Publiczność jak malowana

Stanisław August Poniatowski – mógł być wielkim królem

Teatr, nazwany po latach Stanisławowskim od imienia założyciela Łazienek Królewskich, znajduje się we wschodnim skrzydle budynku Starej Pomarańczarni, zbudowanej w latach 1786–1788 według projektu Dominika Merliniego, w której przechowywano drzewa pomarańczowe, latem zdobiące aleje królewskiego parku.

6 września 1788 roku roku działalność teatru zainaugurowano wystawieniem francuskiej sztuki w wykonaniu amatorów z otoczenia Poniatowskiego. W otwarciu sceny brała udział garstka osób. Teatr przeznaczony był bowiem dla samego króla i jego dworu. Jednak już osiem dni później zaproszono liczniejszą publiczność na spektakl z okazji odsłonięcia pomnika Jana Sobieskiego w rocznicę odsieczy wiedeńskiej.

Teatr wzbudził zachwyt, zarówno swoją architekturą, jak i akustyką, a także wyjątkowymi dekoracjami, wśród których szczególną uwagę zwracano na malowidła Jana Bogumiła Plerscha. Przedstawiają one iluzję rzędu lóż, w których siedzą rozbawieni dworzanie, prowadząc typowe dla teatru życie towarzyskie.

Wojciech Bogusławski. Całe życie dla opery

Coraz bardziej publicznie

Mimo prywatnego charakteru tego miejsca Stanisław August Poniatowski nie był jednak samolubny i w 1791 roku, podczas przebudowy placu Krasińskich i związanego z tym zamknięcia Teatru Narodowego, oddał swą scenę na publiczne przedstawienie zespołu Wojciecha Bogusławskiego.

Teatr kilkukrotnie odnawiano i remontowano, m.in. w latach 1839-1840. Ostatnie prace konserwatorskie przeprowadzono w 1950 roku, a w 1962 roku Teatr Stanisławowski otwarto dla zwiedzających. W 2017 teatr stał się główną sceną powołanej przez ministra kultury Polskiej Opery Królewskiej.

Imperium medialne króla Stasia

Teatr Narodowy – pierwsza publiczna polska scena

Stanisław August Poniatowski był wielkim entuzjastą kultury teatralnej i orędownikiem jej upowszechniania, świadomym jej społecznego znaczenia w obliczu katastrofy państwa polskiego, której był świadkiem. Zaledwie wstąpił na tron, powołał do istnienia Teatr Narodowy (choć ta nazwa przyjęła się dopiero kilkanaście lat później). Zorganizowana przez niego premiera "Natrętów" Józefa Bielawskiego, która odbyła się w warszawskiej Operalni 19 listopada 1765 roku, uznawana jest za symboliczny początek teatru publicznego w Polsce.

– Zanim doszło do tej pamiętnej premiery, Poniatowski zaczął wydawać "Monitor", pierwsze czasopismo, które w znacznym stopniu miało kreować opinię publiczną – mówił w 2014 roku kulturoznawca dr Piotr Morawski. – Teatr miał być kolejną częścią tego, co można nazwać imperium medialnym Poniatowskiego i całego stronnictwa królewskiego. On także istniał w celu stworzenia czegoś w rodzaju opinii publicznej – dodał.

"Monitor". Najważniejsze czasopismo polskiego oświecenia

"Monitor" w istotny sposób wspierał narodową scenę, jeszcze przed rozpoczęciem jej działalności tłumacząc, czym właściwie jest teatr, jak należy się w nim zachować. – Zaczął przygotowywać szeroką publiczność do odbioru tego nowego medium – powiedział dr Piotr Morawski.

Gość audycji zwrócił ponadto uwagę, że formalnie rzecz biorąc, Teatr Narodowy także był prywatny, jako instytucja finansowana z kasy królewskiej. W przeciwieństwie jednak do Teatru Stanisławowskiego w Łazienkach, od początku było jasne, że jest to miejsce dla każdego. Z czasem ta drobna różnica całkiem się zatarła, i dziś obydwa pozostawione nam przez króla Stasia teatry są publiczne.

mc

253 lata temu, 19 listopada 1770 roku, urodził się Bertel Thorvaldsen – jeden z najwybitniejszych klasycystycznych rzeźbiarzy, autor m.in. warszawskich pomników księcia Józefa Poniatowskiego i Mikołaja Kopernika.

