28 stycznia 1903 roku urodził się Aleksander Kamiński (ps. Juliusz Górecki, Hubert, Kamyk), pisarz, pedagog i działacz harcerski, w czasie okupacji współorganizator Szarych Szeregów. Pokoleniom rodaków prof. Kamiński jest znany jako autor "Kamieni na szaniec", książki opisującej walkę młodych Polaków przeciwko niemieckiemu okupantowi.

Więcej archiwalnych dźwięków o Aleksandrze Kamińskim w serwisie - Radia Wolności >>>

Aleksander Kamiński był redaktorem najważniejszego i najdłużej ukazującego się pisma ZWZ, a potem Armii Krajowej - podziemnego Biuletynu Informacyjnego. Jak opowiada historyk dr Janusz Osica, dbał on o to, aby utrzymać w ryzach, naturalną w takich przypadkach, tendencję krzepienia serc wiadomościami zbyt optymistycznymi.

- Wśród nas Polaków jest wielki odsetek uczuciowców, dlatego też doniosłym obowiązkiem prasy podziemnej było miarkowanie uczuciowych ocen sytuacji. Biuletyn Informacyjny w ciągu swej służby, trwającej od listopada 1939 roku, starał się uporczywie patrzeć na świat bez różowych szkiełek - wspominał Aleksander Kamiński.

Ta zasada czyniła biuletyn rzetelnym i wiarygodnym źródłem informacji, dziś materiałem bezcennym dla badacza okupacyjnych dziejów Polski.

Wychowawca kilku pokoleń

Zafascynowany ruchem harcerskim stał się jednym z twórców ruchu zuchowego, który stworzył podwaliny słynnych konspiracyjnych Szarych Szeregów.

- Był komendantem grupy "Wawer" w Szarych Szeregach, której działalność z jego inspiracji i pod jego kierownictwem polegała na słynnym małym sabotażu, skrzyżowanym z kształceniem charakterów. W niej to "Kamyk" osiągał, to co zawsze chciał osiągnąć w pracy z zuchami i harcerzami. Przez dzielną akcję, w tym wypadku przez akcję zawsze niebezpieczną, bo przeciw okupantowi, uczył, hartował, wychowywał chłopców - mówił na antenie Rozgłośni Polskiej RWE Tadeusz Chciuk-Celt.

Jeszcze przed II wojną światową wydał kilka książek m.in.: zbiór opowiadań "Antek cwaniak", "Książkę wodza zuchów" czy biografię Andrzeja Małkowskiego.

Aleksander Kamiński po wojnie wrócił do swego świata harcerzy i przez kilka lat był wiceprzewodniczącym odrodzonego Związku Harcerstwa Polskiego (1945–1948). Od pracy z młodzieżą został odsunięty w okresie narastania fali stalinizmu, podjął wtedy pracę na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie przez pewien czas kierował Katedrą Pedagogiki Społecznej.

Świat harcerstwa upomniał się o niego po październikowej odwilży w 1956 roku i przez kilka lat był przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej (1956–1958). Wtedy też wrócił do swej dawnej tematyki w książce o harcerskich batalionach "Zośka i Parasol" wydanej w 1957 roku.

Opublikował też wiele wartościowych prac będących plonem jego naukowych pasji, dotyczących związków młodzieży polskiej oraz pedagogiki społecznej. Zmarł 15 marca 1978 roku w Warszawie. Za działalność na rzecz ojczyzny został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta oraz Krzyżem Walecznych.

mk/im

112 lat temu, 29 września 1911 roku, urodził się Stanisław Jankowski "Agaton", architekt, urbanista, cichociemny, oficer AK, w Powstaniu Warszawskim dowódca plutonu "Agaton". Po wojnie pracownik Biura Odbudowy Stolicy, współautor planu generalnego zagospodarowania przestrzennego Warszawy, m.in. Trasy W-Z i MDM.

Cichociemny

Jankowski urodził się 30 września 1911 roku. W 1929 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, a potem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Naukę przerwała wojna. Skierowany do Wilna został internowany po przekroczeniu granicy. Z obozu uciekł do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Potem został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Na miejscu przeszedł szkolenie na cichociemnego.

