Wybór posłów do Sejmu Ustawodawczego, którego celem będzie opracowanie konstytucji dla odrodzonej Polski znajdował się wśród priorytetów warszawskiego ośrodka władzy, który ukształtował się wokół Józefa Piłsudskiego. Organizacją pierwszych wyborów zajął się już 22 listopada 1918 roku gabinet Jędrzeja Moraczewskiego. 28 listopada ogłoszono Dekret o ordynacji wyborczej.

- Wybory opierały się na pięcioprzymiotnikowym (tajnym, powszechnym, bezpośrednim, równym i proporcjonalnym) głosowaniu do przewidywanego jednoizbowego parlamentu. Po raz pierwszy prawo wyborcze przyznawano kobietom, co nie stanowiło wówczas powszechnej praktyki. Była to ordynacja pozwalająca na swobodę artykulacji różnorodnych poglądów politycznych – podkreślał prof. Janusz Osica w audycji Andrzeja Sowy z cyklu "Kronika polska".

Obywatele, bez względu na płeć i majętność, otrzymywali bierne i czynne prawo wyborcze w wieku 21 lat.

Wybory, ale nie wszędzie

Głosowanie miało odbyć się w 70 okręgach i wyłonić 526 posłów. Jeden mandat miał przypadać na ok. 50 tys. obywateli. Ostatecznie głosowanie udało się przeprowadzić w 44 z nich. Wybrano 335 posłów. Do końca kadencji Sejmu Ustawodawczego, w 1922 roku, Sejm liczył 423 posłów.

Mapa okręgów wyborczych do Sejmu Ustawodawczego. Infografika: Polskie Radio/Bartłomiej Makowski (red.)/Łukasz Haponiuk (graf.)

Wybory bez przeszkód mogły odbyć się w zasadzie tylko na obszarze byłego Królestwa Kongresowego oraz w Galicji Zachodniej. I tutaj nie obyło się jednak bez problemów, choć okrzepły już w największym stopniu instytucje państwowe i administracja. Pierwszy okręg wyborczy ustanowiono na północnej Suwalszczyźnie, gdzie najistotniejszym miastem był Mariampol. Polacy rościli sobie prawo do tego terytorium ze względu na duży odsetek ludności polskiej zamieszkującej te tereny (ok. 75 proc. mieszkańców według badań Instytutu Badań Spraw Narodowościowych) i przynależność obszaru do Rzeczpospolitej i Księstwa Warszawskiego. Obszar ten zajęty został jednak przez Litwinów, co zablokowało możliwość przeprowadzenia wyborów.

Z kolei wybory na obszarach białostockim i bialskim uniemożliwiło zajęcie tych rejonów przez żołnierzy niemieckich, którzy nie zdołali jeszcze powrócić z frontu wschodniego, a wówczas stanowili kordon sanitarny między odradzającym się państwem polskim a bolszewikami. Nie obyło się też bez niedopatrzeń i błędów – w dwóch okręgach – lubelskim i sandomierskim – Sąd Najwyższy stwierdził nieważność wyborów i procedurę trzeba było powtórzyć.

Zaplanowano, że w Galicji Wschodniej powstanie kilkanaście okręgów wyborczych, jednak, z uwagi na walki polsko-ukraińskie, głosowania nie udało się przeprowadzić nigdzie, poza Lwowem. Do Sejmu Ustawodawczego weszli w związku z tym polscy posłowie, którzy zasiadali w parlamencie Austro-Węgier. Wybory przeprowadzono tylko we Lwowie z powodu śmierci polskich posłów do austriackiego sejmu.

Walki o granice uniemożliwiły przeprowadzenie wyborów w styczniowym terminie. Taka sytuacja panowała na Śląsku Cieszyńskim, który był przedmiotem polsko-czeskiego sporu. Ostatecznie 14 marca 1919 roku przyjął do swojego grona 6 kandydatów jedynej listy wystawionej w okręgu.

