Wielki niemowa, wybitny długodystansowiec
2012-06-13, 10:34
Był fińskim lekkoatletą, biegaczem, 9-krotnym mistrzem olimpijskim, zdobywał medale na igrzyskach w Antwerpii, Paryżu i Amsterdamie. Dziś mija 115. rocznica urodzin Paavo Nurmiego.
Posłuchaj
Z okazji swoich 70. urodzin Paavo Nurmii został przyjęty przez prezydenta Finlandii Urho Kekkonena. Wywiad, jaki Kekkonen przeprowadził podczas tego spotkania z Nurmim został nagrany przez dziennikarza radiowego Pekkę Tiilikainena. Był to właściwie jedyny wywiad, jakiego udzielił ten wybitny lekkoatleta podczas całej swej kariery. Nurmi był zawsze milczący, cichy i bardzo skromny. Otrzymał nawet przydomek „wielki niemowa”. Fińska rozgłośnia udostępniła nagranie Polskiemu Radiu. Wywiad został nadany w „Kronice sportowej” 5 września 1967 roku.
Paavo Nurmi mówi o początkach swojej kariery, którą rozpoczął dopiero w wieku 23 lat. Trenował sam, od przypadku do przypadku, nie miał pojęcia o jakichkolwiek metodach treningu. Dopiero, gdy trafił do wojska zaczął intensywniej uprawiać bieganie. Zapytany przez prezydenta Urho Kekkonena o słynny występ na olimpiadzie w Paryżu w 1924 roku, kiedy to zdobył złoty medal w biegu na 1500 m i w 50 minut później pobiegł na dystansie 5 km i również zwyciężył, Nurmi odpowiedział: Zdecydowałem się na to już na 6 miesięcy przed igrzyskami. Wspólnie z trenerami ustaliliśmy, że pobiegnę na obu tych dystansach i jeszcze dodatkowo wystartuję w biegu na 10 km. Gdy jednak przyjechaliśmy na miejsce, działacze wyrazili obawę, że jestem przetrenowany i powiedzieli, że mam zrezygnować z tego biegu. I rzeczywiście w tym trzecim biegu nie wziąłem udziału, choć byłem przekonany, że bym go wygrał.
Przyszłość sportu fińskiego widzi w czarnych barwach. - Smutno jest takiemu staremu sportowcowi jak ja na widok prawie wszystkich młodych chłopców siedzących za kierownicą samochodów. Wydaje mi się, że absolutnie nie rozumieją oni roli sportu, który przecież wymaga wytrwałości i wysiłku – dodaje.
Podczas Igrzysk Olimpijskich w Paryżu w 1924 Paavo Nurmi zdobył 5 złotych medali we wszystkich konkurencjach, w których wystartował. Przed olimpiadą w 1932 roku został zdyskwalifikowany za przekroczenie ówczesnych przepisów o amatorstwie sportowców, 20 lat później, w Helsinkach, został zrehabilitowany i zapalał znicz olimpijski. Był pierwszym sportowcem, któremu za życia wystawiono pomnik (na Stadionie Olimpijskim w Helsinkach). Ponoć ścigał się z pociągami i potrafił przybiec szybciej niż pociąg relacji Helsinki – Turku. Zmarł 2 października 1973 w Helsinkach.