Cichociemni-zobacz serwis specjalny

Nad okupowaną Polskę został zrzucony w nocy z 3 na 4 marca 1942. – Jest to olbrzymie przeżycie – wspominał pierwszy skok spadochronowy "Agaton". – Człowiek sobie wyobraża setki razy, jak to będzie, jak ja pierwszy raz skoczę i co to będzie, jak będę już nad Polską? Wtedy sobie uświadomiłem, jak tu jest prześlicznie – była pełnia księżyca, wielka polana pięknego, białego śniegu i te pięć spadochronów.

Rok 1944 w Warszawie

Po wybuchu Powstania Warszawskiego został dowódcą plutonu "Agaton" w batalionie "Pięść".

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

– Przez dwa i pół roku mojej działalności konspiracyjnej, od momentu skoku, aż do momentu kiedy poszedłem na zbiórkę przed powstaniem, nie miałem nigdy autentycznych dokumentów – wspominał konspirację "Agaton". – Siedmiokrotnie zmieniałem miejsce zamieszkania. Jedyny prawdziwy dokument, który w tym czasie miałem, to była legitymacja powstańcza.

W nocy z 13 na 14 sierpnia 1944 wraz z patrolem przedarł się ze Starówki na Żoliborz z rozkazami dla płk. Mieczysława Niedzielskiego "Żywiciela", po czym następnej nocy do oddziałów Grupy "Kampinos" w Puszczy Kampinoskiej. Po upadku powstania dostał się do niewoli razem z gen. Tadeuszem Borem-Komorowskim, gdzie został jego adiunktem.

Architekt zniszczonej Warszawy

Po wyjściu na wolność ukończył roczne studium urbanistyczne w Wielkiej Brytanii w Liverpoolu. W 1946 roku wrócił do Polski i zgłosił się do odbudowy stolicy. Był współautorem m.in. Trasy W-Z, MDM oraz wielu planów zagospodarowania przestrzennego Warszawy. Jako architekt pracował również za granicą.

Uhonorowany najważniejszymi odznaczeniami: Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Armii Krajowej. Zmarł w wieku 91 lat.

2 sierpnia 2020 roku, w 76. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego w Warszawie odsłonięto pomnik Stanisława Jankowskiego "Agatona", legendarnego cichociemnego.

mb

22 stycznia 1943 roku gen. Stefan Rowecki wydał rozkaz o utworzeniu Kedywu AK, czyli Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Celem było "uporządkowanie odcinka walki czynnej". Kedyw, którego pierwszym dowódcą został gen. Emil Fieldorf "Nil", przejął wszystkie zadania walki bieżącej. Podporządkowano mu dotychczas istniejące organizacje, w tym dwie największe – Związek Odwetu i "Wachlarz".

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Trzon Kedywu tworzyły Grupy Szturmowe, wywodzące się z harcerskich Szarych Szeregów. Wokół przeszkolonej kadry rosły i krzepły oddziały bojowe. W ich skład wchodziły między innymi bataliony "Parasol" i "Zośka", które chlubnie zapisały się w wielu akcjach bojowych w okresie konspiracji i w czasie Powstania Warszawskiego.

Sabotaż, odwet i samoobrona

Kedyw miał trzy główne zadania: sabotaż i dywersję, terror i odwet wobec okupanta oraz obronę społeczeństwa.

Z punktu widzenia szkód wyrządzonych Niemcom, największe znaczenie miały sabotaż i dywersja na szlakach komunikacyjnych i w przemyśle wojskowym. Dokumenty potwierdzają setki poważnych przerw w ruchu kolei, wysadzonych mostów i wykolejonych transportów. Odnotowano tysiące spalonych wagonów i cystern oraz uszkodzonych lokomotyw. Akcje były planowane i wykonywane w czasie i miejscu najbardziej dla wroga krytycznym. Do legendy przeszła akcja "Góral". 12 sierpnia 1943 roku oddziały Kedywu przejęły na Placu Zamkowym w Warszawie transport przewożący astronomiczną wówczas sumę 100 miliona złotych.

