Bohaterem specjalnego wydania "Zapisków ze współczesności" był jeden z największych polskich pisarzy XX wieku, laureat literackiej Nagrody Nobla. Zmarłego 15 lat temu poetę wspominali jego krakowscy przyjaciele.

Jerzy Illg (publicysta, krytyk literacki i wydawca, redaktor naczelny Społecznego Instytutu Wydawniczego "Znak") opowiadał o swoich spotkaniach z Czesławem Miłoszem podczas redagowania jego kolejnych książek, pracy w piśmie społeczno-literackim "NaGłos" oraz organizowania Krakowskich Spotkań Poetów, nad którymi patronat obejmowali polscy nobliści.

- W 1986 roku byliśmy ze Znakiem na pielgrzymce w Rzymie i mieliśmy szczęście spotkać Miłosza w kawiarni. To było dla nas, młodych redaktorów bardzo elektryzujące doświadczenie. On był niezwykle ciekaw wszystkiego, co się dzieje w Polsce i opowiedziałem m.in. o podziemnym sympozjum poświęconym Kunderze. Po powrocie do Krakowa jedna z moich przyjaciółek chwaliła się, że ma takiego znajomego, który pił kawę z Czesławem Miłoszem – opowiadał Jerzy Illg.

Z kolei Bronisław Maj (poeta, krytyk literacki, tłumacz, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego), którego wiersze Czesław Miłosz przełożył na angielski, zdradził, jak wyglądały kulisy pracy translatorskiej noblisty oraz jego gościnne wykłady na Wydziale Polonistyki UJ. Tematem audycji był również "Miłosz amerykański" i "Miłosz krakowski" - obaj przyjaciele wielokrotnie odwiedzali poetę zarówno podczas jego pobytu w Berkeley, jak i w mieszkaniu na Bogusławskiego, gdzie mieszkał po powrocie do Polski.

Jerzy Illg i Bronisław Maj opowiedzieli ponadto o swoich prywatnych kontaktach z Czesławem Miłoszem, toczonych przez wiele lat dyskusjach, sporach i rozmowach, a także o relacjach, jakie łączyły poetę z innymi noblistami - Josifem Brodskim, Seamusem Heaneym oraz oczywiście z Wisławą Szymborską. Przypomnieli też poglądy Miłosza dotyczące powinności literatury, polskiej poezji i pracy twórczej. Obaj podzielili się również ze słuchaczami Dwójki swoimi ulubionymi wierszami poety.

Ponadto z kolejnych odcinków audycji dowiedzieliśmy się, jak wyglądała pierwsza rozmowa Czesława Miłosza i Bronisława Maja, co najbardziej lubił jeść poeta oraz jak zakończył się spór o sposób latania zimorodka prowadzony przez Czesława Miłosza i Wisławę Szymborską.

***

Tytuł audycji: Zapiski ze współczesności

Przygotowała: Kinga Michalska

Data emisji: 12-16.08.2019

Godzina emisji: 12.45

mko/pg

Pisarz-legenda

W czasie wojny był żołnierzem Armii Krajowej i działał w partyzantce antyradzieckiej w podwileńskich lasach. Po powojennej zmianie granic przeniósł się do Polski, by po kilku przeprowadzkach osiąść w Warszawie, z którą z krótkimi przerwami związany był przez całe życie.

Debiutował w 1946 roku jako reportażysta i rysownik w dodatku literackim do "Dziennika Polskiego". Jako prozaik związał się najpierw z socrealizmem, wchodząc w skład tzw. pokolenia pryszczatych ("byłem draniem, złoczyńcą, a właściwie potworem" - tak pisarz mówił o tym okresie w wywiadzie dla Polskiego Radia w 2011 roku), później odszedł od tej poetyki, poszukując własnego języka twórczego, by wreszcie - po 1976 roku - przejść do drugiego obiegu wydawniczego. Wydał kilkadziesiąt książek - m.in. "Rojsty", "Sennik współczesny", "Wniebowstąpienie", "Zwierzoczłekoupiór", "Kalendarz i klepsydra", "Kompleks polski", "Mała apokalipsa" i "Czytadło", stworzył wiele głośnych filmów (m.in. "Ostatni dzień lata", "Salto", "Dolina Issy", "Lawa"), był również autorem scenariuszy takich filmów, jak "Matka Joanna od Aniołów" i "Faraon". Wszystkie te tytuły to zaledwie drobna część jego imponującego dorobku.

