- Nurtowały mnie pewne pytania, uznałam, że Droga 66 jest najlepszym miejscem na szukanie odpowiedzi. I nie zawiodłam się – mówiła w Dwójce Dorota Warakomska, autorka książki poświęconej kultowej trasie. - Poza tym ciągnęła mnie ciekawość. Kultowa droga, Jack Kerouac, filmy, to wszystko, w czym człowiek wyrasta przez całe życie… Droga 66 pozwala poczuć wolność, być sam na sam ze swymi myślami.

Route 66 ma dziś status drogi historycznej – stało się tak dzięki obywatelskim inicjatywom, mającym na celu ocalenie tej trasy przed zniszczeniem po skreśleniu jej z listy dróg krajowych. 85% trasy jest wciąż w użyciu. Pozostałe 15% wbudowano w istniejącą obecnie autostradę międzystanową – w pewnym sensie zatem Droga 66 istnieje nadal.

Droga jest miejscami niebezpieczna, biegnie bowiem przez pustynię, mało zaludnione tereny. Komórka traci zasięg, stacji benzynowych brak. Trzeba być dobrze przygotowanym. Wzdłuż drogi spotkać można liczne wraki, zepsute samochody, których nie opłaca się ściągać do naprawy.

- Droga 66 stanowi podstawę amerykańskiego mitu nieograniczonej przestrzeni, podążania tam, dokąd oczy poniosą. Doświadczenie amerykańskiej drogi, które polega na tym, że jak się zaczęło, to można jechać i jechać aż do następnego oceanu jest niedostępne dla Europejczyka – przybliżał rzeczywistość Drogi 66 dr Marek Szopski. - Przestrzeń jest dosyć pusta. Jadąc przez Kansas, Arizonę, Illinois nawet, jedzie się jak strzelił i nikogo się nie spotyka.

Audycję przygotowała Hanna Maria Giza.

 - Nie raz zetknęłam się z obcą kulturą, ale to, co najciekawsze bywa blisko – mówi historyk i krytyk teatralny oraz tłumaczka Hanna Baltyn. – Czytając, nabywamy stereotypów: Anglicy są tacy, Arabowie tacy. Kiedy bywałam w krajach arabskich, byłam ostrożna. Nie należy robić różnych rzeczy za granicą. W katolickiej wiosce w Austrii trzeba szanować tamtejszą obrzędowość.

Bogusława Rosiek, podróżniczka, podkreśla, że chodzi nie tyle o ostrożność, ile o szacunek właśnie. Brak szacunku dla lokalnej kultury, zwyczajów, religii naraża nas na nieprzyjemności i kłopoty.

- "Wyjechać, to trochę umrzeć" mówi francuskie przysłowie – mówi prof. Stefan Ciara, historyk z Uniwersytetu Warszawskiego. – Podróżować można w rozmaitych celach. Dawniej można było jechać za granicę jako dżentelmen, jako student albo jako żołnierz. Arystokraci odbywali obowiązkowy grand tour: Jan Sobieski poznawał w Hiszpanii tamtejszą sztukę fortyfikacji oraz sposoby żywienia żołnierzy.

Dla Bogusławy Rosiek podstawową podnietą do podróży jest ciekawość: chęć poznania ludzi, obyczajów, kultury. Poznanie świata pozwoliło jej docenić Polskę, zapewniającą kobietom możliwość edukacji i rozwoju zawodowego – coś, czego kobiety w Azji czy Afryce nie mają.

Marek Bieńczyk, prozaik i historyk literatury, zaś zafascynowany jest pewnym epizodem z podróży Słowackiego, który trzymał się zawsze ściśle planu podróży i nagle, bez powodu, zboczył z trasy i na 48 godzin przybył do Ostendy, by wykąpać się w morzu. To właśnie zboczenie z drogi pozwala często odkryć dla siebie miejsca niezwykłe…

Audycja Hanny Marii Gizy.