W ramach odwetu likwidowano jednostki szczególnie szkodliwe i uprzykrzające życie polskiemu społeczeństwu. Starano się zasiać strach i zamęt w szeregach okupanta i przynieść moralną ulgę terroryzowanym Polakom. 1 lutego 1944 roku w ramach akcji "Kutschera" przeprowadzono udany zamach na znienawidzonego dowódcę SS i policji w Warszawie.

Samoobrona obejmowała akcje odbijania więźniów, likwidacji karnych ekspedycji na prowincji, czy niszczenie biur urzędów niemieckiej administracji. Do samoobrony należało też likwidowanie zdrajców, niemieckich agentów oraz ochrona ludności przed bandytami. Odbicie z rąk Gestapo Jana Bytnara "Rudego" i 20 innych więźniów, czyli akcja pod Arsenałem, jest jedną z najbardziej znanych operacji polskiego Podziemia.

Posłuchaj wspomnień byłych żołnierzy Kedywu.

mjm

Dziś do Polski powróciło ciało Ryszarda Białousa, harcmistrza, jednego z najwybitniejszych instruktorów Szarych Szeregów, żołnierza Armii Krajowej, dowódcy harcerskiego batalionu "Zośka". W archiwum Polskiego Radia zachowała się rozmowa z bohaterem. 

Działalność harcerska

Urodził się 4 kwietnia 1914 w Warszawie. W 1932 roku ukończył gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego, był drużynowym, a potem hufcowym, otrzymał stopień podharcmistrza. We wrześniu 1938 roku ukończył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

- Mobilizacja zaskoczyła mnie w momencie, kiedy zabierałem się do dyplomu, niestety nie zdążyłem go zrobić przed wybuchem wojny - wspominał Ryszard Białous.

Działalność konspiracyjna

W kampanii wrześniowej walczył w obronie Warszawy. Był dowódcą w batalionie saperów 8. Dywizji Piechoty.

19 września 1939 roku został ciężko ranny w obie nogi i twarz. Powrót do zdrowia trwał cztery miesiące. - I tu właściwie zaczyna się moje życie konspiracyjne - wspominał Ryszard Białous - ponieważ koledzy saperzy bardzo się mną opiekowali, zmobilizowali wszystkich swoich przyjaciół, szukali dla mnie maści, lekarzy, sanitariuszy i właściwie już wtedy, gdy leżałem złożony chorobą, robiliśmy pierwsze konspiracyjne zebrania. Przygotowywaliśmy plany dywersyjne na sieciach kolejowych.

Ryszard Białous współtworzył program Szarych Szeregów, zajmował się sprawami wojskowymi. Do marca 1943 roku był kierownikiem organizacyjnym akcji "N" (działań dywersyjnych i propagandowych prowadzonych przez AK w środowiskach niemieckich).

Batalion "Zośka"

Dowodzony przez Ryszarda Białousa Oddział Specjalny "Jerzy", zasłużony w słynnej akcji pod Arsenałem (26 marca 1943), został po śmierci Tadeusza Zawadzkiego przekształcony w batalion "Zośka" Kedywu Komendy Głównej AK.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

W czasie Powstania Warszawskiego Ryszard Białous ps. "Jerzy" był zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą brygady dywersji "Broda 53" w Zgrupowaniu AK "Radosław". Stojąc na czele batalionu "Zośka", walczył ofiarnie przez całe Powstanie. Przeszedł szlak bojowy: od Woli przez Stare Miasto do Czerniakowa. W Powstaniu zginęło 360 żołnierzy batalionu "Zośka", czyli ok. 70 proc. oddziału.

