- Żegnano go jak wielkiego Amerykanina i wielkiego żołnierza – mówił Sławomir Szof. Trumna spoczywała na lawecie wojskowej, całe Stany Zjednoczone pogrążone były w żałobie. - Śmierć Eisenhowera w 1969 roku była śmiercią "człowieka legendy" – stwierdził prof. Michałek w audycji "Łysy jak Ike". - Amerykanie żegnali najważniejszego żołnierza w swoich dziejach.

Inwazja we Francji

Na czele wojsk sprzymierzonych stanął 6 czerwca 1944 roku. To pod jego dowództwem rozpoczęła się jedna z największych operacji wojennych – lądowanie żołnierzy w Normandii. Gdy pierwsze dywizje walczyły już na plażach północnej Francji, Eisenhower przemawiał przez radio do narodów zachodniej Europy:

- Dziś rano potężne siły ekspedycyjne wyruszyły ku wybrzeżom Francji. Operacja ta jest rezultatem współdziałania państw alianckich Ameryki i Europy. W ten sposób zespalamy wysiłki z toczącym już bój najeźdźcą, Związkiem Radzieckim - mówił.

 

Nigdy wcześniej w historii żaden z dowódców nie dysponował taką potęgą jak on – mówił w audycji Sławomira Szofa z cyklu "Postacie XX wieku", nadanej w czerwcu 2004 roku, historyk wojskowy - prof. Tadeusz Panecki. - Przypomnę, w pierwszym rzucie to było ok. 200 tys. żołnierzy, 4 tys. okrętów, 5 tys. barek desantowych, 11 tys. samolotów. I Eisenhower musiał ogarnąć te wszystkie elementy.

Szlify wojskowe

Był do tego znakomicie przygotowany. Skończył West Point, został szefem sztabu armii ćwiczącej w 1941 roku obronę Stanów Zjednoczonych. Później, w roku 1942 dowodził operacją lądowania wojsk w Afryce, potem na Sycylii i w południowych Włoszech. - Rzeczą najcenniejszą, którą zdobył w tym czasie Eisenhower było doświadczenie w dowodzeniu koalicyjnymi siłami zbrojnymi - skomentował prof. Panecki.

W swych pamiętnikach wojennych "Krucjata w Europie" napisał:

Przykłady historyczne świadczą o tym, że koalicje nie umieją prowadzić wojny. Nawet sława Napoleona jako świetnego dowódcy wojskowego zbladła, gdy naukowcy w uczelniach sztabowych uświadomili sobie, że zawsze walczył przeciw koalicji, a więc przeciwko podzielonym zdaniom oraz różnym interesom politycznym, gospodarczym i wojskowym.

Dlaczego nie zdobył Berlina?

Największy błąd, jaki mu się wytyka, to sprawa zaniechania zdobycia Berlina.

– Kiedy w kwietniu 1945 roku zaistniała realna szansa, by wbrew ustaleniom ze Związkiem Radzieckim zająć Berlin, Eisenhower zdecydowanie się temu sprzeciwił – komentował historyk.

Eisenhower wysuwał dwa argumenty: należało działać na froncie północnym, aby zablokować wyspy duńskie i Skandynawię przed ewentualnym pochodem Armii Czerwonej, a po drugie zdobyć redutę alpejską, tam, gdzie jego zdaniem mogliby się schronić Hitler oraz główne siły niemieckie. Proponował zatem działania oskrzydlające. Berlin pozostawał miastem otwartym.

- Eisenhower miał bardzo trudną rolę do odegrania – stwierdził drugi gość audycji, prof. Krzysztof Michałek. – Okazało się jednak, że był nie tylko świetnym planistą i organizatorem, ale także bardzo skutecznym, dobrym dyplomatą.

Stał się jednym z bohaterów II wojny światowe, to w jego kwaterze, kwaterze głównej Alianckich Sił Ekspedycyjnych w Reims, 7 maja 1945 roku, gen. Alfred Jodl podpisał akt bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy Niemieckiej.

Podróż do Warszawy

Warto odnotować, że gen. Dwight Eisenhower w 1945 roku odbył podróż do Warszawy, ogromne wrażenie zrobiły na nim ruiny Starego Miasta. W Belwederze, przez ówczesnego prezydenta Bolesława Bieruta, został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Virtuti Militari. Chciał w ten sposób wyrazić szacunek dla polskich żołnierzy, którzy w siłach alianckich pomagali wyzwalać Europę.

