Rząd Tadeusza Mazowieckiego został powołany 12 września 1989. W swoim exposé premier zwracał uwagę przede wszystkim na problemy gospodarcze, przed którymi stanął jego gabinet. Za najpilniejsze uznał zahamowanie inflacji, zmniejszenie deficytu budżetowego, konieczność utrzymania dyscypliny podatkowej, budowę gospodarki wolnorynkowej.

- Przychodzę jako człowiek Solidarności, wierny sierpniowemu dziedzictwu. Pojmuję je jako wielkie zbiorowe wołanie społeczeństwa o podmiotowość, prawo decydowania o losach kraju oraz jako gotowość do solidarnego i zdecydowanego działania, aby te cele osiągnąć – przemawiał z trybuny sejmowej.

- Polacy muszą zacząć nową kartę w swojej historii. Trzeba wyeliminować ze wzajemnych stosunków nienawiść, która mogłaby się stać ogromną siłą destrukcyjną. Musimy jako naród przełamać poczucie beznadziejności i wspólnymi siłami stawić czoła stojącemu przed nami wyzwaniu, zadaniu wyjścia z katastrofy gospodarczej i przebudowy państwa – powiedział na zakończenie.

Posłuchaj relacji z wyboru Tadeusza Mazowieckiego na premiera Polski oraz fragmentów wygłoszonego przez niego exposé.

Kilka tygodni wcześniej, 24 sierpnia 1989 roku Sejm większością głosów desygnował Tadeusza Mazowieckiego na premiera Polski. Tego dnia Mazowiecki spotkał się z dziennikarzami z całego świata, licznie zgromadzonymi w Sali kolumnowej Sejmu.

- Jeżeli natomiast mielibyśmy się pogrążyć we wzajemnej niechęci i nienawiści, w porachunkach, to byłoby to wielkie zagrożenie dla tej drogi, którą podejmujemy – stwierdził podczas konferencji prasowej. 

- Ten stół otacza narodowa nadzieja, ale także nieufność. Będą ludzie, którzy tego, czego się dopracujemy, nie zaakceptują. Nie możemy tego nie wiedzieć i nie uszanować - powiedział Lech Wałęsa podczas inauguracji obrad Okrągłego Stołu.

Idea ich zorganizowania zrodziła się 31 sierpnia 1988 roku podczas spotkania generała Czesława Kiszczaka z Lechem Wałęsą. Rozmowy przygotowujące Okrągły Stół odbyły się w podwarszawskiej Magdalence.

Uczestnicy obrad

W spotkaniach przy Okrągłym Stole brali udział ze strony rządu PRL m.in.: gen. Wojciech Jaruzelski, Władysław Baka, gen. Czesław Kiszczak, Stanisław Ciosek, Aleksander Kwaśniewski; a ze strony NSZZ Solidarność, czyli społecznej: Lech Wałęsa, Zbigniew Bujak, Władysław Frasyniuk, Bronisław Geremek, Lech Kaczyński, Tadeusz Mazowiecki i Andrzej Stelmachowski. Uczestnikami rozmów byli także przedstawiciele Kościoła katolickiego: ks. bp Janusz Narzyński, ks. Bronisław Dembowski oraz ks. Alojzy Orszulik.

W dniach 6 lutego - 5 kwietnia 1989 roku odbywały się obrady Okrągłego Stołu w siedzibie Urzędu Rady Ministrów PRL w Pałacu Namiestnikowskim, rozmowy prowadzone przez przedstawicieli władz PRL, opozycji i Kościoła, w wyniku których rozpoczęła się transformacja ustrojowa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Pierwszego dnia obrad przy Okrągłym Stole zasiadło 57 osób reprezentujących partie polityczne, związki zawodowe i duchowieństwo. Rozmawiano w trzech głównych zespołach: do spraw gospodarki i polityki społecznej, reform politycznych oraz pluralizmu związkowego. Przez blisko 4 tygodnie w obradach uczestniczyły 452 osoby.

Ustalenia

Porozumienie kończące obrady podpisano 5 kwietnia 1989. Uzgodniono między innymi, legalizację "Solidarności", wprowadzenie pluralizmu politycznego, wolności słowa oraz niezawisłości sądów. Ustalono też termin częściowo wolnych wyborów do Sejmu, w których opozycji zagwarantowano 35 procent mandatów oraz wolnych wyborów do Senatu.

Przy Okrągłym Stole w siedzibie Urzędu Rady Ministrów w Warszawie uczestnicy rozmów zebrali się tylko dwa razy, podczas inauguracji i zakończenia obrad. Rozmowy w zespołach prowadzone były w kilku innych miejscach.

Porozumienia Okrągłego Stołu były, są i zapewne pozostaną przedmiotem rozlicznych sporów politycznych i historycznych.