Wielokrotnie wyróżniany najważniejszymi nagrodami filmowymi i literackimi w Polsce i na świecie. W ostatnich latach życia był jedną z najsłynniejszych postaci stolicy, żywą legendą, którą można było spotkać na ulicy lub przy stoliku w kawiarni Czytelnik. Tuż po jego śmierci poeta Piotr Matywiecki zauważył, że był nieodłącznym elementem warszawskiego pejzażu.

– Cudowny, choć w gruncie rzeczy smutny mit Warszawy, który stworzył w swoich książkach obok wcześniejszego mitu Wileńszczyzny, powodował, że gdy widziało się go na Nowym Świecie czy na Wiejskiej, patrzyło się na niego jak na narratora jego własnych książek – mówił pisarz w 2015 roku.

Wania. Niezwykły kot Konwickich

"Nie chcę, by czytało mnie wielu ludzi"

Tadeusz Konwicki był świetnym rozmówcą, o czym mogli przekonać się m.in. słuchacze Polskiego Radia. Podczas wywiadów pisarz w sposób ironiczny i bezkompromisowy, lecz zarazem dobroduszny odnosił się do swej biografii i twórczości. W 1992 roku wyznał Elżbiecie Marcinkowskiej, że nie zależy mu na masowej publiczności.

– Na ulicy spotykam ludzi ordynarnych i prymitywnych. Ciarki przechodzą mi po plecach na myśl, że ktoś taki mógłby wziąć moją książkę do ręki – mówił pisarz, dodając, że pragnie, by czytali go ludzie o podobnej do jego wrażliwości, podobnych aspiracjach życiowych, nadziejach i rezygnacjach. – Będę ich wyrazicielem, będę ich gazetą, głośnikiem, będę nadawał to, co się z nimi dzieje, jak oni patrzą na świat, czego oczekują i jak godzą się z tym, jakie jest nasze życie – powiedział.

– Literatura jest formą komunikacji, formą pogadania – mówił Tadeusz Konwicki. – To tak, jak w przypadku spotkania nieznanych sobie ludzi na skrzyżowaniu. Gdy siądą razem i jeden drugiemu się z czegoś zwierzy, wstają z poczuciem ulgi, że ktoś ich rozumie, że nie są sami na świecie – tłumaczył.

Czuły prześmiewca Polaków

Po śmierci Tadeusza Konwickiego 7 stycznia 2015 roku na antenach Polskiego Radia usłyszeliśmy wiele wspomnień o twórcy, zarówno bliskich mu osób, jak i znawców literatury. Z opowieści o pisarzu wyłaniał się obraz człowieka, który swoją postawą życiową i artystyczną godził rozmaite sprzeczności.

– Potrafił łączyć absurd z realizmem, szyderstwo z sentymentalizmem. Miał wspaniałe poczucie humoru, ale w tym była, maskowana ironią, prawdziwa rozpacz – wspominał Konwickiego pisarz Janusz Głowacki.

Elżbieta Sawicka, dziennikarka i sąsiadka artysty, określiła go czułym prześmiewcą tego, co dzieje się w jego kraju. – Nie mówił, że kocha Polskę. Powiedział za to: "sekunduję tym mrówom znad Wisły" – opowiadała. – Pożegnałam się z nim w sobotę 3 stycznia. Była to nasza ostatnia rozmowa, bardzo wzruszająca, ale i zabawna. Zawsze było z nim tak, że mówił rzeczy niesłychanie poważne, a potem nagle to odwracał jakimś dowcipem, żartem. Wycofywał się ze stwierdzeń lekko patetycznych, bo patosu nie znosił – wspominała.

– Z godnością wycofywał się z życia, niewielu tak potrafi – podkreślał pisarz Paweł Huelle.