We wrześniu 1944 roku Białous został mianowany kapitanem. Trzykrotnie otrzymał Krzyż Walecznych, podczas Powstania został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

Życie na emigracji

Po upadku Powstania znalazł się w niewoli niemieckiej w Bergen-Belsen, Gross-Born (Borne Sulinowo) i Sandbostel. Po wyzwoleniu obozu przez wojska brytyjskie, został wcielony do 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Sosabowskiego. Kontynuował działalność w ruchu harcerskim, był naczelnikiem harcerzy ZHP poza granicami kraju. W związku z okupacją sowiecką w Polsce i prześladowaniem byłych członków AK, zdecydował się na pozostanie na Zachodzie, w 1947 roku zamieszkał w Londynie.

Z powodu postawy Anglików i ich stosunku do Polski postanowił wyjechać do Argentyny, gdzie zamieszkał z rodziną w miejscowości Quillen w prowincji Neugen. Zdobył tam powszechny szacunek dzięki zaplanowaniu i nadzorowi budowy lotniska w Quillen - najwyżej położonego w Ameryce Południowej i jedynego w Kordylierze. Pełnił funkcję ministra ds. planowania i rozwoju w rządzie prowincji Neugen oraz dyrektora generalnego zarządu dróg i energii elektrycznej w Patagonii. Stał się wybitnym znawcą cywilizacji Araukanów - indiańskiego plemienia Ameryki Południowej.

Po raz ostatni odwiedził Polskę w 1974 roku, w 30. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Swoje wspomnienia z powstania spisał w książce "Walka w pożodze", opublikowanej w 1947 roku w Niemczech (w Polsce po 1989 roku).

Symboliczny grób na Powązkach

Ryszard Białous zmarł 24 marca 1992 roku po długiej i ciężkiej chorobie w Neugen w Argentynie, tam też został pochowany. Na symbolicznym grobie na cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze batalionu "Zośka" umieszczono jego epitafium, które odsłonięto 31 sierpnia 1993:

"Ludzie, którymi miałem zaszczyt dowodzić, to nie wyspa oderwana od społeczeństwa ani cierpiętnicy, dla których było ideałem polec za Ojczyznę, lecz świadomi swych obowiązków młodzi obywatele Rzeczypospolitej, dla których ideałem było żyć dla Niej i pracą przyczynić się do Jej świetności".

mk

W Armii Krajowej

Tadeusz Sumiński przyszedł na świat 1 kwietnia 1924 roku we wsi Badurki pod Płockiem. Pochodził z rodziny o tradycjach patriotycznych – jego ojciec Ludomir walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921) i za swoją odwagę został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Do Armii Krajowej dołączył jesienią 1943 roku, przyjął pseudonim "Leszczyc" (nazwa rodowego herbu Sumińskich) i wkrótce potem został przydzielony do plutonu "Felek", wchodzącego w skład 2 kompanii "Rudy" batalionu "Zośka". Męstwem wykazał się już w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego, gdy 5 sierpnia 1944 roku wziął udział w wyzwalaniu niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego zlokalizowanego na ulicy Gęsiej w Warszawie (KL Warschau). Żołnierze AK uratowali wówczas 348 więźniów.

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

–  Nasz pluton stał na lewym skrzydle pierwszej części obozu i czekał. Gdy dostaliśmy rozkaz natarcia, wspięliśmy się po drabinach, weszliśmy na mur i przeskoczyliśmy na teren obozu – opowiadał Tadeusz Sumiński w audycji Bogusława Czajkowskiego z cyklu "Ślady pamięci". –  Posuwaliśmy się wzdłuż muru i wygarnialiśmy tych Ukraińców, bo to była ukraińska formacja SS. Oni w zasadzie poddawali się bez walki. Pamiętam, że jeden z nich zgłosił natychmiast gotowość do pokazania nam, gdzie są Niemcy i poprowadzenia dalszego natarcia w charakterze przewodnika. Rzecz jasna nikt z tej oferty nie skorzystał – dodał.

Obóz koncentracyjny w środku Warszawy. 77. rocznica likwidacji Gęsiówki

W kolejnych tygodniach Tadeusz Sumiński brał udział w walkach na Woli i na Starym Mieście (mowa tu m.in. o obronie cmentarzy wolskich). Na początku września wraz z kilkuosobową grupą powstańców przedostał się na Śródmieście. 

