi nieprzyjaciela. Walczący w rejonie Politechiki pchor. Janusz Kozłowski ps. Pilawa pisze wstrząsające wspomnienia:

"Przy barykadzie u wejścia do gmachu Architektury Lusia idąca tuż koło mnie padła bez jęku. Myślałem, że się potknęła, bo nie słyszałem strzału. Ciemna plama wystąpiła na przybrudzonej, różowej sukience. Pełen rozpaczy porwałem dziecko na ręce i zaniosłem na punkt opatrunkowy. (...) Doktor "Józef" nie miał już nic do roboty. Płuca porwane zostały ekrazytówką (rodzaj wybuchowej amunicji - przyp. red.). (...) Pochowaliśmy małą na podwórzu Architektury, obok "Ewy" i "Czai". (...)

Rano wyszedłem z trzema chłopcami upolować rozbójnika. Lusia była jego dziewiątą ofiarą. (...) Zawzięliśmy się na gołębiarzy. (...) Tropienie trwało całe przedpołudnie. (...) Wreszcie wskazali go nam ludzie. Walka była krótka. Wpadł na nas na klatce schodowej. Nie zdążył ruszyć spustu, bo "Lelek" wpakował mu w brzuch jedną ze zdobytych ekrazytówek. Padł (...). "Czarny" go dobił. (...)

Opowiedziałem "Basi" i "Marzenie", jak polowaliśmy na draba. "Marzena" złapała się za głowę: - Przecież ty dziczejesz. I twoi chłopcy z tobą. Zastanów się, dobiliście rannego. Jak ty się zmieniłeś!

- To mnie zmienili."

Główne siły von dem Bacha nacierają od południa i północnego-zachodu na Czerniaków. Niemcom udaje się przerwać łączność między tą dzielnicą a Śródmieściem Południowym.

W pozostałych dzielnicach panuje względny spokój. "Wstrzymuje się wszelkie natarcia w mieście. Zachowuje się jedynie niezbędne siły na odcinkach po to, aby wszystkie siły grupy von dem Bacha użyć bądź do oczyszczenia południowej części miasta, bądź stworzenia grup uderzeniowych na możliwych dla nieprzyjaciela przejściach przez Wisłę" - można przeczytać w dzienniku działań bojowych 9. armii niemieckiej.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Tymczasem w Śródmieściu przebywa na stłoczonym terenie ponad 200 tysięcy ludzi. Brakuje wody, fatalne są warunki sanitarne, brud i głód wyniszczyły mieszkańców stolicy. "Czerwonka była w drodze do rozwinięcia się w powszechną epidemię" - notuje gen. Tadeusz Bór-Komorowski.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Nieprzyjaciel kontynuuje ataki na Czerniaków. Opanowuje m.in. Port Czerniakowski, parzystą stronę ulicy Łazienkowskiej, gmach ZUS i szpital św. Łazarza przy ul. Książęcej. Ciężkie walki toczą się na Ludnej. Natarciom nieprzyjaciela towarzyszy ogień artylerii. W budynku ZUS żołdacy mordują rannych.

Tego dnia odbywa się pierwszy sowiecki zrzut broni i żywności dla walczącej stolicy. Zrzut i obserwacje kolumn niemieckich żołnierzy wycofujących się z Pragi na zachód dają złudną nadzieję na rychłe nadejście oddziałów Armii Czerwonej. Poprawia się morale powstańczej Warszawy. Względny spokój panuje w Śródmieściu. Tam najważniejszym epizodem jest natarcie nieprzyjaciela od strony ulicy Wroniej odparte przez powstańców.

Żoliborz, z uwagi na niemal całkowite przejęcie dzielnicy przez powstańcze władze, nazywany "republiką żoliborską", przygotowuje się do obrony. Dzielnica odpiera trzy natarcia od strony Marymontu.