Klasyk z mroźnej północy

Torvaldsen przyszedł na świat w Kopenhadze. Jego talenty artystyczne odkryła matka, która zauważyła rysunki nastoletniego syna i zapisała go do kopenhaskiej Akademii Sztuk. Młody Duńczyk cieszył się uznaniem nauczycieli, w czym pomogło mu doświadczenie wyniesione z pomocy w warsztacie ojca, który rzeźbił galiony ozdabiające dzioby okrętów.

Thorvaldsen wyraźnie wyróżniał się na uczelni i w 1797 roku dostał propozycję wyjazdu na naukę w Rzymie, która miała zostać częściowo sfinansowana przez stypendium.

W Wiecznym Mieście został ciepło przyjęty przez innych skandynawskich artystów i wnikliwie studiował klasycznych mistrzów rzeźby. Szlifował swoje umiejętności poprzez wykonywanie replik antycznych pomników i niedługo później rozpoczął pracę nad autorskimi dziełami. Podejmował się najczęściej tematyki związanej z mitologią, a jego styl opierał się na klasycznych wzorcach piękna.

Z biegiem czasu Thorvaldsen budował coraz większą renomę w artystycznym środowisku w Rzymie, co pozwoliło mu w 1808 roku na otwarcie własnej pracowni, w której zatrudnił pracowników do pomocy przy coraz częstszych zamówieniach. W ciągu kilku lat Bertel Thorvaldsen stał się znany w całej Europie.

Warszawskie pomniki

Właśnie wtedy nazwisko rzeźbiarza pojawiło się wśród potencjalnych autorów planowanego pomnika księcia Józefa Poniatowskiego. Fundatorzy podobizny polskiego bohatera narodowego pragnęli wynająć dłuto któregoś z czołowych europejskich artystów, do których grona zaliczał się Duńczyk.

Odyseja pomnika księcia Józefa Poniatowskiego

Thorvaldsen zgodził się przyjąć zamówienie i w 1818 roku rozpoczął pierwsze prace. Wydawałoby się, że pomnik księcia niebawem uświetni warszawskie ulice, jednak Thorvaldsen zaczął przesuwać termin oddania dzieła. Stało się tak z powodu przyjęcia zbyt wielu zamówień, do których należał m.in. jeszcze jeden warszawski pomnik.

W 1820 roku Thorvaldsen podpisał kontrakt na wykonanie pomnika Mikołaja Kopernika, zlecony przez Stanisława Staszica. Miał stanąć przed budynkiem Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego prezesem był Staszic.

Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego oświecenia był owładnięty myślą o należytym upamiętnieniu słynnego naukowca. To marzenie ziściło się już po jego śmierci, gdy dopiero w maju 1830 pomnik astronoma stanął przed budynkiem, zwanym na cześć fundatora Pałacem Staszica.

Thorvaldsen wcześniej zdołał dokończyć także prace nad długo oczekiwanym pomnikiem księcia Józefa Poniatowskiego, którego gipsowy model dotarł do Warszawy w październiku 1828 roku. Wizja artysty wzbudziła jednak duże kontrowersje, bowiem przedstawił romantycznego bohatera na wzór antycznego pomnika Marka Aureliusza.

– I wtedy rozpętała się dokoła tego pomnika burza – stwierdził prof. Tadeusz  Jaroszewski w audycji Polskiego Radia z 1981 roku. – Można powiedzieć, że to, co mówiono, jest świetną ilustracją toczącego się wówczas sporu pomiędzy klasykami a romantykami. Klasycy byli za księciem w stroju antycznym w konwencji Marka Aureliusza, zaś romantycy za mundurem ułana.

Ostatnie lata w ojczyźnie

Pomniki Poniatowskiego i Kopernika nie były jedynymi zamówieniami z Polski do Bertela Thorvaldsena, który dzięki nim zyskał dużą popularność w naszym kraju. W latach 20. XIX wykonał także szkic projektu pomnika Stanisława Małachowskiego w Warszawie oraz kilkanaście mniejszych zamówień.

W 1831 roku wykonał także pomnik księcia elektora Maksymiliana I Bawarskiego, dla którego odważył się zerwać z klasyczną konwencją i przedstawił jego postać w stroju z pierwszej połowy XVII wieku.

