Album zawiera liczne zdjęcia Tatr wykonane przez Mieczysława Karłowicza podczas górskich wypraw, przede wszystkim unikatowe fotografie pochodzące z prywatnych albumów kompozytora, opatrzone jego własnoręcznymi podpisami, udostępnione przez Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie. Książkę otwiera esej Justyny Nowickiej, omawiający konteksty fotograficznej twórczości Karłowicza, a zamyka relacja Mariusza Zaruskiego, pioniera taternictwa i przyjaciela kompozytora, który pierwszy ruszył mu z pomocą i przewodził akcji ratunkowej. W albumie znajdują się także wspomnienia z górskich wędrówek, które kompozytor publikował w „Taterniku” i „Pamiętniku Towarzystwa Tatrzańskiego”, bogaty materiał ilustracyjny oraz kronika najważniejszych wydarzeń z życia Mieczysława Karłowicza.

Ze wstępu:

Trzy albumy liczące 129 zdjęć w formacie 8,5 × 11 cm, zachowane w zbiorach Centralnej Biblioteki Górskiej PTTK w Krakowie, o których pisał Karłowicz, że są "w zasadzie nienaruszalne", to zbiór wyjątkowy. Pochodzą z lat 1906–1908. Dwa z trzech albumów podpisane zostały ręką autora – białym tuszem, kaligraficznym, starannym pismem. Ponadto w zbiorach biblioteki zachowało się 91 szklanych klisz, przechowywanych w specjalnych drewnianych pudełkach. Kompozytor sam wywoływał i wybierał zdjęcia do albumów. Karłowicz jest tu więc nie tylko autorem, ale także świadomym edytorem swoich zdjęć, a zachowany do dziś oryginalny, autorski układ to absolutny wyjątek w dorobku fotografów taterników. Zachowane zdjęcia to estetyczna kwintesencja myślenia Karłowicza o górach. Wysokie, puste, odważnie kadrowane Tatry uosabiają te wartości, które dla „uczuciowego alpinisty” miały w górach charakter fundamentalny. [Justyna Nowicka]

O autorze

Mieczysław Karłowicz (1876-1909) – przedstawiciel nurtu w muzyce zwanego „Młodą Polską”, wybitna postać kompozytorska przełomu XIX i XX wieku, a także znakomity taternik, pionier narciarstwa, fotografik i publicysta. Studiował grę na skrzypcach, harmonię, kontrapunkt i formy muzyczne oraz kompozycję. Działał w Zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, przy którym założył i prowadził orkiestrę smyczkową. W latach 1904-09 stworzył 6 poematów symfonicznych op. 9-14, które zapewniły mu miano twórcy nowoczesnej polskiej muzyki symfonicznej i najwybitniejszego polskiego przedstawiciela późnoromantycznego poematu symfonicznego. Stworzył własny, oryginalny świat artystyczny  o specyficznym typie ekspresji. Zginął tragicznie 8 lutego 1909 r. zasypany lawiną śnieżną w Tatrach.

Zwyciężyło nagranie, w którym wzięli udział: Bartłomiej Nizioł – skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie, dyr. Łukasz Borowicz (Filharmonia im. M. Karłowicza, Szczecin, 2016; CD DUX 2016)

W audycji słuchaliśmy także następujących wykonań:

• Wanda Wiłkomirska – skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, dyr. Witold Rowicki (FN, Warszawa, 1962; CD Polskie Nagrania 1991; 5 CD Polskie Nagrania „Witold Rowicki – w stulecie urodzin” 2014)
• Kaja Danczowska – skrzypce, Orkiestra Symfoniczna PRiTV w Krakowie, dyr. Antoni Wit (Filharmonia Krakowska, 22.12.1978; MC Wifon 1980; CD Le Chant du Monde 1992, 7 CD Polskie Radio 2013 „Kaja Danczowska 1974-2007”)
• Konstanty Andrzej Kulka – skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, dyr. Kazimierz Kord (FN, Warszawa, X 1999; CD Accord 2001)
• Nigel Kennedy – skrzypce, Polska Orkiestra Kameralna, dyr. Jacek Kaspszyk (Filharmonia Pomorska, Bydgoszcz, 27-30.VI. 2006; CD EMI 2007)
• Tasmin Little – skrzypce, BBC Symphony Orchestra, dyr. Edward Gardner (CD Chandos 2007)

Plan słuchania wyglądał następująco:

I runda
I cz. Allegro moderato (fragment)

II runda
I cz. Kadencja

III runda
II cz. Romanza – Andante (fragment)

Finał
III cz. Vivace assai (całość)

***

Koncert skrzypcowy to pierwszy, w pełni samodzielny utwór, napisany przez Karłowicza po ukończeniu studiów u Heinricha Urbana w Berlinie. Często mówi się, że od Koncertu, od 1902 roku mamy do czynienia z dojrzałą twórczością kompozytora. Utwór został dedykowany znakomitemu skrzypkowi Stanisławowi Barcewiczowi.

Premiera odbyła się 21 marca 1903 roku podczas wieczoru kompozytorskiego Karłowicza w Beethoven-Saal w Berlinie. Grała Berliner Philharmonisches Orchester. Dyrygował kompozytor, partię solową wykonał Barcewicz.

Po premierze jeden z berlińskich krytyków napisał: "Karłowicz lubi barwną, bujną, jak dla nas czasami za gęstą instrumentację, ale cokolwiek pisze, to brzmi ładnie. Jego tematy nie są może na wskroś oryginalne, ale odznaczają się właściwym sobie polotem. […] Kompozycja składa się z trzech części wielkiej trudności, zwłaszcza w wysokich pozycjach skrzypcowych. Można ją określić jako pojedynek pomiędzy skrzypcami i bogatą w barwę orkiestrą. Wydaje się, że kompozytor pozostawał pod wpływem Czajkowskiego".

28 listopada 1904 roku Koncert wykonano w Warszawie. Wtedy Karłowicz usłyszał swój utwór po raz ostatni.

***

Tytuł audycji: Kto słucha, nie błądzi, czyli Płytowy Trybunał Dwójki

Prowadzi: Jacek Hawryluk

Goście: Agata Szymczewska, Kacper Miklaszewski i Dorota Kozińska

Data emisji: 16.09.2017

Godzina emisji: 17.00

bch

Wydany przez wytwórnię RPO nowy album londyńskiej orkiestry zrecenzował Kacper Miklaszewski.

Ponadto Aleksander Laskowski przedstawił recital młodego amerykańskiego tenora Michael Spyres'a ("Espoir", Opera Rara), Ewa Obniska zrecenzowała płytę zespołu Le Poème Harmonique, dedykowaną Henry'emu Purcellowi ("Son of England", Alpha), zaś Monika Zając spotkała się z gitarzystą Aleksandrem Wilgosem (duet: Wilgos/Buczkowski, "Opus 1", Verita Nostra).

***

Tytuł audycji: "Płytomania"

Prowadzi:  Jacek Hawryluk

Data emisji: 8.10.2017

Godzina emisji: 17.00

mc/kd