Podobnie rzecz miała się z okręgami ustanowionymi w Wielkopolsce i na Górnym Śląsku. W Wielkopolsce wybory przeprowadzono po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego, 1 czerwca 1919 roku, według zmienionej ordynacji – wyznaczone zostały cztery okręgi wyborcze, przy czym głosowanie przeprowadzono tylko w trzech. Okręg mogileński był jeszcze wówczas jeszcze w rękach Niemców. Wyłoniono wówczas aż 20 posłów z tego okręgu. Wcześniej Wielkopolskę reprezentowali byli posłowie z Reichstagu. Na Górnym Śląsku wybory się nie odbyły – na przeszkodzie stanął plebiscyt i trzy powstania śląskie. Ostatecznego podziału Górnego Śląska dokonano dopiero w czerwcu 1922 roku, czyli pół roku przed zaplanowanymi na listopad kolejnymi wyborami parlamentarnymi. Górny Śląsk reprezentowało w Sejmie Ustawodawczym 5 posłów, którzy wcześniej zasiadali w parlamencie niemieckim.

Wybory nie mogły także odbyć się na Pomorzu. Obszar, jaki miał umożliwić Polsce dostęp do morza, nie był w chwili rozpisania wyborów ustalony. Pomorze było początkowo reprezentowane w Sejmie Ustawodawczym przez dwóch posłów, którzy wcześniej zasiadali w ławach Reichstagu. Dopiero 2 maja 1920 roku przeprowadzono tu wybory uzupełniające.

Język nienawiści 100 lat temu

Kampania wyborcza do pierwszego Sejmu była ostra i bezpardonowa. Wszystkie opcje polityczne – lewica, prawica i centrum – posługiwały się argumentacją, którą dziś nazwalibyśmy "językiem nienawiści". "Blagier nad blagiery/ i kłamca nad kłamce/Szukał swej kariery/Przy partyjnej klamce" – tak przedstawiała Ignacego Daszyńskiego ulotka wyborcza jednej z prawicowych partii. Ulotka jest opatrzona karykaturą męża stanu z dorysowanym wężowym językiem. Z kolei ulotka PSL "Piast" zachęca m.in. do "wycięcia takiego wrzoda, jakim okazał się Judasz Stapiński" (chodzi o Jana Stapińskiego, przywódcę PSL "Lewica"). Wreszcie lewica biła w dzwon odsunięcia od władzy krwiopijczych "bankierów i lichwiarzy", wsteczników i posiadaczy ziemskich.

Z tą retoryką pozytywnie kontrastują ulotki skierowane do kobiet i wydawane przez organizacje kobiece, takie jak Liga Kobiet Polskich. Komunikaty kierowane do pań to w głównej mierze zachęty do oddania głosu bez względu na preferencje polityczne i entuzjazm związany z historyczną możliwością stanięcia do urn.

Język głównych partii politycznych używany podczas kampanii w 1919 roku wyznaczył niestety standardy na cały okres dwudziestolecia międzywojennego. Jego zgubne skutki pokazały się z całą brutalnością w przededniu wyboru pierwszego prezydenta RP w 1922 roku.

Wybór dyktowany sytuacją kraju  

Dołączenie posłów pochodzących spoza byłego Królestwa i Małopolski zmieniła układ sił w parlamencie. O ile w 1919 roku podział głosów między partie prawicowe, lewicowe i centrowe rozkładał się mniej więcej po równo, to ostateczny skład izby z 1922 roku wskazywał zdecydowaną przewagę partii centrowych (z PSL "Piast" na czele) i znaczący spadek znaczenia partii lewicowych.

Podział głosów w Sejmie Ustawodawczym. Infografika: Polskie Radio/Bartłomiej Makowski (red.)/Łukasz Haponiuk (graf.)

"Konstatując takie wyniki pierwszych wyborów parlamentarnych w Polsce Odrodzonej oraz późniejsze przesunięcia w łonie konstytuanty, nie sposób oprzeć się refleksji, że w istocie alternatywą, przed którą stanął elektorat polski w 1919 roku, był wybór między programami eksponującymi przede wszystkim żywotność wspólnych, narodowych interesów i poczucie więzi narodowej a programami, które na pierwszy plan wysuwały postulaty przebudowy społeczno-gospodarczej Polski" - pisał prof. Andrzej Gwiżdż w książce "Dzieje polskiego parlamentaryzmu". Zdaniem profesora nauk prawnych i historyka dziejów sejmu, na takie ukształtowanie wpłynęła przede wszystkim sytuacja międzynarodowa Polski, zagrożonej wówczas przez Armię Czerwoną.

