Eryk Ostrowski, poeta i eseista młodego pokolenia, stawia w swojej książce "Charlotte Brontë i jej siostry śpiące" bardzo odważne tezy, odsłaniając kulisy życia pisarki. Obfitowało ono w liczne dramatyczne wydarzenia. Brontë zadbała, aby wiele z nich nigdy nie dotarło do wiadomości publicznej.

- Każda biografia rodziny Brontë sprowadza się do Charlotte. Pozostawiła ona największą dokumentację w postaci trzech obszernych tomów listów. Losy jej rodzeństwa owiane są natomiast wieloma tajemnicami - opowiadał autor książki. - Moja fascynacja rodziną Brontë wzięła się właśnie z tych sekretów. Najlepszym zaś czasem, kiedy można się zachłysnąć jej historią, to wiek nastoletni. Same siotry Brontë żyły przecież bardzo krótko. Najdłużej żyjąca Charlotte zmarła w wieku 39 lat - mówił.

Oprócz trzech sióstr - Charlotte, Emily i Anne - literaturą zajmował się także ich brat Branwell. Także ojciec utalentowanego rodzeństwa, pastor Patrick Brontë, był pisarzem. - Czy jego teksty były dobre, jest w tej chwili sprawą drugorzędną - powiedział Eryk Ostrowski. - Ważne jest to, że dzieci dorastały z tomikami poezji ojca, które stały na półce. Zresztą Patrick Brontë chciał, by jego dzieci stały się ambitnymi ludźmi. Rozwijał ich talenty, opłacał naukę u profesjonalnego malarza, rozmawiał z nimi jak z dorosłymi - dodał.

- Rozwojowi literackich talentów rodzeństwa sprzyjała izolacja na prowincji - mówił Eryk Ostrowski. - Młodzi Brontë nie mieli kontaktu z innymi rówieśnikami, nieustannie spędzali czas razem. Charlotte i Branwell jako dzieci pisali opowieści o Angrii, stając się swoistymi prekursorami późniejszych sag Tolkiena czy C.S. Lewisa. Co istotne, nie ma tam żadnych czarów, jest za to twarda polityka i historia wzorowana na angielskiej. To wszystko wzięło się stąd, że już pięcioletni Brontë czytali dorosłą prasę i książki historyczne. Rzadko się zdarza, że tak małe dzieci mają ukształtowane poglądy polityczne i w dodatku nie zmieniają ich przez kolejne lata. A to właśnie przypadek Charlotte Brontë - opowiadał autor książki.

Audycję prowadzili Dorota Gacek i Witold Malesa.

mc

20 lutego mija 120. rocznica urodzin Jarosława Iwaszkiewicza – prozaika, autora fascynujących dzienników, ale przede wszystkim znakomitego poety. O twórczości poetyckiej autora "Oktostychów”, "Księgi dnia i księgi nocy” czy "Mapy pogody" rozmawialiśmy z Bronisławem Majem – poetą, historykiem literatury, wykładowcą Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Audycję "Ćwiczenia z myślenia"prowadzili Dorota Gacek i Elżbieta Łukomska.

jp/mc

– To rodzina nietypowa nawet z dzisiejszego punktu widzenia – oceniła historyczka. – Każde z sześciorga dzieci było obdarzone jakimś talentem. Na pewno specyficzna atmosfera, w jakiej ta szóstka dorastała, wycisnęła piętno nie tylko na jej dzieciństwie, lecz także na dorosłym życiu – dodała prof. Katarzyna Jedynakiewicz-Mróz.

Co ciekawe, o sześciorgu dzieci Mannów można myśleć jako o przedstawicielach trzech generacji. – Eryka i Klaus, urodzeni w latach 1905-1906 dorastali w okresie I wojny światowej i w pierwszych latach powojennych, w okresie hiperinflacji i rozbitego świata dotychczasowych wartości – opowiadała prof. Katarzyna Jedynakiewicz-Mróz. – Stąd ich ponadprzeciętny nonkonformizm, niespokojne poszukiwanie własnej drogi życiowej.

– Druga dwójka, czyli Golo i Monika, urodzeni w latach 1909-1910, okres dojrzewania spędzili w Republice Weimarskiej w latach 20. Był to okres względnego spokoju w Niemczech. Można powiedzieć, że ich młodość miała bardziej standardowy charakter. Natomiast najmłodsi Elizabeth i Michael, urodzeni w latach 1918-1919, dojrzewali już w czasie Wielkiego Kryzysu, a następnie na emigracji, w odmiennym środowisku i całkiem innej atmosferze...

Zapraszamy do wysłuchania całej audycji "Ćwiczenia z myślenia", którą prowadziła Dorota Gacek.

Prof. Katarzyna Jedynakiewicz-Mróz jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Łódzkiego, specjalistką w zakresie historii Niemiec XX wieku, autorką książek: "Intelektualista a polityka. Działalność emigracyjna Klausa Manna (1933-1949)" i "Zawsze pod prąd. Życie Eryki Mann".

mc