Kiedy zbliżał się do kresu swoich dni, postanowił opuścić Rzym i powrócił do ojczyzny. W 1838 roku został powitany z honorami w Kopenhadze, w której rozpoczęła się budowa muzeum twórczości rzeźbiarza. Bertel Thorvaldsen zmarł przed jego ukończeniem, w 24 marca 1844 roku.

sa

Artur Ruciński: głos śpiewaka musi dojrzeć

- Już podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. gmach Teatru Wielkiego bardzo ucierpiał: pozostała właściwie tylko fasada, wnętrze było wypalone. Przez całą okupację i pierwsze lata powojenne nad placem górował taki potwór, duch dawnego teatru z wypalonymi czarnymi oczodołami okien - opowiada Grzegorz Piątek, polski architekt, krytyk i historyk architektury, autor biografii Bohdana Pniewskiego, zwycięzcy konkursu na odbudowę z powojennych zgliszcz, gmachu warszawskiego Teatru Wielkiego Opery Narodowej.

– Nie ulegało wątpliwości, że Teatr Wielki trzeba będzie odbudować: to był jeden z najważniejszych zabytków w Warszawie, jeden z najwspanialszych gmachów publicznych, Jednak teatr, opera to jest zawsze dla rządzących rodzaj fanaberii i trudno się dziwić, że w mieście, gdzie wielu ludzi wciąż mieszkało, gnieździło się w ruinach, gdzie do wielu miejsc nie docierała woda i prąd, plan odbudowy Teatru Wielkiego spadał z planu – tłumaczy trójkowy gość.

– Najprościej można powiedzieć, że używa się techniki zwanej "techniką falsetową", czyli używa się brzegów strun głosowych. Oznacza to, że wibrują jedynie brzegi strun, zamiast całych fałd głosowych i w ten sposób mężczyzna może wydobyć z siebie dużo wyższe dźwięki – tłumaczy tajemnicę swojego śpiewu Jakub Józef Orliński, światowej klasy kontratenor, którego koncert rozpoczynał sezon w Operze Narodowej.

T.Tallis "If ye love me" – Jakub Józef Orliński/Jakub Józef Orliński - Countretenor

– Ludziom się wydaje, że kontratenor to głos ograniczony do muzyki dawnej, barokowej. Tymczasem z moim przyjacielem i pianistą Michałem Bielem podczas recitali właściwie na całym świecie, gdzie jest fortepian i właśnie kontratenor, prezentujemy bardzo szeroki repertuar: od baroku aż do współczesności – opowiada śpiewak.

Jakub Józef Orliński, quand la generasion Y s'empare de l'opéra/YouTube France Musique

***

Tytuł audycji: Magazyn Bardzo Kulturalny
Prowadzi: Piotr Majewski
Goście: Jakub Józef Orliński (śpiewak, kontratenor), Grzegorz Piątek (architekt, krytyk i historyk architektury, pisarz, autor biografii Bohdana Pniewskiego).​
Data emisji: 22.11.2020
Godzina emisji: 15.09

pr

"Wyrównanie linii urbanistycznej zabudowy"

Kto by pomyślał, że tak ogromną budowlę można w sumie przestawić z miejsca w inne miejsce. Operacja ta udała się także dlatego, że spalony w 1939 roku Pałac, został "świeżo" odbudowany po wojnie i mury jego jak i fundamenty nie nosiły jeszcze znamion czasu. Tak wytrzymała budowla o kubaturze ponad 20 tys. metrów sześciennych i wadze ponad 8 tys. ton została przesunięta z uwagi na właściwe "wyrównanie linii urbanistycznej zabudowy". Nie trzeba dodawać, że pałac nadal stoi i możemy go podziwiać codziennie, jadąc ulicami Warszawy. Wtedy jednak efekt ten nie był aż tak oczywisty. Po wszystkim jednak odtrąbiono niesamowity sukces polskich inżynierów, architektów i planistów.

Trzeba także dodać, że budowla o długości 65 metrów i szerokości 16 metrów została przesunięta wokół wschodniej osi o kąt 74 stopni frontem do placu Żelaznej Bramy. Tak ustawiony Pałac w naturalny sposób zamykał urbanistyczną Oś Saską, zasłaniał niezbyt piękny front Hali Gwardii i pozwalał na odpowiednie umiejscowienie budowanego osiedla Za Żelazną Bramą.