15 stycznia 2015 roku prochy Tadeusza Konwickiego pochowano na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

mc

Miasto, masa, maszyna. Rewolucyjne idee Tadeusza Peipera

Styl poetycki Juliana Przybosia, który debiutował jako 16-latek, dojrzewał przez lata. Wszystko zaczęło się od słynnej Awangardy Krakowskiej, grupy, którą poeta tworzył u boku Tadeusza Peipera w latach 20. W kolejnej dekadzie twórca zaproponował m.in. trudne do wyobrażenia metafory i "figury eksplozywne" (termin Artura Sandauera), które zwracały uwagę na uwięzioną w przedmiotach i zjawiskach energię, której uwolnienie doprowadzić może do eksplozji. W latach powojennych jego teksty stały się bardziej przejrzyste, a twórca zaczął stawiać na komunikatywność.

Za swój właściwy debiut uważał ogłoszony w "Skamandrze" wiersz "Cieśla" z 1922 roku. W międzywojniu wydał pięć tomów poezji: "Śruby" (1925), "Oburącz" (1926), "Sponad" (1930), "W głąb las" (1932) i "Równanie serca" (1938). Jego aktywności poetyckiej od początku towarzyszyły wystąpienia teoretyczne i literaturoznawcze.

Sabotażysta, awangardzista

Przyszedł na świat 5 marca 1901 roku w rodzinie chłopskiej w Gwoźnicy Dolnej. Od 1912 roku uczył się w rzeszowskim gimnazjum. W 1918 roku wstąpił do tajnego kółka samokształceniowego działającego w Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako członek POW brał udział w akcjach sabotażowych, potem walczył z Ukraińcami o Lwów i był ranny w bitwie pod Sokolnikami. W 1919 roku otrzymał honorową odznakę "Orląt Lwowskich".

Wybuch wojny polsko-bolszewickiej

W 1920 roku zdał maturę i, zanim rozpoczął studia polonistyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej pod Lwowem i pod Krasnem. W 1923 roku zaczął pracę jako nauczyciel gimnazjalny. Wtedy też poznał Tadeusza Peipera i podjął współpracę ze "Zwrotnicą", głównym organem programowym Awangardy Krakowskiej. Do wybuchu II wojny światowej redagował kilka czasopism literackich, wydawał kolejne tomy wierszy, uczestniczył w życiu artystycznym w Polsce i za granicą.

Pisarz, minister, dyrektor

W latach 1939-1945 przebywał najpierw we Lwowie, potem w rodzinnej Gwoźnicy, cały czas publikując i organizując działalność środowisk literackich, zarówno oficjalnie, jak i w konspiracji. W 1941 roku był aresztowany przez gestapo, jednak szybko go zwolniono. W 1944 roku był najpierw kierownikiem Wydziału Informacji i Propagandy Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie, później zaś członkiem Krajowej Rady Narodowej w Lublinie.

Został pierwszym prezesem reaktywowanego Związku Zawodowego Literatów Polskich, zakładał Spółdzielnię Wydawniczą "Czytelnik" i pracował w składzie kolegium redakcyjnego tygodnika "Odrodzenie". W 1945 roku został członkiem PPR (od 1949 PZPR). W latach 1947-1951 mieszkał w Szwajcarii jako poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny PRL. Powróciwszy do kraju, do 1955 roku był dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. W 1958 roku, po wykonaniu kary śmierci na Imrem Nagyu, na znak protestu wystąpił z PZPR.

Węgry 1956. Zobacz serwis specjalny

Dojrzałość i starość poety

Od 1944 roku Przyboś wydawał tomy wierszy i eseistyki literackiej: "Póki my żyjemy" (1944), "Miejsce na ziemi" (1945), "Czytając Mickiewicza" (1950), "Rzut pionowy" (wybór wierszy, 1952), "Najmniej słów. Poezje. Materiały poetyckie. Objaśnienia" (1955), "Linia i gwar" (szkice, 1956), "Narzędzie ze światła" (1958), "Więcej o manifest" (1962), "Sens poetycki" (szkice, 1963), "Na znak" (1965), "Kwiat nieznany" (1968). W 1964 roku poeta otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości literackiej. W latach 1965-1967 był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika "Poezja". W 1966 roku został wiceprezesem PEN Clubu, a w 1968 znalazł się w zespole redakcyjnym "Miesięcznika Literackiego".

W 1969 roku podupadł na zdrowiu i zamieszkał w Domu Pracy Twórczej w podwarszawskich Oborach. Zmarł 6 października 1970 roku w Warszawie. Pochowano go w Gwoźnicy.

mc