Zwieńczeniem jego kariery wojskowej było stanowisko szefa połączonych sztabów Stanów Zjednoczonych, ale w lutym 1948 roku zakończył czynną służbę. Przypomniał sobie o nim Harry Truman w roku 1950, po podpisaniu Paktu Północnoatlantyckiego. Stanęła wówczas kwestia, kto stanie na czele połączonych sił w Europie. Padło na Eisenhowera, to on tworzył wszystkie struktury NATO.

"Łysy jak Ike"

Urzekał swym uśmiechem, był osoba czarującą i niezwykle lubianą. Żołnierze nazywali go "Ike". W 1952 roku zaczął ubiegać się o prezydenturę po ustępującym Harrym Trumanie. – Obie partie, zarówno republikanie, jak i demokraci starali się go przyciągnąć na swoją stronę – mówił prof. Michałek. – Bo Eisenhower był bezpartyjny, co więcej rzadko kiedy, nawet w najbliższym otoczeniu, zdradzał się ze swymi poglądami politycznymi.

Młodzi ludzie, chcąc wyrazić swe poparcie dla kandydata zorganizowali akcję "łysy jak Ike" - strzygli włosy w charakterystyczny dla generała sposób. Donosiło o tym Polskie Radio w audycji z cyklu "Muzyka i Aktualności".

Start w wyborach prezydenckich

Ostatecznie Dwight Eisenhower wystartował z ramienia Partii Republikańskiej. W listopadzie 1952 roku został prezydentem USA, mając u boku Richarda Nixona jako swego zastępcę. We wrześniu 1959 roku witał w Waszyngtonie Nikitę Chruszczowa. Cieszył się ogromną popularnością, także wśród mniejszości rasowych. Na wypuszczenie przez Rosjan pierwszego sputnika zareagował błyskawicznie, tworząc NASA i wyposażając ją w kolosalne środki finansowe.

Po opuszczeniu Białego Domu, Ike powrócił na swą farmę w Kansas. Odpoczywał, publikował swe pamiętniki. Służył radą swym następcom – Kennedy’emu, Johnsonowi i krótko Nixonowi.

Zmarł 29 marca 1969 roku, w wieku 78 lat.

- Żegnano go jak wielkiego Amerykanina i wielkiego żołnierza – mówił Sławomir Szof. Trumna spoczywała na lawecie wojskowej, całe Stany Zjednoczone pogrążone były w żałobie. - Śmierć Eisenhowera w 1969 roku była śmiercią "człowieka legendy" – stwierdził prof. Michałek. - Amerykanie żegnali najważniejszego żołnierza w swoich dziejach.

Posłuchaj biografii jednego z najbardziej wybitnych dowódców w historii.

bs/im

Ratownik komentatorem

Ronald Wilson Reagan urodził się 6 lutego 1911 w Tampico w stanie Illinois. Jego rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania, aż w końcu, w roku 1920, osiadła na stałe w mieście Dixon. Już jako 15-latek Reagan zaczął pracować - zajął się ratownictwem w położonym nieopodal miasta kąpielisku. W ciągu siedmiu lat pracy ocalił życie 77 osobom.

W roku 1928 rozpoczął studia w Eureka College (Illinois), koncentrując się na ekonomii i socjologii. Po studiach starał się o zatrudnienie zarówno w teatrze, jak i na planie filmowym - bez skutku. Zaczął więc pracować jako komentator sportowy.

- Były to lata 1932-1937 - przypomniał w audycji z cyklu "Postacie XX wieku" Krzysztof Michałek, historyk, dyrektor Ośrodka Studiów Amerykańskich. - Reagan w swej nowej pracy polegał na wyobraźni – przebieg danego meczu przedstawiał słuchaczom tak, aby zdawał się on ciekawszy, niż był w rzeczywistości.

Nowa gwiazda kina i telewizji

Kariera aktorska przyszłego prezydenta trwała 27 lat, od roku 1937 do roku 1964. Rozpoczęła się i zakończyła w Hollywood, gdzie zadebiutował w filmie pt. "Miłość czuć w powietrzu". Zanim nadszedł rok 1939, wystąpił w 19 filmach, były to m.in. "Piekielne koty z marynarki" czy "Czas na drzemkę dla bonzo". Z filmów z własnym udziałem najbardziej cenił "Królewski rząd" z 1942 roku. Fakt, że zazwyczaj grał postacie drugorzędne, nie przeszkodził w poświęceniu mu gwiazdy w hollywoodzkiej alei sław.

