Jerzy Jarocki, wybitny polski reżyser teatralny, zmarł w środę, 10 października, w Warszawie. Niemal do ostatniej chwili pracował nad swoim ostatnim spektaklem (i autorskim tekstem dramatycznym) "Węzłowiska". Urodził się 11 maja 1929 roku, także w Warszawie. Zobacz więcej
W specjalnym wydaniu "Sezonu na Dwójkę" Tomasz Mościki i Janusz Majcherek wspominali znakomitego twórcę teatru. – Nigdy nie było tak, by jakiekolwiek przedstawienie Jarockiego przechodziło bez dyskusji, rozmowy. Jego premiery to było zawsze duże wydarzenie w polskim życiu teatralnym – przypominał Janusz Majcherek, przywołując najważniejsze, jego zdaniem, spektakle Jarockiego, "jednego z ostatnich z wielkich" w polskim teatrze: między innymi "Na czworakach" Tadeusza Różewicza (1972), "Ślub" Witolda Gombrowicza (1974), "Rzeźnię" Sławomira Mrożka (1975), "Mord w katedrze" Thomasa Stearns Eliota (1982) czy też "Wiśniowy sad" Antoniego Czechowa.

Jerzego Jarockiego wspominali w audycji prof. Barbara Osterloff ("mówiąc o Jerzym Jarockim, wolałabym używać słowa inscenizator"; "panował nad bogatym instrumentarium teatru"), Jerzy Radziwiłowicz ("nigdy nie lekceważył aktora", "ciepły, miły człowiek, ale z pewny ostrożnym dystansem"), Grzegorz Małecki ("szukał, co się znajduje między słowami"), a także Dominika Kluźniak , Józef Opalski, Mariusz Bonaszewski. Z nagrań archiwalnych odtworzyliśmy również fragmenty rozmów 
 Zapraszamy do wysłuchania audycji, a także archiwalnych gawęd Jerzego Jarockiego: o realizacjach "Ślubu" Witolda Gombrowicza (o wersji krakowskiej z 1991 roku i rozpoczęcia pracy nad nią jesienią 1989 roku ze studentami III roku Hochschule der Künste  w Berlinie) oraz o cyklu "Goście Starego Teatru" (spotkania z wybitnymi ludźmi sztuki: m.in. z Gustawem Holoubkiem i Tadeuszem Różewiczem).

- To tekst bardzo trudny i karkołomy, ale też wyjątkowo mi bliski - mówił gość Jacka Wakara o "Ja, Feuerbach" Tankreda Dorsta. - Główny bohater to stary aktor, który nie znajduje dla siebie miejsca w "nowym teatrze".  Ja też należę do "starego teatru". Uważam, że najważniejsze jest słowo, które trzeba wypowiedzieć, aby je zrozumieć...

Szczególnego znaczenie nabierają w tym kontekście medialne sugestie Piotra Fronczewskiego, że nowy spektkal w Teatrze Ateneum może okazać się jego ostatnim. - Nie przepadam za współczesnym światem - przyznaje wybitny aktor. - Nigdy zresztą nie płynąłem z głównym nurtem wydarzeń - dodaje. Te słowa zaskakiwać mogą słuchaczy wychowanych w latach 80., kiedy Fronczewski święcił spektakularne sukcesy w kinie, telewizji oraz... na scenie polskiej muzyki disco. Choć wtedy na dobre zagościł on w masowej wyobraźni, najważniejsze dla jego kariery były chyba wcześniejsze lata.

Zwłaszcza okres pracy w Teatrze Dramatycznym, w okresie największej być może świetności tej sceny, gdy kierował nią Gustaw Holoubek. - Gdy jako nastolatek zacząłem chodzić na spektakle, to miałem okazje podziwiać wielu wybitnych aktorów. Ale to właśnie "Gucio" sprawił, że do teatru przylgnąłem - mówi Fronczewski. - Nie przypuszczałem, że będę miał kiedyś zaszczyt stanąć koło niego na scenie.

Jak przyznał aktor w rozmowie z Jackiem Wakarem, to właśnie za sprawą Gustawa Holoubka zrozumiał nadrzędną rolę słowa w teatrze. Ogromny wpływ wywarli na niego także Erwin Axer (jako dyrektor stołecznego Teatru Współczesnego) oraz Tadeusz Łomnicki, z którym relacje nie układały się już tak gładko... Z kolei Jerzy Jarocki w słynnej inscenizacji "Ślubu" Gombrowicza chciał zaprosić do roli Henryka zupełnie innego aktora, a do Fronczewskiego przekonał go dopiero Holoubek. Potem Jarocki bywał naprawdę zaskoczony kreacją młodego aktora...

- Miałem wyjątkowe szczęście do mistrzów - potwierdził Piotr Fronczewski, który w rozmowie z Jackiem Wakarem opowiadał także o pozostałych "nauczycielach", introwertycznej naturze oraz znaczeniu Tadeusza Łomnickiego i Polskiego Radia dla jego debiutu reżyserskiego. Zachęcamy do wysłuchania całego wywiadu.