Karkołomny pomysł

Co ciekawe, ten karkołomny pomysł był według inżyniera architekta Mariana Spychalskiego jedynym sposobem na właściwe, jak już wspomnieliśmy, "wyrównanie linii urbanistycznej zabudowy", która w wiekach wcześniejszych była pomijana przez zmieniających się właścicieli pałacu dokonujących różnego rodzaju zmian zabudowy. Pomysł Spychalskiego miał jeszcze swoje drugie dno - ten znany działacz komunistyczny, członek KC PZPR, widział w zaplanowanej operacji swoisty pokaz komunistycznej myśli urbanistycznej, "przed którą nie ma rzeczy niemożliwych".

Faktem jest, że operacja ta zyskała w świecie rozgłos i kolejny raz udowodniła, że polska myśl inżynierska zaczyna specjalizować się w takich operacjach... tu choćby historia przesunięcia zabytkowych budowli przy ulicy Grochowskiej (1961 r.) czy przesunięcie kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny przy trasie WZ (1962 r.) - obie operacje w Warszawie.

Jak pisze Alan Rynkiewicz: "Na początku lat 60. powstał pomysł budowy osiedla mieszkaniowego Za Żelazną Bramą. Jego realizacja ruszyła w 1964 roku. Według projektu przed Pałacem miały stanąć dwa wieżowce, które by go całkowicie zasłoniły. Na to nie wyraził zgody Marian Spychalski, a jego niesamowitą jak na tamte czasy, propozycją było "rozsunięcie" wysokościowców i obrócenie pałacu. Bodźcem wspierającym tę decyzję była - uznawana za szpetną - Hala Gwardii - bliźniaczka Hali Mirowskiej, którą chciano zasłonić. Realizację przedsięwzięcia opracował Aleksander Mostowski".

49 dni ciężkiej pracy

Cała operacja zaczęła się 30 marca 1970 roku i trwała dokładnie 49 dni. Każdy etap przesuwania budynku mierzony był i analizowany w celu zachowania nienaruszonego stanu zabytkowej bryły pałacu. Całe przedsięwzięcie zakończono 18 maja, a czas trwania był wydłużony z różnych, niezależnych od inżynierów i architektów, względów nie związanych z możliwościami technicznymi.

Jak podaje w swojej pracy naukowej inżynier Edmund Herra, "budynek miał trzy kondygnacje nadziemne i był podpiwniczony. Mury budynku wykonane były z cegły, stropy - typu Kleina. Był on gruntownie wyremontowany po zniszczeniach wojennych i użytkowany jako lokal administracyjny. Od podwórza miał on trzy oficyny, które nie były przewidziane do przesunięcia i uległy rozbiórce. (...) Grunt na trasie przesunięcia oraz w nowym miejscu posadowienia budynku był bardzo słaby i niejednorodny. Składał się on z wzajemnie przewarstwiających się piasków drobnych i pyłów piaszczystych, przykrytych warstwą zasypową z gruzu, piasku i śmieci".

Widok na Ogród Saski

Zakończona sukcesem operacja pokazała słuszność wstępnych założeń. Obecnie możemy nienaruszoną budowlę podziwiać w jej zabytkowym kształcie, ale w miejscu odmiennym od historycznych perturbacji. Przed pałacem, w centralnym punkcie placu Żelaznej Bramy stoi pomnik wielkiego Polaka, wspaniałego patrioty Tadeusza Kościuszki, a w perspektywie widać aleję główną Ogrodu Saskiego - także dzięki rozsunięciu dwu mieszkalnych wysokościowców.

Można też znaleźć słowa krytyki tego rozwiązania, mówiące o dużych kosztach i naruszeniu historycznych rozwiązań. Wielu urbanistów zwracało jednak uwagę na fakt, ze kolejni właściciele tego pałacu mieli za nic pierwotne plany założeń zabudowy tzw. osi saskiej. Zbudowanie dwu 15-piętrowych wysokościowców mieszkalnych też nie podlegało dyskusji, bo Warszawa bardzo potrzebowała mieszkań. Dlatego też zmiana położenia pałacu pozwoliła na jego znacznie lepszą ekspozycję... w tych cieplejszych miesiącach roku zapraszamy do spaceru i osobistej oceny takiego rozwiązania.

PP

Odbudowa Pałacu Saskiego. Uroczyste przekazanie projektu ustawy.