W roku 1935 Reagan zaczął uczęszczać na korespondencyjny kurs wojskowy. Gdy Japończycy zbombardowali Pearl Harbor, został zmobilizowany. - Ze względu na słaby wzrok nie mógł brać udziału w walce, przydzielono go zatem do oddziału filmowego Sił Powietrznych USA - mówił Krzysztof Michałek w Polskim Radiu. - Przyszły prezydent uczestniczył w produkcji wielu filmów instruktażowych i edukacyjnych. Pozostał w Hollywood do końca wojny.

W latach 50. Ronaldem Reaganem zainteresowała się telewizja. Szybko stał się jej gwiazdą. Powierzono mu prowadzenie licznych programów.

Czas na karierę polityczną

Początkowo przekonania polityczne Reagana były zbieżne z ideami demokratów, po wojnie jednak rozpoczął współpracę z republikanami. Gdy w Stanach Zjednoczonych zaczęto tropić wszelkie przejawy działalności przeciwko Ameryce, działał jako jeden z głównych członków ruchu, który miał ujawnić wpływy komunistyczne w Hollywood. Nigdy jednak nie stanął po stronie tych, którzy pragnęli delegalizacji Amerykańskiej Partii Komunistycznej, sądził bowiem, że komunizm można zwalczyć bez użycia siły.

W latach 50. był jednym z czołowych działaczy ruchu antykomunistycznego. W roku 1966 wygrał wybory na stanowisko gubernatora stanu Kalifornia. - Chciał sprawować ten urząd, bo miał nadzieję dzięki niemu zaistnieć w polityce stanowej, co pozwoliłoby mu wziąć udział w wyborach prezydenta kraju - podkreślił Krzysztof Michałek.

Ronald Reagan i jego żona Nancy świętują zwycięstwo gubernatorskie w Hotelu Biltmore w Los Angeles, 8 listopada 1966. Wikimedia Commons/dp. Źr. Ronald Reagan Presidential Library

Ronald Reagan zabiegał o nominację na republikańskiego kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych w roku 1968 i 1976. Bezskutecznie. Jego plan powiódł się dopiero w roku 1980. Cztery lata później również zwyciężył w wyborach. Za drugim razem przewaga Reagana nad przeciwnikiem, byłym prezydentem Jimmym Carterem była miażdżąca, wyniosła 60 proc.

Figurant czy przywódca

Objąwszy władzę w kraju po raz pierwszy, Reagan w znaczący sposób zmienił politykę ekonomiczną USA. Między innymi obniżył podatki i ograniczył ingerencję państwa w gospodarkę.

- Postanowił skończyć z państwem opiekuńczym. Uznał bowiem, że rola władzy powinna sprowadzać się do wspomagania samodzielnie podejmujących osobiste decyzje obywateli - zauważył Krzysztof Michałek. - Zaczął też kontrolować ilość produkowanych w kraju pieniędzy. Jego polityka doprowadziła wprawdzie do tego, że dług publiczny Stanów Zjednoczonych trzykrotnie wzrósł, zarazem jednak właśnie pod rządami Reagana kraj zaczął się rozwijać w rekordowym tempie.

Zadanie swoje prezydent Reagan widział przede wszystkim w przydzielaniu obowiązków podwładnym i wskazywaniu kierunku działania, a nie we wgłębianiu się w szczegóły danych spraw. Zdecydowanie go to odróżniało od poprzednich przywódców kraju i drażniło krytyków, upatrujących w nim jedynie figuranta, w którego cieniu kryją się prawdziwi przywódcy.

Nz.: Prezydent Ronald Reagan przemawia w Kongresie Stanów Zjednoczonych, 1981. Wikimedia Commons

Polityka antykomunistyczna i … azyl dla tyranów

Nowy prezydent dążył do zlikwidowania komunizmu we wszystkich krajach świata. Każdy ruch antykomunistyczny cieszył się jego poparciem. Walkę z komunizmem uczynił Reagan swoim celem nadrzędnym, w imię którego – mimo deklarowania wierności wartościom demokratycznym – nieraz udzielił w swym państwie schronienia łamiącym prawa człowieka dyktatorom. Tam, gdzie rządziły partie lewicowe, udzielał wsparcia grupom zbrojnym prawicy. W roku 1983 wysłał wojsko do Grenady, by obaliło istniejący w tym państwie rząd lewicowy. W tym samym roku Reagan posłał też oddziały do nękanego wojną domową Libanu, gdy jednak plany jego zniweczyli wspierani przez Iran terroryści, którzy zabili 241 żołnierzy, postanowił wycofać z Libanu wojska amerykańskie.

