Wybitny pianista Jan Ekier został pochowany na warszawskich Powązkach

Posłuchaj

Pożegnanie prof. Jana Ekiera. Relacja Michała Fedusio (IAR)

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Prof. Jan Ekier, pianista, kompozytor, pedagog, chopinolog, spoczął na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W pogrzebie wzięli udział najbliżsi, przyjaciele i wychowankowie zmarłego, a także przedstawiciele władz, w tym minister kultury.
Omilanowska przypomniała słowa Ekiera o długu, jaki polski naród ma wobec Chopina. - Niewątpliwie był tym człowiekiem, który w imieniu nas wszystkich ten dług spłacił w sposób najpełniejszy, bo oddając do rąk pokoleń muzyków z całego świata Wydanie Narodowe Dzieł Fryderyka Chopina spowodował, że mogą one być grane w sposób właściwy, bezpośrednio odnoszący się do zapisów nutowych stworzonych przez twórcę i na miarę jego wielkości - stwierdziła.
- Pewnie jest to pomnik ważniejszy niż te wszystkie odlane ze spiżu, bo czynią muzykę Chopina na całym świecie naprawdę ważną - dodała.
Syn zmarłego - Jakub Ekier - wspominał, jak jego ojciec ponad 40 lat temu zabrał go samochodem w podróż. W pewnym momencie obaj opuścili pojazd i znaleźli się na szczycie łagodnego wzniesienia, na łące otoczonej niskimi drzewami. W miejscu tym słychać było jedynie granie świerszczy. Wówczas ojciec zwrócił się do niego: "Zapamiętaj tę ciszę i przypomnij ją sobie, gdy ci kiedyś będzie ciężko".
- Przez ostatnie miesiące, kiedy jemu i nam, jego najbliższym, było ciężko, przypominałem sobie tę ciszę - podkreślił syn prof. Ekiera.
Dzieło życia Ekiera
Jan Ekier urodził się 29 sierpnia 1913 roku w Krakowie. Jego ojcem był kompozytor muzyki tanecznej i wodewilów Stanisław Ekier. Jan i jego siostra Halina od najmłodszych lat pobierali lekcje fortepianu u znanej pianistki Olgi Stolfowej.
W 1934 roku Ekier ukończył studia muzykologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1937 roku został absolwentem Konserwatorium Warszawskiego (dziś Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina). Studiował fortepian i kompozycję. W tym samym roku został laureatem ósmej nagrody III Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego i odbył pierwsze tournee artystyczne po Polsce.
W czasie okupacji niemieckiej występował w stolicy na tajnych koncertach i brał udział w zakonspirowanych imprezach patriotycznych. Podobnie jak Witold Lutosławski i Andrzej Panufnik, Ekier współpracował z komisją repertuaru muzycznego komponując muzykę dla partyzantów. Podczas Powstania Warszawskiego wystąpił przed bojownikami ponad 30 razy.
W 1949 roku zasiadł w jury pierwszego po wojnie Konkursu Chopinowskiego, którego jurorem pozostawał do końca.
Ekier działał także jako pedagog. W latach 1953-2000 prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (jeden z poprzednich tytułów Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina). Był również wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.
Dziełem jego życia jest ukończone w 2010 roku, po prawie 50 latach, Wydanie Narodowe Dzieł Fryderyka Chopina. Celem pierwszego krytycznego wydania kompletu dzieł kompozytora była publikacja oczyszczonych z historycznych naleciałości tekstów muzycznych Chopina. Redaktorzy wydania korzystali wyłącznie z autografów kompozytora, również z tych, o których zniszczenie Chopin prosił przed śmiercią.
- Dzieło prof. Ekiera stanowi swoisty fundament współczesnej chopinologii - ocenił dyrektor Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina Artur Szklener. - Będzie ono trwać. Nie tylko jako baza dla artystycznych interpretacji, nie tylko jako podstawa do dalszych analiz chopinowskich arcydzieł, ale także jako olbrzymi zasób wiedzy o procesie twórczym Chopina. Wierzę, że uda się zrealizować projekt, który powstał za życia profesora, nazwany Multimate Chopin, w ramach którego cała ta wiedza zostanie zapisana w postaci cyfrowej - oznajmił Artur Szklener.
Ekier zmarł 15 sierpnia, dwa tygodnie przed 102. urodzinami.
Zobacz galerię: DZIEŃ NA ZDJĘCIACH>>>
IAR, PAP, kk