Hieronim i Rufin z Akwilei – dwaj przyjaciele z chłopięcych lat i koledzy ze szkolnej ławy. Choć różnili się znacząco charakterami i usposobieniem, fakt ten w młodzieńczym okresie ich życia zdawał się nie mieć znaczenia. Hieronim był wykształcony a wiedzą swą olśniewał, to zaś co do jego osoby zrażało to niespokojna natura, porywczość i niepohamowany gniew, któremu często ulegał. Rufin był mniej błyskotliwy i spokojniejszy od swego kompana, a wszelkie braki nadrabiał cierpliwością i dokładną pracą. Obaj poświęcili się życiu ascetycznemu lecz w różnych ośrodkach – Hieronim w klasztorze w Betlejem o dość surowej regule, Rufin w monasterze na Górze Oliwnej, prowadzonym według łagodniejszych zasad. Przyjaciele byli wielkimi admiratorami talentu Orygenesa, który udoskonalił metodę badania Biblii, wczytując się w głębszy jej sens niż tylko linearny. Obaj tłumaczyli z greki jego dzieła zachwalając stosowaną metodę egzegezy. Problem, będący podłożem konfliktu przyszłych świętych, tkwił w charakterze dogmatycznym pism aleksandryjczyka. Orygenes wyjaśniając problemy egzystencji, pochodzenia duszy, zmartwychwstania i opatrzności posuwał się do dalekosiężnych nadinterpretacji  tekstu. Trzeba pamiętać, że w tym czasie Kościół nie sprecyzował jeszcze oficjalnych zasad, a w III wieku. po Chrystusie dopiero kształtowały się prawdy katolickiej wiary. Na kartach dzieł Orygenesa można było odnaleźć teorie na temat nawrócenia się Lucyfera i jego zbawienia przed końcem świata, cykliczności dziejów, preezegzystowania dusz ludzkich jako duchów anielskich, ich upadku oraz uwięzienia w ciałach oraz nadaniu ludziom po śmierci ciał eterycznych. Takie uduchowienie teologii sprawiło, że niektórzy ludzie Kościoła poczęli oskarżać go o głoszenie “wędrówki dusz” na wzór pitagorejski.

Naszym bohaterom przyszło żyć w czasach kiedy należało zabrać stanowisko wobec nauk Orygenesa, toteż gdy pod murami ich zakonów stanął człowiek zbierający podpisy przeciwko teoriom aleksandryjczyka obaj musieli wyrazić swe poglądy. Rufin zdecydował się bronić teologa w myśl zasady, że nie należy oskarżać ani zmieniać swych nauczycieli, Hieronimowi zaś nie starczyło na to odwagi i za podszeptem ortodoksyjnego Epifaniusza z Salaminy potępił Orygenesa.
 Spór jaki wkrótce rozgorzał między przyjaciółmi trwał od 393 roku z krótką przerwą, aż do śmierci Rufina w roku 411. W błyskawicznym tempie przerodził się w też konflikt natury personalnej. Szczególnie przybrał na sile, gdy akwilejczyk zdecydował się przetłumaczyć dzieło Orygenesa “O zasadach”, które nie dość, że odpowiednio dostosował przeinaczając tekst, aby nie zawierał żadnych błędów dogmatycznych, to w przedmowie powołał się na autorytet Hieronima, przypominając, że we wcześniejszym okresie życia wypowiadał się pochlebnie o aleksandryjczyku. 18 lat  sporu upłynęło pod znakiem polemicznych listów i apologii obu pisarzy. To co było w nim szczególnego to styl i inwektywy jakimi się obrzucano – zwłaszcza Hieronim przodował w zniewagach wymyślając Rufinowi od chimer, smoków i chrząkających wieprzy. Nawet gdy dowiedział się o śmierci swego dawnego przyjaciela miał powiedzieć: Skorpion leży w ziemi Sycylii (...) Wielogłowa hydra przestała nareszcie syczeć przeciw mnie. W roku 420  i jego Bóg wezwał do siebie – odszedł pozostawiając Kościół z orygenesowskim problem nierozwiązanym przez następne wieki. Zarówno Rufin, jak i Hieronim uznani zostali prze Kościół za świętych.

Katarzyna Kakiet