4 listopada 2008, godz. 18:00

Sławomir Idziak, wybitny polski operator, jest autorem zdjęć do ponad 50. filmów,  zrealizowanych w Polsce i za granicą. Jest też reżyserem, scenarzystą i pedagogiem. Współpracował z takimi twórcami jak m. in. Krzysztof Zanussi, Andrzej Wajda czy Krzysztof Kieślowski (za zdjęcia do filmu Trzy kolory: Niebieski otrzymał nagrodę na festiwalu w Wenecji) . Pracował także m. in. z Ridleyem Scottem i Michaelem Winterbottomem. Do najważniejszych zagranicznych nagród, które Sławomir Idziak otrzymał za swoje zdjęcia, należy niewątpliwie nominacja do Oskara i do Brytyjskiej Nagrody Filmowej (obie za zdjęcia do filmu Ridleya Scotta  Helikopter w ogniu). W „Sezonie na Dwójkę” Sławomir Idziak opowie m.in., o tajnikach swojego  zawodu, o tym czym różni się praca w polskim filmie od pracy w Hollywood, a także o zakończonych w końcu października w Juracie warsztatach „Film Spring Open”,  które zorganizował dla młodych twórców z Finlandii, Niemiec, Norwegii, Szwajcarii i  Polski.

Zapraszam

Anna Fuksiewicz

Na te i podobne pytania w kolejnych "Rozdrożach kultury" ze swoimi gośćmi - Izabellą Cywińską (reżyser, dyrektor artystyczną Teatru Ateneum), Joanną Szczepkowską (aktorką, prezes ZASP), Kazimierzem aktorem, byłym prezes ZASP), Janem Englertem (aktorem, dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego) oraz Pawłem Płoskim (autorem Raportu o Stanie Teatru), rozmawiał Andrzej Matul.

O co rzeczywiście walczymy - poprawę kondycji teatrów czy realizację swoich ambicji i idei?

Co dziś znaczy słowo artysta i rzemieślnik?

Co w ciągu ostatnich kilkunastu lat zmieniło się w myśleniu o teatrze?

Jaka jest sytuacja teatrów na świecie?

(na podst. Rozdroży kultury, 17.05.2010)

Gościem Dwójki był fotograf Bogdan Kroczowski. W Krakowie trwa wystawa jego zdjęć, będących dokumentacją ze spektakli Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora w Paryżu z lat 80.

- Chodziłem na jego paryskie spektakle i dzięki uprzejmości Tadeusza Kantora mogłem fotografować je wszystkie, nie zapominając o tym, że jestem malarzem, a nie fotografikiem. Robiłem te zdjęcia techniką slajdową, tylko dla siebie, interpretując jego teatr. Starałem się tworzyć te slajdy jak obrazy malarskie, manipulując kolorem i ostrością - opowiadał artysta o "Ulicach Tadeusza Kantora".

Dramat "Nasza klasa" Tadeusza Słobodzianka został osnuty na historii Jedwabnego. Bohaterami są polscy i żydowscy uczniowie przedwojennej szkoły w małym miasteczku. Kolejne "lekcje" pozwalają poznać ich dramatyczne losy - rosnącą niechęć, bestialski mord, pragnienie odwetu. Wspólnota uczniów rozpada się, ale też trwa związana złą pamięcią. Wyreżyserowania tego dramatu podjął się Ondrej Spišák.

Słowacki reżyser przyznał, że najbardziej inspirujące w polskim teatrze były dla niego przedstawienia Starego Teatru w Krakowie, twórczość Tadeusza Kantora, Józefa Szajny i Andrzeja Dziuka. Ondrej Spišák  wskazał zasadnicze różnice między teatrem polskim a słowackim, opowiadał również o swoich usiłowaniach pogodzeniu dwóch tradycji – jednej lekkiej i zabawnej, drugiej - poważnej i metaforycznej. Reżyser chciałby, aby w Polsce przestano postrzegać ludzi mówiących o zbrodniach na Żydach jako wrogów, ma też nadzieję, że jego wersja "Naszej klasy" ułatwia w jakimś stopniu zrozumienie takich wydarzeń, jak te w Jedwabnem.

