Armia Czerwona zbliża się na przedpola Warszawy. Słabną bombardowania lotnicze na walczącą stolicę, samoloty niemieckie są teraz zaangażowane w walkę z sowieckimi myśliwcami.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

W nocy z 10 na 11 września przeprawiają się przez Wisłę łączniczki Armii Ludowej z Żoliborza w celu przekazania informacji o sytuacji w Warszawie i nawiązania łączności między komunistami walczącymi w Powstaniu a Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego.

Niemcy obawiają się rychłego wkroczenia Sowietów na Pragę, skupiają się na odciągnięciu powstańców od brzegu Wisły. Na Czerniakowie idzie natarcie od strony ul. Czerniakowskiej i z parku Sobieskiego. Ciężkie walki prowadzone na ulicach Łazienkowskiej i Rozbrat zmuszają powstańców do cofnięcia się na linię ul. Przemysłowej. Broni się przejście z Czerniakowa na Śródmieście. Na Dolnym Mokotowie powstańcy trwają na stanowiskach na ul. Stępińskiej, Bończy, Zakrzewskiej, Górskiej i Chełmińskiej.

Nastroje w Śródmieściu poprawia aliancki zrzut ze środkami sanitarnymi i bronią. Trwają bombardowania artyleryjskie.

Zofia Zawadzka, drużynowa I Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerek, tak wspomina akcję ratowania ludzi ze zniszczonego budynku: "Prawie zupełnie ciemno od kurzu. Kilku ludzi pracuje przy słabym świetle latarek. Wykopują ludzi spod gruzów. Obraz zupełnie makabryczny. Leży kobieta. Nogi ma jeszcze przysypane. Pod nią jej dziecko, ośmioletnie, już nie żyje, ona dogorywa. Nad nią czyjeś ręce, nogi, palce, nie wiadomo do kogo należące. Jak jej pomóc, jak ją ratować - można zupełnie zgłupieć".

Kolejną udręką są "gołębiarze" - strzelcy wyborowi nieprzyjaciela. Walczący w rejonie Politechiki pchor. Janusz Kozłowski ps. Pilawa pisze wstrząsające wspomnienia:

"Przy barykadzie u wejścia do gmachu Architektury Lusia idąca tuż koło mnie padła bez jęku. Myślałem, że się potknęła, bo nie słyszałem strzału. Ciemna plama wystąpiła na przybrudzonej, różowej sukience. Pełen rozpaczy porwałem dziecko na ręce i zaniosłem na punkt opatrunkowy. (...) Doktor "Józef" nie miał już nic do roboty. Płuca porwane zostały ekrazytówką (rodzaj wybuchowej amunicji - przyp. red.). (...) Pochowaliśmy małą na podwórzu Architektury, obok "Ewy" i "Czai". (...)

Rano wyszedłem z trzema chłopcami upolować rozbójnika. Lusia była jego dziewiątą ofiarą. (...) Zawzięliśmy się na gołębiarzy. (...) Tropienie trwało całe przedpołudnie. (...) Wreszcie wskazali go nam ludzie. Walka była krótka. Wpadł na nas na klatce schodowej. Nie zdążył ruszyć spustu, bo "Lelek" wpakował mu w brzuch jedną ze zdobytych ekrazytówek. Padł (...). "Czarny" go dobił. (...)

Opowiedziałem "Basi" i "Marzenie", jak polowaliśmy na draba. "Marzena" złapała się za głowę: - Przecież ty dziczejesz. I twoi chłopcy z tobą. Zastanów się, dobiliście rannego. Jak ty się zmieniłeś!

- To mnie zmienili."

Główne siły von dem Bacha nacierają od południa i północnego-zachodu na Czerniaków. Niemcom udaje się przerwać łączność między tą dzielnicą a Śródmieściem Południowym.

W pozostałych dzielnicach panuje względny spokój. "Wstrzymuje się wszelkie natarcia w mieście. Zachowuje się jedynie niezbędne siły na odcinkach po to, aby wszystkie siły grupy von dem Bacha użyć bądź do oczyszczenia południowej części miasta, bądź stworzenia grup uderzeniowych na możliwych dla nieprzyjaciela przejściach przez Wisłę" - można przeczytać w dzienniku działań bojowych 9. armii niemieckiej.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Tymczasem w Śródmieściu przebywa na stłoczonym terenie ponad 200 tysięcy ludzi. Brakuje wody, fatalne są warunki sanitarne, brud i głód wyniszczyły mieszkańców stolicy. "Czerwonka była w drodze do rozwinięcia się w powszechną epidemię" - notuje gen. Tadeusz Bór-Komorowski.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Nieprzyjaciel kontynuuje ataki na Czerniaków. Opanowuje m.in. Port Czerniakowski, parzystą stronę ulicy Łazienkowskiej, gmach ZUS i szpital św. Łazarza przy ul. Książęcej. Ciężkie walki toczą się na Ludnej. Natarciom nieprzyjaciela towarzyszy ogień artylerii. W budynku ZUS żołdacy mordują rannych.

Tego dnia odbywa się pierwszy sowiecki zrzut broni i żywności dla walczącej stolicy. Zrzut i obserwacje kolumn niemieckich żołnierzy wycofujących się z Pragi na zachód dają złudną nadzieję na rychłe nadejście oddziałów Armii Czerwonej. Poprawia się morale powstańczej Warszawy. Względny spokój panuje w Śródmieściu. Tam najważniejszym epizodem jest natarcie nieprzyjaciela od strony ulicy Wroniej odparte przez powstańców.

Żoliborz, z uwagi na niemal całkowite przejęcie dzielnicy przez powstańcze władze, nazywany "republiką żoliborską", przygotowuje się do obrony. Dzielnica odpiera trzy natarcia od strony Marymontu.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Trwają zaciekłe walki o Czerniaków. Zaciska się śmiertelna pętla wokół obszaru zajętego przez żołnierzy zgrupowania "Radosław". Natarciom piechoty nieprzyjaciela towarzyszy huraganowy ogień artyleryjski. Oddziały powstańcze ponoszą wielkie straty, brakuje amunicji. Na zajętych terenach wróg morduje ludność cywilną.

Wobec zajęcia Pragi przez Armię Czerwoną gra toczy się o utrzymanie przyczółka dla spodziewanego desantu. Jan Mazurkiewicz ps. Radosław postanawia zmniejszyć broniony teren do obszaru ulic Krąg-Czerniakowska-Zagórna. Tego samego dnia przez Wisłę przeprawia się pchor. Stanisław Komornicki ps. Nałęcz i dociera do dowódcy 9. pułku piechoty I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki w Armii gen. Berlinga.

Walka toczy się też w Śródmieściu, gdzie nieprzyjaciel naciera na ul. Książęcą od strony Al. Ujazdowskich.

Jest jeszcze jedno miejsce, gdzie Niemcy obawiają się desantu - Żoliborz. Tutaj trwa natarcie od strony Marymontu siłami 25. dywizji pancernej. Niemcom udaje się odciąć powstańców od Wisły na linii Bielany-Krasińskiego. Jednocześnie, oddziały powstańcze muszą ustąpić wobec przewagi wroga, który dochodzi do ul. Potockiej.

Sowiecka artyleria ostrzeliwuje tego dnia niemieckie pozycje na terenie miasta.