- Rząd i parlament to były wtedy dwie najważniejsze sprawy. Europa dała nam szansę, ale patrzyła krytycznie - mówił w rozmowie z portalem PolskieRadio24.pl prof. Janusz Odziemkowski. - Trzeba było szybko pokazać, że kraj będzie szedł drogą demokracji i parlamentaryzmu. Te wybory były nie tylko głosowaniem na posłów. To było głosowanie za niepodległością. To było powiedzenie światu i samym sobie - jest na s wielu i chcemy polskiego państwa, niepodległego i demokratycznego - dodał historyk.

Zobacz i posłuchaj, jak prof. Odziemkowski wyjaśniał m.in. frekwencję, największą we współczesnej historii Polski:

Pierwsze wybory. Dowód trudności i ambicji 

Wystarczy rzut oka na mapę okręgów wyborczych i porównanie ich granic z granicami, które przybrała II Rzeczpospolita po okresie walk o kształt kraju, żeby uświadomić sobie, jak długą drogę przeszło państwo polskie w ciągu zaledwie trzech lat. 

Rdzeniem odrodzonego państwa były tereny byłego Królestwa Polskiego i obszar Małopolski i tylko tutaj przeprowadzono wybory. Kooptacja posłów z parlamentów austriackiego i niemieckiego pokazywała potrzebę zademonstrowania polskości na terenach, które stanowiły jeszcze obiekt negocjacji politycznych na paryskiej konferencji pokojowej. Obecność doświadczonych parlamentarzystów, weteranów wielu potyczek administracyjnych, legislacyjnych i retorycznych, podwyższała jakość pracy Sejmu Ustawodawczego. Tym bardziej, że zaledwie ok. 30 proc. posłów miało wykształcenie wyższe, nie brakowało analfabetów.

Podział okręgów wyborczych odzwierciedla mapę rzeczywistych możliwości przeprowadzenia elekcji oraz geopolitycznych ambicji i wyobrażeń o przyszłej Polsce autorów Dekretu o Wyborach do Sejmu Ustawodawczego. Uwagę zwraca przede wszystkim dołączenie posłów z Galicji Wschodniej, którą najwyraźniej Ojcowie Niepodległości uznawali za integralną część Polski, mimo pretensji powstającego państwa ukraińskiego. Symboliczne znaczenie miało też przyjęcie do Sejmu Ustawodawczego kandydatów ze Śląska Cieszyńskiego – kości niezgody między Polską i Czechosłowacką. Najistotniejszy w kontekście wyobrażeń o przyszłej Polsce był rozległy obszar okręgów wyborczych w byłym zaborze pruskim. Warszawa nakreśliła bardzo entuzjastyczne – biorąc pod uwagę późniejszy kształt granic – plany wyborów. Można spekulować, że takie plany miały głównie za cel działanie propagandowe, miały podkreślać polskie roszczenia do terytoriów Pomorza, Wielkopolski i południowej części Mazur.

Tym, co pozostaje poza sferą spekulacji, jest onieśmielająca do dziś frekwencja wyborcza tam, gdzie głosowanie udało się przeprowadzić. W żadnym z 44 okręgów wyborczych nie zagłosowało mniej niż 60 proc. uprawnionych. Były i takie okręgi, gdzie do urn poszło 90, a nawet 95 proc. uprawnionych. Liczby mówią same za siebie i są niezbitym dowodem na patriotyzm polskiego społeczeństwa w dobie odzyskanej wolności. Dzięki zaangażowaniu polskiego społeczeństwa 10 lutego 1919 mógł zebrać się pierwszy od 126 lat polski Sejm.

Bartłomiej Makowski

1. Z trzech ciał w jeden organizm

Przed 1918 rokiem Polacy posługiwali się trzema językami urzędowymi i trzema walutami. Przekraczające wytyczoną na ziemiach polskich granicę austriacką lub niemiecką pociągi z Rosji musiały zmieniać szerokość rozstawu kół, bo i szerokość torów się zmieniała. Od ponad stu lat Polacy funkcjonowali w trzech różnych porządkach prawnych.

