Początek adwentu w Kościele katolickim - czas przygotowania do Bożego Narodzenia

Posłuchaj

Szaty liturgiczne kapłanów mają w adwencie kolor fioletowy. Ta symbolika mówi o sprzecznych nastrojach, jakie towarzyszą wtedy Kościołowi - wyjaśnia rzecznik krakowskiej kurii, ksiądz Piotr Studnicki (IAR)

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Adwent zawsze rozpoczyna się w niedzielę, która jest najbliżej uroczystości św. Andrzeja Apostoła, i trwa od 23 do 28 dni, obejmując cztery niedziele. W tym roku pierwsza niedziela adwentu przypada 27 listopada, a ostatnim dniem tego okresu jest zawsze wigilia Bożego Narodzenia - 24 grudnia.

Proboszcz warszawskiej archikatedry św. Jana Chrzciciela ks. Bogdan Bartołd podkreślił, że od adwentu rozpoczyna się nowy rok kościelny. - Adwent to czas, który poprzedza Boże Narodzenie i przygotowuje ludzi wierzących na przyjście Chrystusa w liturgii Bożego Narodzenia - wyjaśnił.

"Idźcie i głoście" - hasło nowego roku duszpasterskiego:

Jak podkreślił, adwent w Kościele ma podwójne zadanie do spełnienia. - Pierwsze z nich to przygotowanie ludzi wierzących na święta Bożego Narodzenia. To jest ta wielka tajemnica, gdzie Bóg staje się człowiekiem i przychodzi do człowieka. I to zaproszenie ze strony Boga polega na tym, żeby spotkać się z wcielonym Synem Bożym. Temu właśnie mają służyć rekolekcje adwentowe - wskazał.

Drugie zadanie adwentu - jak zaznaczył ks. Bartołd - dotyczy zapowiedzi "powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu świata i przygotowuje nas do tego ostatecznego spotkania z Chrystusem-Sędzią, to znaczy, że czekamy na taki dzień, w którym każdy z nas, stając przed Bogiem na końcu świata, ujrzy Go takim, jakim On jest". Dodał, że to nasze przygotowanie polega "na naszym oczyszczeniu się, na pokucie".

- Adwent jest okazją, by pomyśleć nad sensem swojego życia, sensem swoich codziennych zadań, które podejmujemy, jak również czas dzielenia się doświadczeniem wiary. Jest to czas naszego oczekiwania na piękne, wspaniałe wydarzenie Bożego Narodzenia, które daje wiele radości - powiedział ks. Bartołd.

Adwent nie ma charakteru wyłącznie pokutnego

W każdą niedzielę adwentu w kościele przy ołtarzu będzie zapalana kolejna świeca. Pierwsza symbolizuje przebaczenie przez Boga grzechu nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie. Druga - wiarę patriarchów Izraela w dar Ziemi Obiecanej. Trzecia to symbol radości króla Dawida świętującego przymierze z Bogiem. Ostatnia symbolizuje nauczanie proroków, zapowiadających przyjście Mesjasza i jego królestwa.

Świece i lampiony przynoszą też wierni na poranne roraty. Świeca roratnia, tzw. roratka, jest zazwyczaj biała i ma niebieskie elementy symbolizujące matkę Jezusa, Maryję - jej wizerunek, niebieskie kwiaty czy lilijki. Świece i lampiony w liturgii adwentowej oznaczają czuwanie i radość z bliskiego przyjścia Jezusa.

W przeciwieństwie do Wielkiego Postu, adwent nie ma charakteru wyłącznie pokutnego. Dawniej kościelne przepisy zabraniały katolikom urządzania hucznych zabaw w tym okresie, od kilkunastu lat nie ma takiego zakazu, bo Kościół bardziej akcentuje radość z oczekiwania na przyjście Jezusa Chrystusa.

Słowo "adwent" pochodzi z języka łacińskiego "adventus", które oznacza przyjście. Dla starożytnych Rzymian oznaczało oficjalny przyjazd Cezara. W okresie wczesnego chrześcijaństwa to określenie odnosiło się do podwójnego przyjścia Chrystusa: jako człowieka i jako sędziego na końcu świata.

Pierwsza wzmianka historyczna o adwencie znajduje się w dekrecie Synodu w Saragossie (Hiszpania) w 380 roku. Najstarsze ślady obchodów odnajdujemy w Hiszpanii i Galii w IV wieku. Miał on tam charakter pokutny, związany z postem, abstynencją małżeńską oraz skupieniem. Dopiero od V wieku ten okres traktowano jako przygotowanie wiernych do świąt Bożego Narodzenia.

IAR, PAP, kk