- To była noc. Byliśmy w mundurach niemieckich, więc zdjęliśmy powstańcze opaski. Gdy szliśmy przez Ogród Saski, natrafiliśmy na Niemców. Ponieważ było ciemno, to nas nie rozpoznali i ostatecznie udało nam się dotrzeć do ulicy Królewskiej – wspominał Tadeusz Sumiński na antenie Polskiego Radia. – Niestety, Niemcy w końcu się zorientowali, kim jesteśmy i zaczęli do nas strzelać z karabinu maszynowego. Co gorsza, znajdujący się po drugiej stronie ulicy Zielnej powstańcy również zaczęli do nas strzelać, sądząc że jesteśmy grupą jakichś Niemców. Zaczęliśmy więc do nich krzyczeć: "Tu Starówka, nie strzelać! Niech żyje Polska!" – dodał.

Tadeuszowi Sumińskiemu udało się wyjść z cało z opresji. Ze Śródmieścia przedostał się na Czerniaków, gdzie walczył aż do 23 września. Schwytany przez Niemców, został wywieziony do obozu jenieckiego w Altengrabow koło Magdeburga. Wolność odzyskał w maju 1945 roku, gdy obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. 

Z miłości do fotografii

Przygoda Sumińskiego z fotografią zaczęła się tuż po wojnie. Jak sam wspominał na antenie Polskiego Radia, nowe medium nie od razu stało się jego pasją. – Fotografia była dla mnie wtedy substytutem innych sztuk plastycznych. Twierdziłem, że mam antytalent do rysunków i bardzo nad tym ubolewałem. Uważałem więc, że fotografia może zapełnić tę lukę, którą wytworzyły braki w moich plastycznych zdolnościach – tłumaczył.

Początki jego kariery nie należały jednak do najłatwiejszych. – Najpierw fotografowałem jedynie amatorsko i w straszliwych warunkach laboratoryjnych. Mieszkałem w ciasnym pokoiku, którego nie mogłem zaciemnić, więc zdjęcia powiększałem jedynie w nocy. Następnie jechałem na drugi koniec miasta, aby je wywołać – mówił Tadeusz Sumiński na antenie Polskiego Radia. – Zawodowo zacząłem się zajmować fotografią, dopiero gdy słynna graficzka Wanda Telakowska zaangażowała mnie do Instytutu Wzornictwa Przemysłowego. Pracowałem tam przez kilka lat i zajmowałem się m.in. fotografowaniem mody – dodał.

Podróże i zdjęcia krajobrazowe

Kolejny ważny etap w karierze Sumińskiego przyszedł w 1961 roku, gdy rozpoczął współpracę z wydawanym w języku angielskim i francuskim magazynem "Polska", który był dystrybuowany na terenie krajów Azji i Afryki. Posada fotoreportera dała mu możliwość podróżowania po świecie, a efektem tych zagranicznych wyjazdów była m.in. jego seria portretów zatytułowana "Mongołowie". 

Od 1964 roku Sumiński pracował jako samodzielny fotograf. Specjalizował się w zdjęciach krajobrazowych, szczególnie chętnie uwieczniał jednak niebo. - Większość fotografów krajobrazu skupia się na detalach, ja natomiast mam tendencję do szukania wielkich planów, uwzględniania elementów przestrzeni. Moimi zdjęciami zawsze staram się pokazać, że pejzaż nie jest ani brzydki, ani ładny, a jest taki, jakim go zobaczy fotograf i jak go zinterpretuje - mówił w 2005 roku na antenie Polskiego Radia. 

Prace artysty były wielokrotnie wystawiane zarówno w Polsce, jak i za granicą - m.in. w Czechosłowacji i Niemczech. Tadeusz Sumiński zmarł 24 lutego 2009 roku w Warszawie.

jb 

Urodził się 8 stycznia 1921 roku w Słocinie. W 1939 roku przedostał się na Węgry, w grudniu dotarł do Wojska Polskiego we Francji i wstąpił do 1 Dywizji Grenadierów oraz Szkoły Podchorążych. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii i tam został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej.

