Kanclerz Willy Brandt – Niemiec do szpiku kości
„Był Niemcem do szpiku, Europejczykiem z przekonania i obywatelem świata z powołania” – pisał kilka lat temu Berliner Zeitung o niemal najsłynniejszym obok Konrada Adenauera kanclerzu Niemiec, laureacie pokojowej Nagrody Nobla w roku 1971.
2013-05-09, 15:50
Posłuchaj
Za kadencji Brandta, jako burmistrza Berlina, miasto odwiedził sam prezydent USA John F. Kennedy, który wypowiedział pamiętne słowa: „Ich bin ein Berliner” („Jestem Berlińczykiem”). Polityk tragiczny, posiadający bardzo bogaty i pikantny życiorys. Karl Herbert Frahm, znany w historii jako Willy Brandt, przyszedł na świat w Lubece w roku 1913. Pochodził z robotniczej rodziny, dlatego współpraca z Socjalistyczną Partią Robotniczą wydawała się naturalna. Jednak przejęcie władzy przez Hitlera w roku 1933 przyczyniło się do emigracji Frahma do Norwegii, gdzie przyjął nazwisko Brandt oraz obywatelstwo norweskie. Od tego momentu brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej jako korespondent oraz dziennikarz lewicowych gazet, emigrował do Szwecji, gdy Niemcy zajęli Norwegię.
Po II wojnie światowej Willy Brandt powrócił do Niemiec jako przedstawiciel prasy norweskiej, ale swoje życie związał z Berlinem. Rozpoczął pracę w SPD w charakterze pełnomocnika zarządu partii i jej przedstawiciela we władzach aliantów. Był to początek jego kariery politycznej. Wieloletni deputowany w Bundestagu z Berlina Zachodniego, burmistrz Berlina w latach 1957-1966, a ponad wszystko człowiek, który odrzucił ultimatum Chruszczowa dotyczące zniesienia praw okupacyjnych w Berlinie. Ten ruch właśnie poparł prezydent USA John F. Kennedy, który odwiedził miasto w 1963 roku.
Willy Brandt przez wiele lat piastował urząd przewodniczącego SPD, zastąpiwszy na tym stanowisku w roku 1964 Ericha Ollenhauera. Z ramienia właśnie tej partii 21 października 1969 roku Brandt został wybrany na kanclerza Niemiec. Za główne sukcesy jego kadencji można uznać normalizację wzajemnych stosunków z ZSRR oraz Polską. Zmienił również kierunek polityki wobec NRD, co zaowocowało podpisaniem układu Grundlagenvertrag, gdzie oba państwa uznały swoje istnienie.
O ile arena międzynarodowa stanowiła pasmo sukcesów Willy’ego Brandta, o tyle polityka wewnętrzna stanowiła porażkę. Nie zdołał uporządkować problemów gospodarczych i finansowych Niemiec, a zaufanie wobec kanclerza podkopało dodatkowo wykrycie szpiega NRD wśród współpracowników biura kanclerskiego. Brandt złożył urząd 7 maja 1974 roku. Do 1987 roku nadal pełnił funkcję przewodniczącego SPD, a po ustąpieniu otrzymał tytuł honorowego przewodniczącego partii. Willy Brandt zmarł w Unkel w 1992 roku.
PR24/GM