Czarzasty jak Korwin, czyli polowanie na różowe kuce. Felieton Magdaleny Złotnickiej

Z Janusza Korwin-Mikkego żartowano kiedyś, że wygrywałby każde wybory, gdyby gimnazjaliści mogli głosować. Czasy się zmieniły, gimnazjów już nie ma, a Korwin zmądrzał, jeśli chodzi o polityczną pragmatykę, odrobinę wyciszył kontrowersyjność sądów i udało mu się nawet dostać do Sejmu. Jednak jako że natura nie znosi próżni, widać wyraźnie, że ofensywę wśród młodzieży usiłuje przeprowadzać Lewica. Warunki wyjściowe ma pozornie niezłe – po pierwsze, przyrodzonym prawem młodości jest bunt. Przeciwko wszystkiemu – przeciw rodzicom, szkole, także przeciw władzy. A skoro obecnie drugą kadencję rządzi formacja o rysie konserwatywnym w sferze obyczajowej, to jasne jest, że bunt najłatwiej budować na kontrze – czyli skręcić w lewo. Nieprzypadkowo w najgorszym okresie rządów PO – stawiającej wszak na bardzo konkretnie rozumianą europejskość – młodzież tak chętnie odwoływała się do Żołnierzy Niezłomnych, polskich symboli narodowych i przeżywała swoisty zryw patriotyczny.  Oczywiście nie mówię, że u całej młodzieży poglądy wynikają tylko i wyłącznie z buntu, niemniej jednak czynnik ten pozostaje istotny.

Na sobotniej konwencji pod hasłem "Przyszłość jest teraz" dorośli liderzy – Włodzimierz Czarzasty, Robert Biedroń i Adrian Zandberg – dali młodym (chociaż w większości pełnoletnim) działaczom młodzieżówek zabrać głos w sprawach dla nich ważnych. Z tego wyłoniło się dziesięć postulatów. Oczywiście nie mogło zabraknąć prawa do aborcji i jakiejś oburzonej dziewczyny, która przeżywała, że "władza chce z nas zrobić inkubatory", postulatów dotyczących neutralności klimatycznej, wyprowadzenia religii ze szkół, „równości małżeńskiej”, edukacji seksualnej i domagania się zielonej energii. Także oczekiwania, że w każdej szkole będzie działał psycholog. Pojawiły się też postulaty ewidentnie skierowane do tych, którzy partię Razem popierają ze względu na jej program socjalny – koniec ze śmieciówkami i tanie mieszkania na wynajem. Można powiedzieć, że nic nowego, nic, o czym Lewica nie trąbiłaby od dłuższego czasu. Ponadto jak zwykle postulaty akceptowalne dla każdego – przeciwstawianie się umowom śmieciowym, psycholog szkolny jako standard czy tani wynajem mieszkań – mieszają się z typowo lewicowymi. Tyle że tym razem mówią o tym młodzi, to ich głos. Tworzy się wrażenie, iż młodzi chcą właśnie takiego świata. Problem polega na tym, że ów głos to de facto głos partyjnych młodzieżówek – Młodej Lewicy, Młodych Razem, Federacji Młodych Socjaldemokratów i Czerwonej Młodzieży PPS.

Powiązany Artykuł

Lewica odpowiada na konferencję PO ws. aborcji. "Brakuje im w tym odwagi"

Jak to się ma do większości młodzieży? Oczywiście pewne problemy startu w dorosłość są wspólne dla prawie wszystkich – no, chyba że komuś mieszkanie kupią rodzice. Ale zarazem warto podkreślić, że większość osób, które przeszły przez etap wynajmowania mieszkania i wiązania końca z końcem, ostatecznie kupuje własne lokale (zazwyczaj na kredyt, ale jednak) i te sprawy – mówiąc brutalnie – przestają ich dotyczyć. Więcej – dzisiejsi 30- i 40-latkowie bardzo często krzywią się na pomysły, by młodym dawać coś za półdarmo, chociaż sami narzekali na politykę mieszkaniową jeszcze kilka lat temu. Działa myślenie: "My przez to przeszliśmy, teraz ich kolej". Jak to się przełoży na preferencje wyborcze? Sami sobie Państwo odpowiedzcie. Dla jasności. Nie propaguję takiego myślenia, piszę jedynie o mechanizmach.

Z postulatami natury światopoglądowej sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Poza czynnikiem związanym z buntem – a tu, jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało, na korzyść Lewicy działa to, że rządzi PiS – są także kwestie związane z wartościami wyniesionymi z domu, autorytetów medialnych. Odpowiedź na pytanie, ile osób przez większość życia jest wierna pierwszym wyborom politycznym, wymagałaby osobnych badań, a niestety nie jestem jednoosobową sondażownią. Jeśli jednak spojrzymy na wybory najmłodszego elektoratu w ostatnich dziesięcioleciach, stwierdzenie, że jest on wyjątkowo kapryśny, nie będzie nadużyciem.

Powiązany Artykuł

Scheuring-Wielgus z proaborcyjnymi hasłami pod ołtarzem. Prezes Ordo Iuris: złożymy zawiadomienia

Czy więc opłaca się tak mocno walczyć o poparcie właśnie w tej grupie wyborców? Odnoszę wrażenie, że Włodzimierz Czarzasty zbyt szybko zaczął po macoszemu traktować elektorat postkomunistyczny – te osoby, które w czasach Polski Ludowej pozytywnie oceniały swoją sytuację, a potem przez lata głosowały na SLD. Nie chodzi mi prominentów minionego (słusznie!) ustroju, ale o szaraczków. Takich, co to do partii zapisywali się często dla świętego spokoju i talonu na samochód, politycznie za bardzo się nie angażowali, a teraz bardzo często bliżej lewej strony trzymają ich rozmaite relacje biznesowe. Paradoksalnie te osoby bardzo często mają moralność głęboko konserwatywną i wielce prawdopodobne, że będącego gejem syna uznaliby za wstyd przed sąsiadami, a wyprowadzanie religii ze szkół też im nie na rękę, bo chociaż do kościoła chodzą głównie dlatego, że żona ciągnie, to jednak proboszczowi – zwłaszcza w małych miejscowościach – lepiej nie fikać. Nawet przy dość cynicznym założeniu, że ten elektorat wymiera, parafrazując klasyka: nie wszystek umarł. I zapewne jeszcze z kadencję pożyje. Albo i dwie.

I zapewne – patrząc na obecne oblicze Lewicy – będzie dryfował ku Koalicji Obywatelskiej, która mimo ostatnich skrętów w lewo i tak jest mniej radykalna od Zandberga i kolegów lub – co bardziej prawdopodobne – ku PSL-owi. Zabawne, że ku PO może paradoksalnie dryfować i lewicowa młodzież, głosując na tego, kto ma większe szanse na zwycięstwo. Lewica zyska więc najwięcej gorliwych orędowników w liceach. Tam wojujące nastolatki mogą sobie wyznawać dowolnie radykalne poglądy – bez konsekwencji i bez możliwości głosowania. A po maturze najpewniej im przejdzie.

Magdalena Złotnicka