- On niepokoił się niemożnością znalezienia miejsca, do którego zmierzał - mówił o Mrożku Maciej Englert . - Chciał odnaleźć jakąś swoją europejskość, ale jak dojechał do Europy, to nie była ta Europa, do której uciekał. W Meksyku też tego nie znalazł - opowiadał w Dwójce reżyser, według którego zmarły dziś znakomity twórca "ciągle był w podroży". Ciągle szukał "idealnego miejsca dla siebie i swojego pisania".

Mówiąc o Mrożku - dramatopisarzu, Maciej Englert zaznaczył, jak ważne dla polskiego teatru było to, co zrobił autor "Tanga". - On był gigantem w swojej dziedzinie i w podejściu do teatru. Miał umiejętność pokazywania, rozśmieszając, wszystkich naszych ułomności, absurdy, w których żyjemy. Mrożek był filozofem, który rozmawiał z człowiekiem, a nie z drugim filozofem - podkreślał gość Dwójki.

Sławomir Mrożek w Polskim Radiu - serwis specjalny

O wybitnych osiągnięciach Sławomira Mrożka w dziedzinie teatru mówił również w Dwójce Antoni Libera wspominając swoje kontakty z pisarzem. Jak podkreślał, autor "Tanga" wciąż jeszcze nie doczekał się swojego biografa ani monografisty, a, co istotne, ostatnie lata dostarczyły dla czytelników - i dla badaczy - nowego materiału. Obok literatury parabolicznej pojawiło się wiele tekstów wspomnieniowych - listów, dzienników - a także swoista autobiografia.

Według Janusza Majcherka natomiast Mrożek należał do najważniejszych powojennych pisarzy polskiej inteligencji. - Miał nieprawdopodobny dar chwytania tego, co jest najistotniejsze w naszej rzeczywistości, dar nadawania temu formy artystycznej - aluzyjnej, metaforycznej, ale nikt nie miał wątpliwości, że w sposób bardzo precyzyjny określającej nasz świat i naszą sytuację - podkreślał krytyk.

Sławomira Mrożka wspominali na antenie Dwójki również prof. Barbara Osterloff i Józef Opalski . Audycję specjalną poświęconą zmarłemu 15 sierpnia dramaturgowi prowadzili Anna Lisiecka, Tomasz Mościcki i Joanna Szwedowska.

Talent Zofii Mrozowskiej został oszlifowany w warszawskim Teatrze Współczesnym Erwina Axera, który znakomita aktorka współtworzyła przez kilkadziesiąt lat. - Znakomicie wcielała w życie idee zbliżenia gry aktorskiej do zwykłych ludzi i codziennego życia - podkreślał w audycji Tomasza Mościckiego Andrzej Kołodyński.

O pogłębionym dążeniu zmarłej przed 30 laty aktorki do prawdy scenicznej mówił też obecny dyrektor Teatru Współczesnego, Maciej Englert. Zwrócił on uwagę na specyfikę pokoleniowego doświadczenia artystki: - Ludzie tej generacji przeszli przecież przez kompletne zaćmienie umysłów i słońca już na początku życia. Stąd ogromna wiedza nie tylko o kruchości naszego istnienia, lecz także o dobrze i złu w ludziach - podkreślał. - Oni nie musieli wyobrażać sobie, na czym polega tragedia grecka. Oni znali tragedię z autopsji...

Wspominając swoje pierwsze sceniczne kontakty ze starszą koleżanką, Englert kładł nacisk na ogromny talent pedagogiczny Mrozowskiej i jej wielką empatię. Zgodziła się z nim Barbara Osterloff, która przypomniała, że wychowankowie mówili do znakomitej aktorki "Zosiu", a nawet "mamo". - Niektórzy tak bardzo ją kochali, że do tej pory nie są w stanie mówić o tym publicznie - powiedziała.

Sławę Zofii Mrozowskiej przyniosły kreacje teatralne, zwłaszcza rola Elektry w sztuce Jeana Giraudoux w reżyserii Edmunda Wiercińskiego. Na dużym ekranie po raz pierwszy można ją było zobaczyć tuż po wojnie w roli Żydówki - w “Zakazanych piosenkach”. Mimo nieprzeciętnej urody artystka nie zrobiła jednak kariery na wielkim ekranie. Dlaczego? - Niestety piękną twarz traktowano często jako dekorację, nie dając jej szans na stworzenie wielkiej filmowej kreacji - diagnozuje Andrzej Kołodyński.

Więcej o filmowych i telewizyjnych, także komediowych, rolach Zofii Mrozowksiej w nagraniu "Sezonu na Dwójkę". W audycji wykorzystano także archiwalne nagrania radiowe, w których znakomitą aktorkę wspominali Zbigniew Zapasiewicz oraz krytyk teatralny Irena Bołtuć.