Problemem była także kluczowa dla gospodarki kwestia własności dużych zakładów przemysłowych, które np. na Śląsku znajdowały się głównie w niemieckich rękach. Przez dwadzieścia lat udało się rozwiązać te zależności, jednak za cenę dużego udziału państwa w gospodarce.

Niebagatelne znaczenie miało też wywalczenie w kolejnych powstaniach przynależności Wielkopolski i większej części Górnego Śląska do Polski. Wielkopolska miała wielkie znaczenie jako ośrodek cywilizacyjny, Górny Śląsk zaś - jako serce gospodarcze odradzającego się państwa. 

2. Prawa wyborcze kobiet 

28 listopada 1918 roku Józef Piłsudski wydał dekret, który przyznawał prawa wyborcze kobietom. Polska znalazła się w forpoczcie państw, które nadały prawa wyborcze kobietom. We Francji obywatelki uczestniczą w wyborach od 1944 r. we Włoszech od 1945, w Szwajcarii od 1971, a w jednym z jej kantonów od 1990!

Ostatecznie w wyniku wyborów z 29 stycznia 1919 roku i wyborów uzupełniających, które trwały do marca 1922 roku w Sejmie I kadencji zasiadło 8 Polek. Reprezentowały niemal wszystkie siły parlamentarne: ludowców, socjalistów i endeków.

3. Obrona niepodległości, obrona Europy

Bitwa Warszawska 1920 roku była zwycięskim ukoronowaniem toczącej się od 1919 roku wojny polsko-bolszewickiej. Mobilizacja społeczna, wysokie morale, wreszcie doświadczenie oficerów i dowódców sprawiły, że stało się to, co uważane było za niemożliwe: ledwie odrodzonej Polsce udało się odeprzeć pochód Armii Czerwonej na Zachód. Choć historycy spierają się o to, czy bolszewikom, nawet przechodzącym po "trupie Polski" - jak to ujmował Lenin - uda się ponieść płomień rewolucji dalej niż do Łaby, to bez wątpienia cofnięcie bolszewickiego zagrożenia o 20 lat od Europy Zachodniej miało niebagatelny wpływ na dzieje świata. 

4. Gdynia, czyli okno na świat

W 1921 roku Gdynia była niewielką rybacką wioską jakich wiele nad Bałtykiem. Dwadzieścia lat później urosła do rozmiarów dużego miasta z 130 tys. mieszkańców, by w latach 30. stać się największym bałtyckim portem przeładunkowym. Wobec wydzielenia Gdańska jako Wolnego Miasta, znaczenie Gdyni było kluczowe dla rozwoju II RP.  To był punkt startowy dla polskich transatlantyków i miejsce, w którym w świat ruszało 90 proc. polskiego eksportu (to dzięki Magistrali Węglowej, która łączyła Śląsk z Wybrzeżem). 

5. Tak uratowano "gospodarczą niepodległość"

W połowie stycznia 1924 roku za jednego dolara trzeba było zapłacić blisko 10 mln marek polskich. Hiperinflacja spowodowała, że pieniądze miały tak niską siłę nabywczą, że bardziej opłacało się nimi palić w piecach, niż brać je na zakupy. Uzdrowienia finansów państwa, które znalazły się w stanie zapaści, wziął na swoje barki Władysław Grabski. Jego reforma skarbowa, przeprowadzona za pomocą wprowadzenia jednorazowego podatku majątkowego i ograniczenia kosztów utrzymania administracji publicznej, uratowała gospodarkę. W celu ugruntowania tego sukcesu Grabski wprowadził też reformę walutową: wprowadził złotego i powołał do życia Bank Polski. 

6. COP - plan przebudowy Polski 

To był zdecydowanie najambitniejszy i największy projekt przedwojennej Polski. Budowa na terenie trzech województw i blisko 60 tys. km² wielkiego zagłębia przemysłowego, które infrastrukturą miało przyciągać zagranicznych inwestorów i jednocześnie wspierać rodzimy przemysł była projektem obliczonym na zmianę sytuacji społeczno-gospodarczej w całej Polsce. Biedna, przeludniona, rolnicza II RP miała się dzięki COP-owi zmienić w dostatni, przemysłowy kraj. Choć w realizacji projektu przeszkodził wybuch II wojny światowej, to warto go odnotować, chociażby ze względu na to, że był świadectwem propaństwowego myślenia ówczesnych elit. 