Aby wysłuchać audycji, kliknij "Ondrej Spišák o polskim i słowackim teatrze" w boksie "Posłuchaj" po prawej stronie.

Tadeusz Kantor wielokrotnie mówił, że sztuka jest częścią jego życia. W przypadku tego twórcy nie były to puste słowa. Najpełniej potwierdza to jego spuścizna - liczne projekty scenograficzne, kostiumy teatralne, rzeźby. Kantor powołał też do życia znany na całym świecie Teatr Cricot 2 z którym wystawił słynne przedstawienia: "Umarła klasa", "Wielopole, Wielopole", "Niech sczezną artyści", "Nigdy tu już nie powrócę" i "Dzisiaj są moje urodziny".

Interesowała go przede wszystkim idea teatru jako autonomicznego dzieła sztuki. Był autorem prowokacji teatralnych. Jednym z eksperymentów artysty było zniesienie podziału na próby i gotowy spektakl teatralny. Od siebie jako twórcy, podobnie jak od publiczności, Kantor wymagał pełnego zaangażowania. Stworzył tak zwany "teatr śmierci", w którym widzowie mieli możliwość autentycznego przeżycia sztuki, określanego w starożytności jako "katharsis". Właśnie do tego nurtu przypisywane są najwybitniejsze i najbardziej znane spektakle artysty. Do dziś twórczość Kantora wymyka się jednoznacznym ocenom krytyków.

Obchody 20. rocznicy śmierci Tadeusza Kantora

Jak co roku, przed historyczną siedzibą Teatru Cricot 2 na ul. Kanoniczej w Krakowie zostaną zainscenizowane "Żywe Pomniki". Aktorzy Teatru Cricot 2 przypomną bohaterów sztuk Kantora. Jan Książek wcieli się w postać Wiecznego Wędrowca ze spektaklu "Kurka wodna". Bracia-bliźniacy Lesław i Wacław Janiccy zagrają "Dwóch chasydów z deską ostatniego ratunku" z przedstawienia "Nigdy tu już nie powrócę". Po raz pierwszy publiczność mogła oglądać "żywe pomniki" na Kanoniczej w rok po śmierci artysty. Od tej pory powracają co rok, by uczcić rocznicę jego śmierci. Zastygają w niemych pozach przy dźwiękach muzyki.

Również w środę w Archiwum Cricoteki przy ul. Kanoniczej będzie można zobaczyć wystawę "Przedmioty sztuki" Tadeusza Kantora. Z kolei w Galerii-Pracowni Tadeusza Kantora przy ul. Siennej odbędzie się pokaz serii rysunków do spektaklu "Dziś są moje urodziny". Tego samego dnia w Galerii Krzysztofory aktorzy teatru Kantora będą wspominać swego mistrza.

W czwartek w krakowskiej PWST rozpocznie się 3-dniowa międzynarodowa konferencja naukowa z udziałem badaczy teatru i sztuki. Naukowe wywody będą przeplatane projekcjami mało znanych filmów o sztuce plastycznej i teatralnej Kantora. Zobaczyć będzie można: "Worki, szafę i parasol" w reż. Dietricha Mahlowa, "Nadobnisie i koczkodany" w reż. Kena McMullena oraz "Teatr Tadeusz Kantora" w reż. Denisa Bableta.

Tadeusz Kantor zmarł 8 grudnia 1990 r. w Krakowie.

Aby posłuchać archiwalnych wypowiedzi Tadeusza Kantora wystarczy kliknąć w dźwięk "20. rocznica śmierci Tadeusza Kantora" w boksie Posłuchaj po prawej stronie.

(mz)