Związek Sowiecki - symbol zła

Prezydent USA publicznie mówił o ZSRR jako o "imperium zła". - To określenie stało się wkrótce symbolem oznaczającym nie tylko Związek Radziecki, lecz w ogóle cały system komunistyczny - powiedział Krzysztof Michałek.

W roku 1987 Reagan wezwał ówczesnego przywódcę ZSRS, Michaiła Gorbaczowa, do zburzenia muru berlińskiego.

Do dziś wielu historyków sądzi, że bez pomocy ze strony Reagana nie doszłoby do upadku Związku Sowieckiego. To właśnie Reagan narzucił tempo wyścigowi zbrojeń pomiędzy obydwoma krajami.

Reagan czynnie wspierał Polaków w próbach obalenia komunizmu, za jego zgodą do Polski trafiały pieniądze dla opozycjonistów. W roku 1990 odwiedził Polskę. W 16 lat później prezydent Lech Kaczyński przyznał pośmiertnie Reaganowi Order Orła Białego.

Zamach. Choroba i śmierć Ronalda Reagana

30 maja roku 1981, wkrótce po rozpoczęciu drugiej kadencji, miał miejsce zamach na Reagana. Prezydent USA właśnie wyjeżdżał z waszyngtońskiego Hotelu Hilton, gdy został postrzelony przez Johna Hinckleya Juniora, człowieka niezrównoważonego psychicznie. Kula znalazła się o parę centymetrów od serca.

Jedenaście lat później lekarze wykryli u Reagana zespół Alzheimera. Choroba w coraz większym stopniu izolowała go od otoczenia. Zmarł 5 czerwca 2004 w swoim domu w Los Angeles w otoczeniu najbliższych.

Pogrzeb amerykańskiego przywódcy odbył się sześć dni później w Bel Air. Na uroczystości przybyli najważniejsi politycy z całego świata. Polskę reprezentował były przywódca Solidarności i były prezydent Polski Lech Wałęsa. Ronald Reagan spoczął w Simi Valley w Kalifornii, na wzgórzu koło Biblioteki Prezydenckiej swego imienia.

79 lat temu, 7 listopada 1944 roku, w wyborach prezydenckich w USA zwyciężył urzędujący prezydent Franklin D. Roosevelt. Zaprzysiężony został na czwartą kadencję. Był najdłużej urzędującym prezydentem Stanów Zjednoczonych, autorem programu odbudowy kraju znanego jako Nowy Ład, członkiem Wielkiej Trójki.

Kariera polityczna Roosevelta rozpoczęła się w 1913 roku, kiedy przyszły prezydent objął funkcję zastępcy sekretarza stanu do spraw marynarki.

Wybory w USA. 10 historycznych ciekawostek, o których mogłeś/aś nie wiedzieć"

- Był wówczas najmłodszym człowiekiem, który zajmował takie stanowisko - mówił prof. Longin Pastusiak w audycji Sławomira Szofa z cyklu "Postacie XX wieku".

W 1921 roku Roosevelt zapadł na chorobę Heinego-Medina. - Został sparaliżowany od pasa w dół i do końca życia pozostał kaleką. Nawet jako prezydent poruszał się na wózku i pokazywano go tylko siedzącego na fotelu - mówił prof. Longin Pastusiak. - Dzięki temu inwalidztwu zyskał opinię w społeczeństwie amerykańskim człowieka zdeterminowanego, niezwykle odpornego psychicznie, człowieka, który jeśli się uprze przy czymś, dopnie tego.

Budowniczy Nowego Ładu

Życie poddawało próbie charakter Roosevelta jeszcze kilkakrotnie. Jego prezydentura przypadła na czas wielkiego kryzysu ekonomicznego w Stanach Zjednoczonych. Tuż po objęciu najważniejszego urzędu w państwie, Roosevelt przystąpił do wprowadzania w życie pakietu reform zwanych Nowym Ładem, które miały uzdrowić gospodarkę amerykańską. - Esencją tego programu było zastosowanie tzw. Interwencjonizmu państwowego - mówił amerykanista. - On zainicjował program robót publicznych, budowy autostrad, kontroli finansowej nad bankami.