7. Szybciej, wyżej, dalej!

Mimo dużych trudności i stosunkowo niewielkiego budżetu, Polska w dwudziestoleciu międzywojennym – a zwłaszcza reżim sanacyjny – stawiał sobie za cel dogonienie Zachodu pod względem cywilizacyjnym. Pomnikami wyrażającymi te dążenia miały być ambitne projekty. W Warszawie stanął drugi pod względem wysokości wieżowiec w Europie – Prudential, w 1931 roku zaś, w Raszynie, postawiono maszt radiowo-telewizyjny, który do 1961 roku był najwyższym budynkiem w Europie.

8. Warszawa-Kraków w 2 godz. 18 min

Dziś wycieczka z Krakowa do Zakopanego trwa 2 godz. 40 min do nawet czterech godzin. Tymczasem w latach 30. podróż ta wynosiła według rozkładu 2 godz. 44 minuty (podobny czas przejazdu udało się osiągnąć dopiero dwadzieścia lat temu). A to dzięki Luxtorpedom, czyli aerodynamicznym pociągom, które kursowały na tej trasie. Przejażdżka tym składem była dostępna tylko dla najzamożniejszych - pociągi sprzedawały bilety tylko na pierwszą klasę. Nic dziwnego, że obsługiwały trasę właśnie do Zakopanego - modnego kurortu. 

9. Kodeks Makarewicza

Mało znanym sukcesem prawodawstwa w II RP był tzw. Kodeks Makarewicza, czyli kodeks karny, który wszedł w życie w 1932 roku. Zespół pod kierownictwem Juliusza Makarewicza opracował kodeks, w którym zastosowano nowatorskie wówczas zasady subiektywizmu i indywidualizacji odpowiedzialności karnej oraz humanitaryzmu w operowaniu środkami karnymi. Wprowadził też pojęcie podżegania i pomocnictwa w przestępstwach. Kodeks Makarewicza odbił się szerokim echem w całej Europie, a koncepcje w nim zawarte nie tracą na aktualności.

10. Ambitne szkolnictwo wyższe 

Odsetek osób z wyższym wykształceniem w II RP nie przekraczał 1 proc. społeczeństwa. Ta niezbyt optymistyczna statystyka znajduje uzasadnienie w tym, że spośród 32 szkół wyższych w II RP większość powstała w dwudziestoleciu międzywojennym. Skromną ilość studentów nadrabiano jednak jakością kształcenia. Uniwersytety stały się kuźnią talentów naukowych. Dużym uznaniem cieszyli się akademicy z lwowskiej szkoły matematycznej.

Polacy kilkadziesiąt razy (niestety, bez powodzenia) wymieniani byli w gronie kandydatów do Nagrody Nobla. Wśród nich warto wymienić Ludwika Weigla (odkrywcę szczepionki przeciwko tufowi) czy odkrywcę konfliktu serologicznego - Ludwika Hirszfelda. Symbolem jakości polskiego kształcenia stała się poznańska grupa matematyków, która zdołała złamać kod Enigmy, absolwent Wolnej Wszechnicy Polskiej zaś, Józef Rotblat, wziął udział w najambitniejszym projekcie naukowym pierwszej połowy XX wieku - projekcie "Manhattan", którego efektem było stworzenie bomby atomowej. 

bm

90 lat temu, 26 stycznia 1934 roku, w Berlinie została podpisana polsko-niemiecka deklaracja o niestosowaniu przemocy, którą Niemcy wypowiedzieli w kwietniu 1939 roku. Układ z Niemcami był analogiczny do podobnego paktu o nieagresji ze Związkiem Sowieckim z 25 lipca 1932 roku.

Oba traktaty były elementem tzw. polityki równej odległości, prowadzonej przez Polskę w latach 30. Jej założenia opracował Józef Piłsudski, polegała na odsuwaniu zagrożenia zarówno ze strony Niemiec, jak i ZSRR poprzez utrzymywanie dobrych stosunków z oboma sąsiadami.