- Dla jednych był to wówczas kompromis oznaczający zwycięstwo - oceniał w Polskim Radiu historyk prof. Wojciech Roszkowski. - Dla strony partyjno-rządowej rozmowy Okrągłego Stołu początkowo wydawały się sukcesem, wkrótce jednak nastąpiło rozczarowanie. Sygnatariusze po stronie społecznej przez dłuższy czas byli przekonani, że osiągnęli wszystko, co można było. Dziś, część z nich ma co do tego wątpliwości.

mk

30 lat temu, 25 lutego 1994, zmarł Władysław Siła-Nowicki. 

Młodość

Po ukończeniu studiów prawniczych w 1935 roku pracował w Departamencie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, jednocześnie odbywając aplikację adwokacką.

Duży wpływ na jego osobowość miała nauka w Szkole Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu, który wychowała go w kulcie Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Działalność w konspiracji

W trakcie wojny obronnej 1939 roku walczył w stopniu podporucznika w szeregach VI Pułku Strzelców Konnych. Po rozbiciu oddziału zorganizował cofających się żołnierzy do obrony Starego Otwocka przed napierającymi wojskami niemieckimi. Ranny w czasie walk przedostał się do Beresteczka, będącego w strefie sowieckiej. Tu wziął ślub z Ireną Joszko.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Po powrocie do Warszawy został żołnierzem Służby Zwycięstwu Polski, później ZWZ AK i aktywnym członkiem Stronnictwa Pracy. W latach 1943-1944 dowodził drużyną Kedywu AK i walczył w Powstaniu Warszawskim.

Po klęsce powstania kontynuował walkę w Lublinie w szeregach Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość". We wrześniu 1947 roku został aresztowany podczas ucieczki na Zachód. Po torturach i procesie w dniu 15 września 1948 skazano go na karę śmierci.

"Ocalony dzięki Dzierżyńskiemu"

Dzięki interwencji spokrewnionej z adwokatem Aldonie Dzierżyńskiej (siostra Feliksa Dzierżyńskiego) Bolesław Bierut zamienił karę śmierci na dożywocie. Przez następne lata poznał reżim stalinowski polskich więzień w Warszawie, Rawiczu, Wronkach i Strzelcach. Wolność odzyskał 1 grudnia 1956 w ramach odwilży gomułkowskiej. Rok później został zrehabilitowany.

Żołnierze Wyklęci - zobacz serwis historyczny

Pierwszy obrońca żołnierzy AK i WiN

Po wyjściu z więzienia Siła-Nowicki - jak sam mówił - z potrzeby serca uczestniczył w procesach rehabilitacyjnych byłych żołnierzy AK i WiN. Od połowy lat 60. aktywnie działał w Klubie Inteligencji Katolickiej i dołączył do Zespołu Informacyjnego przy Prymasie Polski kardynale Stefanie Wyszyńskim. W 1969 roku na prośbę Prymasa Wyszyńskiego został doradcą prawnym Episkopatu Polskiego.

Działacz opozycji

Nie rezygnował też z działalności politycznej. Na początku lat 70. wraz z grupą dawnych działaczy złożył memoriał w sprawie reaktywowania Stronnictwa Pracy. Aktywnie działał w opozycji antykomunistycznej.

W grudniu 1975 podpisał "List 59", zawierający protest przeciw projektom zmian w konstytucji PRL. Był sygnatariuszem oświadczenia czternastu intelektualistów z czerwca 1976 roku, solidaryzując się z protestami robotniczymi. Występował w roli obrońcy w procesach robotników radomskich.

Współpracował z Komitetem Obrony Robotników. Był jednym z twórców tzw. raportu madryckiego – o nieprzestrzeganiu praw człowieka i obywatela w PRL i statutu "Solidarności". Należał do Komitetu Obrony Więźniów. W latach 1980-1981 był ekspertem Komisji Krajowej, doradcą Lecha Wałęsy. W tym czasie bronił wielu osób w procesach politycznych.

Nie ustąpił nawet na emeryturze

Po ukończeniu 70 lat, zmuszony do przejścia na emeryturę, zaczął jeździć po kraju, propagując wartości NSZZ "Solidarność". Na prośbę ks. Jerzego Popiełuszki wygłaszał prelekcje w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. W maju 1983 roku wraz z adwokatem Maciejem Bednarkiewiczem został pełnomocnikiem matki Grzegorza Przemyka.

Był autorem słynnego listu do gen. Wojciecha Jaruzelskiego, w którym protestował przeciw bezprawiu Służb Bezpieczeństwa, za co wszczęto wobec niego postępowanie karne, umorzone w wyniku amnestii.

W 1986 roku podjął kontrowersyjną decyzję o przystąpieniu do Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Na tym forum jako jedyny domagał się wyjaśnienia zbrodni katyńskiej. Jako osoba niezależna wziął udział w obradach Okrągłego Stołu w Zespole do Spraw Reform Politycznych. W lutym 1989 roku reaktywował Stronnictwo Pracy.

mjm