Wart pałac Sasa

W miejscu, gdzie stoi dziś jedyny ocalały fragment Pałacu Saskiego, czyli Grób Nieznanego Żołnierza, w drugiej połowie XVII wieku znajdował się dwór Tobiasza Morsztyna. Jego brat i spadkobierca Jan Andrzej Morsztyn, polityk znany dziś przede wszystkim jako poeta, uzyskał od króla pozwolenie na budowę barokowego pałacu. Gmach zaprojektował - według różnych źródeł - albo Tylman z Gameren, albo architekt Wazów Giovanni Battista Gisleni.

Morsztynowie nie zagrzali miejsca w pałacu. W 1713 roku córka Morsztyna sprzedała posiadłość Augustowi II Mocnemu. Ten natychmiast zabrał się do wielkiej przebudowy, pragnąc stworzyć królewską rezydencję na wzór Wersalu, z reprezentacyjnym placem i wspaniałym ogrodem. Pałac, nazwany wówczas Saskim, stał się tym samym centrum założenia urbanistycznego zwanego Osią Saską. Augustowi II nie starczyło życia na dokończenie imponującego projektu, ale rozbudowę kompleksu kontynuował jego syn i następca tronu August III Sas.

– To miejsce, zagospodarowane przez Sasów, z wielkim dziedzińcem przed pałacem, dało Warszawie wreszcie reprezentacyjną przestrzeń, której to miasto wcześniej nie miało – mówił Justynie Piernik w 2007 roku Andrzej Sołtan, wicedyrektor Muzeum Historycznego Miasta Stołecznego Warszawy.

Okres jego panowania to lata świetności Pałacu Saskiego, do którego przyłączono sąsiadujący z nim Pałac Brühla i rezydencję biskupa Potockiego. Złota epoka skończyła się jednak w roku śmierci króla w 1763 roku. Wprawdzie Pałac Saski znajdował się w rękach elektorów Saksonii aż do 1816 roku, jednak przestał być rezydencją królewską i zaczął podupadać. Nie znaczy to wcale, że o nim zapomniano.

Praca, dom, szkoła, wojsko...

Po 1763 roku Sasi wynajmowali pomieszczenia pałacowe na mieszkania i biura. W 1810 roku w prawym skrzydle Pałacu Saskiego zamieszkał Mikołaj Chopin z żoną i dwojgiem dzieci: trzyletnią Ludwiką i kilkumiesięcznym Fryderykiem. Ojciec przyszłego kompozytora podjął pracę jako nauczyciel francuskiego w Liceum Warszawskim, które do 1817 roku wynajmowało inną część tego samego gmachu. Chopinowie wyprowadzili się z pałacu w tym samym roku, w którym opuściło je liceum.

Budynek został częściowo zniszczony w czasie powstania listopadowego. W 1837 roku Pałac Saski został kupiony przez rosyjskiego kupca Jana Skwarcowa, który zlecił gruntowną przebudowę gmachu w stylu klasycystycznym według projektu Adama Idźkowskiego. To on stworzył Pałac Saski w najbardziej znanym kształcie - w miejscu rozebranej środkowej części kompleksu wstawiono charakterystyczną kolumnadę w stylu korynckim.

Pałac Saski na początku XX wieku. W tle widoczny sobór św. Aleksandra Newskiego. Fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe

W 1841 roku na środku placu przed budynkiem postawiono pomnik przeciwników powstania listopadowego: "Polakom poległym w 1830 r. za wierność swemu monarsze". Monument przeniesiono, gdy pod koniec XIX wieku w jego miejscu zaczął powstawać ogromny sobór św. Aleksandra Newskiego. W 1864 roku spadkobiercy Skwarcowa sprzedali pałac carskiej armii, która do 1915 roku zajmowała budynek jako siedzibę rosyjskiego Dowództwa III Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

Pomnik ku czci poległych w powstaniu listopadowym lojalistów przed Pałacem Saskim. Fot. Polona/domena publiczna

Pałac Saski – przedwojenny Pałac Kultury

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Pałac Saski przeszedł w ręce Polaków, ale nie zmienił swojego charakteru – teraz znajdował się w nim Sztab Generalny Wojska Polskiego, a przed budynkiem postawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego. W 1925 roku pod kolumnadą w centralnym punkcie pałacu umieszczono Grób Nieznanego Żołnierza. W 1928 roku plac Saski przemianowano na plac Marszałka Józefa Piłsudskiego.