Prezydent Franklin Roosevelt podpisuje Ustawę o Ubezpieczeniach społecznych, jedną z ustaw Nowego Ładu w otoczeniu senatorów i kongresmenów, 14 sierpnia 1935 źr. Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych/ Wikimedia Commons/dp

Sukces Nowego Ładu zapewnił prezydentowi reelekcję w roku 1936, 1940 i 1944. Tym samym Roosevelt piastował stanowisko najdłużej ze wszystkich dotychczasowych mieszkańców Białego Domu.

Ronald Reagan. Aktor, który został prezydentem"

Prezydent czasów wojny

Ledwo Stanom Zjednoczonym udało się wyjść z kryzysu, a nad krajem zawisło nowe zagrożenie. 7 grudnia 1941 w ataku na bazę morską w Pearl Harbor zniszczona lub poważnie uszkodzona została większość Floty Pacyfiku.

– Jest poważna grupa historyków, którzy twierdzą, że aby przezwyciężyć izolacjonistyczne nastroje w Stanach Zjednoczonych, a były bardzo silne, Roosevelt musiał uciec się do prowokacji, jaką był atak na Pearl Harbor, po to aby społeczeństwo amerykańskie tolerowało wypowiedzenie wojny Japonii i Niemcom. Wiadomo, że przed atakiem Amerykanie rozszyfrowali japońskie szyfry - wyjaśniał amerykanista.

Dzięki zaangażowaniu amerykańskich sił i pieniędzy udało się szybciej zwyciężyć aliantom w II wojnie światowej. Z polskiej perspektywy Roosevelt znacznie gorzej wypada jako członek rozmów Wielkiej Trójki: w Teheranie i Jałcie za cenę udziału ZSRR w wojnie zgodził się na rozszerzenie strefy wpływów Związku Radzieckiego.

bm

George H.W. Bush urodził się 99 lat temu, 12 czerwca 1924 roku.

Z wojska do biznesu

Pochodził z zamożnej rodziny finansisty i polityka Prescotta Busha. W 1943 roku jako ochotnik rozpoczął służbę w lotnictwie marynarki wojennej.

Za udział w walkach został odznaczony, ale niewiele zabrakło do tego, aby przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych skończył jako jedna z wielu ofiar wojny. 2 września 1944 roku samolot George’a Busha został zestrzelony nad wyspą Chichi-jima na Pacyfiku.

– Przez cztery godziny przebywał w wodach Pacyfiku, a następnie został wyłowiony przez amerykański okręt podwodny. Mamy do czynienia z epizodem jako żywo przypominającym powieści sensacyjne – powiedział prof. Krzysztof Michałek w audycji Sławomira Szofa z cyklu "Postacie XX wieku".

Po zakończeniu wojny ukończył studia ekonomiczne na uniwersytecie Yale. Rozpoczął pracę w firmie ojca, w której zajmował się sprzedażą sprzętu do wydobywania ropy naftowej. Po kilku latach postanowił zająć się na poważnie biznesem naftowym i w 1953 roku przeprowadził się do Teksasu, w którym założył przedsiębiorstwo "Zapata".

– Jak sam wspominał, ta nazwa wzięła się od głośnego filmu "Viva Zapata", który wtedy gościł w amerykańskich kinach – mówił prof. Krzysztof Michałek. – Do 1964 roku koncentrował się na działalności gospodarczej, nie tylko w Zatoce Meksykańskiej, ale także w krajach arabskich. Miał pierwszy kontakt z Kuwejtem jako naftowiec, kiedy jego firma została tam zatrudniona do przeprowadzenia wierceń.

Z biznesu do polityki

Spełnienie biznesowe okazało się niewystarczające dla zaspokojenia ambicji młodego George’a Busha. W 1962 roku poszedł w ślady ojca i zaangażował się w kampanię wyborczą Partii Republikańskiej w Teksasie.

– To jest też moment, w którym jego ojciec, senator z Connecticut ze wschodniego wybrzeża, powoli kończy swoją karierę w Senacie. Ta zbieżność nie jest przypadkowa. Ojciec go konsekwentnie przygotowywał do tej roli – powiedział prof. Krzysztof Michałek w audycji Polskiego Radia z 2000 roku.

Geoerge H.W. Bush po raz pierwszy wystartował w wyborach do Senatu Stanów Zjednoczonych w 1964 roku. Pierwszy kampania wyborcza zakończyła się porażką, ale w 1966 roku udało mu się zdobyć mandat kongresmena, który pełnił przez dwie kadencje do 1970 roku.

