Konkurencje olimpijskie: łyżwiarstwo figurowe

Łyżwy były znane człowiekowi od setek lat. Początkowo ludność zamieszkująca północną część Europy wyrabiała je z kości zwierząt. W XIII wieku w Holandii pojawiły się pierwsze drewniane, z metalową płozą.

Wówczas ułatwiały one przede wszystkim przemieszczanie się po taflach zamarzniętych jezior i stawów, a posługiwali się nimi myśliwi i wojownicy. Stopniowo jednak zaczęły one dostarczać ludziom także rozrywki. W Holandii w XVI wieku organizowano specjalne zawody na zamarzniętych kanałach nadmorskich miast.

Za prekursora łyżwiarstwa figurowego uważany jest Amerykanin Jackson Haines, który w 1864 roku, występując na lodowiskach Europy, zademonstrował wyniesione z baletu elementy figur i kroków, wykorzystując jako pierwszy podkład muzyczny.

W 1881 roku norweski "król w biegach na lodzie", Axel Paulsen, wykonał pierwszy skok na łyżwach, który przeszedł do historii pod jego imieniem.

W 1871 roku w Wiedniu odbyły się pierwsze zawody w łyżwiarstwie figurowym, a w 1891 roku w Hamburgu - pierwsze mistrzostwa Europy (tylko w jednej konkurencji - solistów). Pięć lat później w Sankt-Petersburgu zorganizowano mistrzostwa świata (również startowali tylko soliści).

Łyżwiarze figurowi byli pierwszymi reprezentantami sportów zimowych, którzy dostąpili zaszczytu występu w olimpiadzie. Stało się to w 1908 roku; później ta dyscyplina znalazła się jeszcze w programie letnich igrzysk w Antwerpii (pokazowo), a od 1924 roku stale towarzyszy igrzyskom zimowym.

W 1976 roku w Innsbrucku po raz pierwszy w tej dyscyplinie rywalizowały pary taneczne. Od tego momentu na igrzyskach rozdaje się cztery komplety medali: dla solistów, solistek, par sportowych i tanecznych.

Polscy łyżwiarze nie odnosili na igrzyskach większych sukcesów. Najlepszy wynik osiągnął Grzegorz Filipowski, który w 1988 roku w Calgary zajął piąte miejsce.

W Vancouver rywalizacja odbędzie się w hali Pacific Coliseum. Wystartuje po 30 solistów i solistek, 24 pary taneczne i 20 sportowych.

łk