Zmarł gen. Zbigniew Ścibor-Rylski "Motyl". Bohater Powstania Warszawskiego

Posłuchaj

W 2008 roku generał Zbigniew Ścibor-Rylski został Honorowym Obywatelem Miasta Warszawy. Powiedział wówczas, że chciałby przekazać młodzieży etos żołnierza Armii Krajowej (IAR)

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Generał Ścibor-Rylski aktywnie dbał o pamięc Powstania Warszawskiego. Uczestniczył w kolejnych obchodach rocznicowych Powstania, spotykał się z młodzieżą, której chciał przekazać etos żołnierza Armii Krajowej.
W czasie kampanii wrześniowej walczył w 1. Pułku Lotniczym, stacjonującym na warszawskim Okęciu, a później w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" generała Kleeberga - pod Łęczną i Kockiem. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł w lipcu 1940 roku. Następnie został członkiem ZWZ - AK. Od stycznia do lipca 1944 roku walczył w 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, jako żołnierz Batalionu "Czata 49" w Zgrupowaniu "Radosław".

Generał należał do grupy inicjatywnej utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, był też w składzie Rady Honorowej Budowy Muzeum. Dyrektor MPW, Jan Ołdakowski powiedział, że generał był "wyjątkową osobą", która do końca życia miała poczucie misji. 

MPW zamieściło na swoich stronach archiwalny film z życzeniami, jakie przekazał wszystkim gen. Zbigniew Ścibor-Rylski.

Ścibor-Ryslki należał do Związku 27. Wołyńskiej Dywizji AK i Związku Kleberczyków Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie.
Od 1990 roku - prezes Związku Powstańców Warszawskich, z trzyletnią przerwą, gdy funkcję tę pełnił Kazimierz Leski "Bradl". W latach 2004-2014 był członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Został odznaczony między innymi dwukrotnie Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym.

Dowódca kompanii "Motyl"

Zbigniew Ścibor-Rylski urodził się 10 marca 1917 roku, w Browkach, na Ukrainie. Po zdobyciu Kijowa przez wojska polskie wraz z rodziną przyjechał do Polski, gdzie w 1939 roku ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Warszawie, w stopniu sierżanta podchorążego, ze specjalnością mechanika silników i przyrządów lotniczych. Otrzymał przydział do I Pułku Lotniczego na Warszawskim Okęciu, który 6 września 1939 roku został ewakuowany na południowy-wschód i dołączył do Samodzielnej Grupy Operacyjnej " Polesie", pod dowództwem generała Franciszka Kleeberga. Brał udział w walkach pod: Mrozami, Łęczną, Adamowem i Kockiem. Po kapitulacji grupy generała Kleeberga został wywieziony do Kielc, następnie do obozu w Stargardzie, a stamtąd na roboty w Horoście, Strossdorfie i Piritz, skąd udało mu się uciec 1 lipca 1940 roku. 

W sierpniu tego samego roku Ścibor-Rylski wstąpił do ZWZ - AK - kierował oddziałem przejmującym zrzuty lotnicze na terenie województwa warszawskiego. Od stycznia do lipca 1944 roku walczył w szeregach 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, w kompanii "Warszawskiej" jako dowódca plutonu, a następnie dowódca kompanii "Motyl". 

W lipcu 1944 roku został oddelegowany do Warszawy, gdzie walczył w Powstaniu Warszawskim, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy Batalionu "Czata 49" w Zgrupowaniu "Radosław". Brał udział w walkach na szlaku bojowym: Wola - Muranów - Stare Miasto - Czerniaków - Mokotów - Śródmieście. Po kapitulacji dostał się do obozu w Pruszkowie, z którego wkrótce uciekł do Łowicza i tam doczekał zakończenia działań wojennych. Po wojnie był kierownikiem Biura Samochodów Remontowanych Motozbyt w Poznaniu, a od 1956 roku pracował w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych INCO. W 2005 roku otrzymał awans na stopień generała brygady.

tjak