– W 1971 roku prezydent Nixon zaproponował mu pozycję ambasadora w ONZ. Tutaj zaczyna się początek kariery Busha jako człowieka z aparatu wykonawczego – mówił prof. Michałek. – Krótko mówiąc jego kariera polityczna była starannie, ale w cieniu przygotowywana przy udziale jego rodziny.

Następnie w 1974 roku Bush dostąpił kolejnego wyróżnienia i został wysłany z misją dyplomatyczną do Chin, podczas której przygotowywał grunt do nawiązania stosunków dyplomatycznych. Po dwóch latach został mianowany szefem CIA. Jego zadaniem było zreformowanie agencji wywiadowczej, skompromitowanej niedawną aferą Watergate.

W 1980 roku ubiegał się o nominację na kandydata na prezydenta z ramienia Partii Republikańskiej. Przegrał prawybory z Ronaldem Reaganem, ale po zwycięstwie Reagana w wyborach przez dwie kadencje sprawował u jego boku urząd wiceprezydenta.

Prezydent w latach przemian

W 1988 roku wygrał wybory prezydenckie i 20 stycznia 1989 roku został zaprzysiężony na stanowisku 41. prezydenta Stanów Zjednoczonych. Był uznawany za kontynuatora polityki administracji Ronalda Reagana.

George Bush sprawował urząd w okresie przemian w stosunkach międzynarodowych, spowodowanych upadkiem ładu ustalonego w trakcie Zimnej Wojny. Jako prezydent był krytykowany za zbytnią zachowawczość wobec rozpadu bloku państw komunistycznych, ale to właśnie dzięki swojej ostrożnej polityce pomógł w stabilnej i pokojowej transformacji ustrojowej oraz gospodarczej państw socjalistycznych.

Przykładem takiego działania była wizyta w Polsce w lipcu 1989 roku, podczas której wyraził poparcie dla demokratycznych przemian, dokonanych na drodze porozumienia i pokojowego przekazania władzy przez komunistów.

"Na pewno ujrzycie wolną Polskę". 30. rocznica wizyty George'a Busha w Polsce.

– Polska tworzy teraz swoją własną historię, a Ameryka i cały świat uważnie to obserwują. Rząd polski wykazał odwagę i mądrość wybierając drogę porozumień Okrągłego Stołu. Dla świata jest natchnieniem to, co się dzieje tutaj – mówił George Bush 9 lipca 1989 roku na lotnisku Okęcie.

Nowy ład światowy

Jako prezydent musiał również wyznaczyć przyszłą rolę swojego państwa w nowym ładzie międzynarodowym. Zdawał sobie sprawę, że Stany Zjednoczone po objęciu dominującej pozycji muszą działać ostrożnie i z wyczuciem. Dał temu przykład w trakcie I wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku. Bush po wypchnięciu irackich wojsk z Kuwejtu wstrzymał dalszą ofensywę na Bagdad.

– Zdawał sobie sprawę, że przywództwo Stanów Zjednoczonych w świecie po Zimnej Wojnie nie może się kończyć rozstrzygnięciami militarnymi. Muszą się jednak liczyć z sojusznikami, ale paradoksalnie i z przeciwnikami. Nie powinny być żandarmem świata – powiedział prof. Michałek w audycji Polskiego Radia z 2000 roku. – Być może Bush podjął w tamtym momencie historyczną decyzję dla pozycji Stanów Zjednoczonych w świecie.

George Bush w okresie prezydentury skupiał się głównie na problemach międzynarodowych, co było jedną z przyczyn porażki w staraniach o reelekcję. W wyborach z 1992 roku przegrał z kandydatem Partii Demokratycznej, Billem Clintonem.

– Gospodarka Stanów Zjednoczonych wpadła w recesję po przemianach związanych z zakończeniem "zimnej wojny". Do tego nałożyły się koszty wojny z Irakiem. Bush przegrał ze względu na doniesienia o trudnej sytuacji gospodarczej oraz pojawienie się trzeciego niezależnego kandydata, który odebrał część głosów Bushowi – mówił prof. Krzysztof Michałek w audycji Sławomira Szofa.

George Bush po porażce wycofał się z aktywnej polityki. Po latach był jednak oceniany przez Amerykanów znacznie lepiej, jako polityk opanowany oraz zdolny do kompromisu i porozumienia. Zmarł 30 listopada 2018 roku.

sa