W latach 30. XX wieku w Pałacu Saskim miało siedzibę Biuro Szyfrów, które w 1932 roku, dzięki pracy matematyków Mariana Rejewskiego, Jerzego Różyckiego i Henryka Zygalskiego, złamało kod Enigmy. W okresie międzywojennym na placu przed pałacem odbywały się najważniejsze uroczystości państwowe i kościelne. Podczas II wojny światowej budynek przejął sztab hitlerowski. Pałac Saski zajmował Wehrmacht, a Pałac Brühla był siedzibą gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwika Fischera. W 1940 r. nazwę placu zmieniono na Adolf Hitler Platz.

Niemieckie uroczystości z okazji pierwszej rocznicy wybuchu II wojny światowej przed Pałacem Saskim połączone z przemianowaniem placu Piłsudskiego w Warszawie na Adolf Hitler Platz. Fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Po stłumieniu Powstania Warszawskiego Niemcy wysadzili w powietrze Pałac Saski, Pałac Brühla oraz pomnik Józefa Poniatowskiego. Ładunków wybuchowych nie podłożono jedynie pod fragmentem kolumnady, tam, gdzie istniał Pomnik Nieznanego Żołnierza. Dlatego ta część pałacu jako jedyna ocalała.

Życie po życiu

Prezydent: odbudowując pałace Saski i Brühla, stworzymy znak naszych tradycji, tożsamości i dokonań

Odbudowę Pałacu Saskiego planowano już w 1946 roku, ale żaden z ówczesnych projektów nie wyszedł poza fazę rozpisania konkursów architektonicznych. Do sprawy powrócono w latach 70., jednak z równie mizernym efektem. Temat poruszano co pewien czas także w latach 90., ale idea odbudowy odżyła dopiero w latach warszawskiej prezydentury Lecha Kaczyńskiego, który uczynił ją jednym z głównych punktów swojego urzędowania. Rozpoczęto prace archeologiczne, które odsłoniły fundamenty zniszczonych pałaców.

- Debata o odbudowie Pałacu Saskiego trwa tak naprawdę ponad 75 lat. W latach 2004-2008 miasto stołeczne realizowało obudowę pałacu. W 2006 roku została nawet zawarta umowa z generalnym wykonawcą. Pałac miał być ukończony na rok 2010. Niestety, z uwagi na światowy kryzys finansowy, miasto wstrzymało inwestycję. Zapowiadano wówczas, że Warszawa wróci do realizacji po organizacji mistrzostw Euro 2012 – mówił w rozmowie z portalem PolskieRadio24.pl Jerzy Bombczyński, prezes stowarzyszenia Saski 2018.

Posłuchaj rozmowy:

11 listopada 2018 roku, w czasie obchodów 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości, prezydent Polski Andrzej Duda podpisał deklarację o restytucji Pałacu Saskiego w Warszawie jako swoistego pomnika obchodów 100. rocznicy odzyskania niepodległości. Ustawa o przygotowaniu i realizacji inwestycji w zakresie odbudowy Pałacu Saskiego, Pałacu Brühla oraz kamienic przy ulicy Królewskiej w Warszawie to kolejny krok na drodze do faktycznej rekonstrukcji dawnego wyglądu tej części stolicy.

W pewnym sensie Pałac Saski został odtworzony na placu Piłsudskiego już w 1999 roku, gdy zorganizowano trzydniową akcję odbudowy gmachu z… miliona klocków Lego - oczywiście w pomniejszonej skali. W wydarzeniu wzięli udział mali i duzi Polacy żywo zainteresowani kwestią przywrócenia życia słynnemu budynkowi. Ich marzenie wkrótce stanie się rzeczywistością.

***

Czytaj więcej:

• Odbudowa Pałacu Saskiego. Jan Edmund Kowalski: ta przestrzeń będzie służyła wszystkim
• Uczelnie artystyczne będą dekorować Pałac Saski. Podpisano list intencyjny

***

Nocne zdjęcie Pałacu Saskiego z pomnikiem księcia Józefa Poniatowskiego. Fot. Polona/domena publiczna

***

Polskie Radio we współpracy ze Spółką Celową Pałac Saski przygotowało multimedialną i interaktywną platformę wiedzy na temat utraconych skarbów Warszawy – Pałacu Saskiego, Pałacu Brühla i kamienic przy ul. Królewskiej. Zobacz stronę odkryjpalacsaski.pl

 

mc/PAP/mb