– Polityka równowagi nie ma alternatywy. Polska dyplomacja osiągnęła taktyczne porozumienie z Niemcami. Powstała linia polityczna polegająca na niewiązaniu się z jedną stroną przeciwko drugiej. Polska uzależniła całe swoje działania od tego stanu rzeczy i podążała swoją drogą – powiedział historyk, prof. Marek Kornat w audycji z cyklu "Białe plamy".

Pakt z diabłem

Adolf Hitler po objęciu władzy w Niemczech w 1933 roku nie miał dostatecznie silnej pozycji, aby zdradzić swoje prawdziwe oblicze. Postanowił odłożyć na dogodny moment plany ekspansji, sformułowane już w "Mein Kampf".

– Hitler deklarował się jako przyjaciel Polski i polityk pokojowy. Inne były priorytety, bowiem Hitler miał na celu remilitaryzację Niemiec. Gdy Wehrmacht zaczął stawać się potężną siłą i zarazem uzyskał zgodę państw zachodnich na anschluss Austrii, a później w Monachium na zajęcie części Czechosłowacji, nadeszła kolej na Polskę - mówił dr Janusz Osica w audycji "Dźwiękowy przewodnik po historii najnowszej – Niemcy".

Już pod koniec 1938 roku minister spraw zagranicznych III Rzeszy, Joachim von Ribbentrop wysunął żądanie wyrażenia przez Polskę zgody na aneksję Gdańska przez Niemcy oraz zbudowanie eksterytorialnej autostrady, która mogłaby połączyć Prusy Wschodnie z pozostałą częścią III Rzeszy. Ribbentrop nalegał również na dołączenie Polski do paktu antykominternowskiego, skierowanego przeciwko Związkowi Sowieckiemu.

5 stycznia 1939 roku Adolf Hitler powtórzył te żądania w rozmowie z Józefem Beckiem, ministrem spraw zagranicznych II RP. W marcu 1939 roku żądania zostały powtórzone na piśmie. Polska nie mogła sobie pozwolić na tak dalekie ustępstwa i rozpoczęła przygotowania do obrony przed spodziewaną inwazją niemiecką. Jednym z jej elementów były poszukiwania zagranicznych sojuszników.

31 marca 1939 roku brytyjski premier Neville Chamberlain oświadczył w przemówieniu, że Zjednoczone Królestwo czuje się zobowiązane do udzielenia Polsce natychmiastowego poparcia w razie wystąpienia działań wojennych, które mogłyby zagrozić niepodległości Polski.

– W odpowiedzi na te gwarancje, 28 kwietnia Hitler w Reichstagu stwierdził, że uważa wobec porozumienia polsko-brytyjskiego układ z Polską za jednostronnie naruszony – powiedział dr Janusz Osica w audycji z 1998 roku.

5 maja 1939 roku Józef Beck w przemówieniu w Sejmie RP odrzucił wszelkie żądania Niemiec. Świat zmierzał ku wojnie.

Trudne stosunki polsko-niemieckie w dwudziestoleciu

Pomiędzy Polską a Niemcami w czasie dwudziestolecia międzywojennego nieustannie dochodziło do napięć dyplomatycznych. Niemcy po wojnie nie pogodzili się z utratą terytorium na rzecz odrodzenia niepodległej Polski.

Już Republika Weimarska próbowała odbudować dawną pozycję Niemiec w Europie. W 1922 roku w Rapallo został zawarty traktat niemiecko-sowiecki, którego tajny protokół zakładał współpracę militarną pomiędzy oboma państwami.

Z kolei w 1925 roku państwa zachodnie w ramach traktatu podpisanego z Niemcami w Locarno uzgodniły nienaruszalność zachodnich granic Republiki Weimarskiej, ale nie zapewniły takich samych gwarancji dla granic z Polską i Czechosłowacją. Oznaczało to ciche przyzwolenie na ewentualną rewizję granic ustalonych na traktacie wersalskim.

W obliczu braku gwarancji poskromienia rewizjonistycznych dążeń Niemiec polska polityka zagraniczna rozpoczęła poszukiwanie nowych rozwiązań, którymi okazała się polityka równowagi pomiędzy Niemcami a Związkiem Sowieckim.

sa