Janusz Sidło - jego gest fair play przeszedł do historii. "Pożyczył" rywalowi oszczep i stracił złoto

Rywalizacji Polaka i Norwega na IO w Melbourne przeszła do historii sportu

W konkursie olimpijskim Janusz Sidło był faworytem, a Norweg Egil Danielsen jego najgroźniejszym rywalem. Polak po trzech kolejkach prowadził, natomiast Danielsen miał nieudane próby i narzekał na sprzęt. W czwartej Sidło miał pożyczyć mu swój oszczep, dzięki czemu Norweg fantastycznym rzutem na odległość 85,71 metra ustanowił rekord świata i wygrał konkurs. Polskiemu lekkoatlecie przypadł srebrny medal.

- Uśmiechnął się los dla Egila. Ta aura! Wiatr, który do tej pory wiał ucichł - wyjaśniał w rozmowie z Polskim Radiem po konkursie w Melbourne Sidło.

Przez lata utarło się, że Polak pożyczył rywalowi swój, przywieziony z Polski na igrzyska sprzęt.

"Widząc, że sympatycznemu Skandynawowi nie bardzo się powodzi, zaproponował mu rzut swoim oszczepem. Danielsen po krótkim namyśle, nie mając nic do stracenia, skorzystał z propozycji rywala. Rzucił, 'trafił' i… zdobył złoty medal olimpijski" - czytamy w książce "Polscy Olimpijczycy XX wieku" autorstwa Bogdana Tuszyńskiego.

Jak to jednak wyglądało w praktyce? 

To organizatorzy konkursu olimpijskiego zapewniali sprzęt zawodnikom. Egil Danielsen, jak większość w tamtym konkursie, rzucał oszczepem drewnianym. Janusz Sidło wybrał metalowy sprzęt - jedyny egzemplarz w zestawie proponowanym przez organizatorów. Po świetnych rzutach Polaka, Norweg także postanowił wykorzystać metalowy oszczep i "pożyczył" go od Sidło.

Olimpijczyk i rekordzista

Rzucał oszczepem w niezwykle naturalny sposób, inaczej niż ówcześni konkurenci, a oszczep płynął nad stadionem urzekając pięknem lotu i daleką odległością. W powojennej historii polskiego sportu nie było zawodnika, który tyle razy zdobywałby mistrzostwo kraju, a przy tym bił rekordy kraju, Europy i świata. W swoim sportowym życiu uczestniczył w pięciu Olimpiadach.

100 lat Polskiego Komitetu Olimpijskiego 

*

Janusz Sidło urodził się w Szopienicach, obecnie jest to dzielnica Katowic. Dom, w którym mieszkali jego rodzice zasłynął jako miejsce, gdzie wychowywał trzykrotny olimpijczyk w podnoszeniu ciężarów Czesław Białas. Przy tej samej ulicy, wtedy noszącej nazwę Piastowskiej, wychowywała się też lekkoatletka, kulomiotka Magdalena Breguła.

Młody Sidło marzył o sportowych sukcesach, ale jego pierwszym wyborem były hokej na lodzie i piłka nożna. Wrodzona chęć rywalizacji i naturalne umiejętności wpłynęły na fakt, że startujący w zawodach międzyszkolnych Sidło próbował swoich sił w kilku konkurencjach.

Posłuchaj

Janusz Sidło - wicemistrz olimpijski w rzucie oszczepem - "Tym żył świat" 20.12.2011 3:43

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Kariera oszczepnika

Historycy sportu wspominają młodego Sidłę, który na zawodach szkół średnich, po nieudanych rzutach dyskiem, szukając sposobu na odniesienie zwycięstwa przeniósł się na rzutnię oszczepem i zawody te wygrał. Był to rok 1949, od którego zaczęła się znakomita kariera oszczepnika. Sidło miał wtedy zaledwie 16 lat i jako oszczepnik nie posiadał żadnej wyuczonej techniki rzucania. Rzuty wykonywał naturalnie, niezwykle płynnie, bez tak popularnej techniki bocznej i bez przeplatania nóg. Wtedy jeszcze nie bił rekordów, rywalizował ze starszym o prawie 22 lata Zygmuntem Szelestem, który później został jego trenerem.

Wszyscy zachwycali się tą naturalnością, tą płynnością ruchów, tym zamachem dzięki któremu oszczep dosłownie płynął w powietrzu. Znany lekkoatleta Witold Gerutto zaważał, że ówczesna "technika" Sidły wynaleziona została dopiero później i rzucają nią obecnie najbardziej znani oszczepnicy, a swoje spostrzeżenia kwitował wtedy stwierdzeniem: "Takiej techniki w ogóle nie było. Co robić? Chłopak rzuca ładnie i skutecznie – niech więc rzuca po swojemu".

Sukcesy Sidły były niezaprzeczalne - srebrny medal olimpijski, rekordzista Europy i świata, pierwszy Europejczyk, który rzucił oszczepem ponad 80 metrów, brał udział w pięciu olimpiadach - od Helsinek w 1952 roku do Meksyku w 1968, trzykrotnie stawał na podium mistrzostw Europy, czternastokrotny mistrz Polski, przez 20 kolejnych sezonów plasował się wśród dziesięciu najlepszych oszczepników świata. Do tego dwa razy został najlepszym sportowcem Polski - w 1954 i 1955 roku - w plebiscycie "Przeglądu Sportowego". Nie dziwi więc, że jego długa sportowa kariera obrosła w wiele ciekawych historii i mitów.

/red