Od października 1941 do 22 maja 1943 roku pełnił służbę wojskową w 1 Pułku Pancernym 16 Brygady Pancernej, a później 1 Dywizji Pancernej. Zaprzysiężony został 23 września 1943 roku.

"Wywalcz Polsce wolność albo zgiń"

Jako ochotnik znalazł się w najbardziej elitarnej jednostce komandosów-spadochroniarzy, zwanych cichociemnymi. Jednostka została utworzona na rozkaz premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla. 16 lipca 1940 roku powziął on decyzję o powołaniu organizacji Special Operation Executive (SOE), w celu nawiązania współpracy z podziemnych ruchem oporu w całej Europie. Rozkaz Churchilla był jasny: "Nakazuję wam podpalić Europę".

Pierwszym etapem misji było szkolenie. Nie każdy mógł na nie trafić. Kandydaci byli wyznaczani odgórnie. Gen. Władysław Sikorski nakazał dobierać ludzi o twardym, nieugiętym charakterze. Dzielnych, zdecydowanych, ideowych i potrafiących bezwzględnie dochować tajemnicy. Zdolnych do odegrania roli emisariuszy politycznych i wojskowych. To były cechy niezbędne do przejścia szkolenia i zadań, jakie ich czekały.

Wybrani musieli samodzielnie podjąć decyzję. Do cichociemnych dołączali wyłącznie ochotnicy, którzy w każdym momencie mogli bez konsekwencji się wycofać i wrócić do macierzystej jednostki. Znamienny napis "Szukasz śmierci, wstąp na chwilę" witał w ośrodku szkoleniowym SOE tych, którzy zdecydowali się na służbę.

Wysyłani do najbardziej niebezpiecznych zadań na terenie okupowanej przez Niemców Polski, postępowali zgodnie z maksymą: "Wywalcz Polsce wolność lub zgiń".

Było ich tylko 316

Na stronie serwisu specjalnego cichociemni.polskieradio.pl zamieściliśmy archiwalne dźwięki, filmy, teksty i zdjęcia związane z historią cichociemnych.

Serwis otwiera wywiad z Aleksandrem Tarnawskim ps. Upłaz, ostatnim żyjącym cichociemnym, którego udzielił portalowi PolskieRadio.pl w maju 2016 roku.

Więcej materiałów w serwisie: cichociemni.polskieradio.pl

Skok do Polski

Wysłany został do okupowanej Polski w kwietniu 1944 roku. Skoczył w nocy 16/17 kwietnia 1944 roku. Został przydzielony do Okręgu Armii Krajowej Nowogródek jako oficer 3 kompanii VII batalionu 77 Pułku Piechoty AK. Pełnił służbę w 3 kompanii od 22 czerwca do 19 lipca 1944. W tym czasie objął dowództwo plutonu dyspozycyjnego kompanii oraz został instruktorem dywersji i sabotażu w I Obwodzie Szczuczyn.

3 kompania 7 batalionu 77 Pułku Piechoty AK nie wzięła udziału w operacji "Ostra Brama" rozpoczętej 7 lipca 1944 przez Zgrupowanie Zachód Okręgu Nowogródek AK ze względów administracyjnych: nie zdążyła pod Wilno. Po zajęciu Okręgu Nowogródek AK przez wojska radzieckie, około 19 lipca 1944 roku, Aleksander Tarnawski przedostał się przez Grodno, Białystok i Lublin do Otwocka.

We wrześniu 2014 roku, w wieku 93 lat, Aleksander Tarnawski wykonał w tandemie spadochronowym kolejny skok spadochronowy z żołnierzami jednostki GROM. Obecnie jest honorowym kombatantem tej jednostki, która także dziedziczy tradycje i obyczaje cichociemnych.

Na teren okupowanej Polski skoczyło 316 spadochroniarzy, w tym jedna kobieta Elżbieta Zawacka ps. Zo. To właśnie oni zostali zapamiętani w historii jako cichociemni.

im/PAP