Nie tylko przy Krakowskim Przedmieściu. Oto prezydenckie rezydencje

Pałac Prezydencki przy Krakowskim Przedmieściu pełni swoją funkcję od 1994 roku. Historia tego miejsca jest jednak długa i bogata. Pałac został wzniesiony w XVII w. dla hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego. Potem trafił w ręce rodu Lubomirskich, a następnie Radziwiłłów. W drugiej połowie XVIII w. funkcjonował w nim teatr. Na początku XIX w. pałac przebudowano na styl klasycystyczny, a w 1852 r. po rozległym pożarze konieczna była rekonstrukcja. 

Pałac był świadkiem obrad Zgromadzenia Przyjaciół Ustawy Rządowej 3 Maja, a w okresie Królestwa Kongresowego gościł namiestnika, generała Józefa Zajączka. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., stał się siedzibą Prezesa Rady Ministrów.

Funkcję taką pełnił też po II wojnie światowej, którą przetrwał bez zniszczeń. To tam podpisany został Układ Warszawski, później toczyły się tu obrady Okrągłego Stołu. Oficjalną siedzibą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej stał się w 1994 roku, po zakończeniu 4-letnich prac remontowych.

To w jego murach Prezydent RP podpisał Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (1997 r.) oraz ratyfikował akt o przystąpieniu Polski do NATO (1999 r.) i Unii Europejskiej (2003 r.).

W 2010 r. na ścianie południowego skrzydła pałacu od strony Krakowskiego Przedmieścia zawisła tablica upamiętniającą ofiary katastrofy smoleńskiej.

Na elewacji jest też pamiątkowa tablica dotycząca Fryderyka Chopina. W lutym 1818 roku, w pałacu, ośmioletni Fryderyk Chopin po raz pierwszy wystąpił publicznie. 

Wcześniej w Belwederze

Zanim Pałac Prezydencki na Krakowskim Przedmieściu zyskał swoją funkcję, głowa państwa urzędowała w Belwederze. Mieszkali tam naczelnik Józef Piłsudski, prezydenci Gabriel Narutowicz i Stanisław Wojciechowski. W Belwederze jako prezydent urzędował też Bolesław Bierut. 

Od 1952 roku pałac Belwederski pełnił funkcję siedziby Rady Państwa i jej Przewodniczącego, siedzibą prezydenta stał się ponownie w 1989 roku. Najpierw dla Wojciecha Jaruzelskiego, a następnie Lecha Wałęsy, który podjął decyzję o przenosinach do pałacu przy Krakowskim Przedmieściu. Aleksander Kwaśniewski i Lech Kaczyński rezydowali w Pałacu Prezydenckim. Wyłamał się Bronisław Komorowski, który pałac traktował jak biuro, a mieszkał w Belwederze. 

Historia tego miejsca sięga połowy XVI w., prawdopodobnie znajdowała się tam rezydencja królowej Bony. Później właścicielem terenów był kanclerz wielki litewski Krzysztof Zygmunt Pac, a kolejny właściciel - król Stanisław August Poniatowski - włączył go do Łazienek. 

W 1818 roku pałac odkupiony został przez władze Królestwa Polskiego i przeznaczony na rezydencję dla naczelnego wodza wojsk polskich, wielkiego księcia Konstantego, brata cara Aleksandra I.

Po odzyskaniu niepodległości Belweder przeszedł na własność odrodzonego państwa polskiego i został zaliczony do reprezentacyjnych gmachów Rzeczypospolitej.

Nadmorska rezydencja

Na Mierzei Helskiej mieści się centrum reprezentacyjno-konferencyjne służące zarówno do spotkań z innymi politykami, jak i wykorzystywane w celach wypoczynkowych. Gościli tam m.in. Vaclav Havel, król Juan Carlos, Javier Solana, Angela Merkel, George W. Bush, Wiktor Juszczenko. 

Kompleks zlokalizowany jest się na południowej stronie Półwyspu Helskiego, na terenie tzw. umocnionego Helu, nad brzegiem Zatoki Puckiej. Rezydencja w obecnym kształcie powstała w latach 1996-2003. Pierwsza willa została wyremontowana w 1998 roku jako rezydencja pary prezydenckiej. Druga, oddana w 1999 roku, służy gościom prezydenta.

Teren został przejęty przez Kancelarię Prezydenta w 1989 roku. Wcześniej mieścił się tam zaniedbany Ośrodek Wypoczynkowy Urzędu Rady Ministrów "Mewa". 

Zamek w Wiśle

Zamek zbudowany został w latach 1929-1930 w miejscu spalonego drewnianego zameczku myśliwskiego Habsburgów z początków XX wieku. Był darem Ludu Śląskiego dla Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego i jego następców. W czasie wojny mieścił się tam ośrodek dla niemieckich urzędników i oficerów.

Rezydencją głowy państwa był ponownie w latach 1945-52. Potem został przejęty przez Urząd Rady Ministrów, a w latach 80. przekazany górnikom. Jako prezydencka rezydencja powrócił w 2005 roku. 

Na rezydencję składają się trzy obiekty: zamek - historyczna rezydencja prezydenta Ignacego Mościckiego, drewniana zabytkowa kaplica z 1909 roku i Zamek Dolny wraz z Gajówką. Ośrodek jest otwarty dla turystów, a w kaplicy odprawiane są ogólnodostępne msze. W Zamku Dolnym i Gajówce organizowane są konferencje i szkolenia. 

Dworek w Ciechocinku

Dworek powstał w połowie lat trzydziestych XX w. z inicjatywy Ignacego Mościckiego, który upodobał sobie to uzdrowisko. W latach 1933-1939 zatrzymywali się w nim wysocy urzędnicy państwowi, a po wybuchu wojny stał się siedzibą gestapo. Sam Mościcki nie miał okazji z niego skorzystać. 

W 1952 roku dworek przeszedł we władanie Kancelarii Prezydenta RP, a w latach 1952-1956 należał do Kancelarii Rady Państwa. Potem funkcjonował w nim Ośrodek Badawczo-Naukowy Kliniki Laryngologii Akademii Medycznej w Warszawie.

Następnie dworek był w dyspozycji Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy, a po wejściu w życie nowego podziału administracyjnego, przeszedł we władanie Wojewódzkiej Rady Narodowej we Włocławku. W latach 80. przerobiono go na przedszkole. 

W 2001 r. rada miasta zaproponowała przywrócenie dworkowi historycznej funkcji. Dwa lata później odrestaurowany dworek został otwarty jako ośrodek informacyjno-edukacyjny.

Biura kancelarii

Do Kancelarii Prezydenta należą też wpisane do rejestru zabytków budynki w Warszawie przy Wiejskiej 10 i Frascati 2. W tym pierwszym, ukończonym w 1929 r., mieściła się siedziba Izby Przemysłowo-Handlowej, a po wojnie, do 1989 r. urzędowało w nim Ministerstwo Handlu Zagranicznego. Wtedy obiekt został przekazany Kancelarii Prezydenta RP.

Modernistyczna kamienica przy ul. Frascati 2 została wybudowana w latach trzydziestych XX w. jako inwestycja Spółdzielni Mieszkaniowej "Dom w Parku". W 1965 roku budynek przeszedł na własność skarbu państwa, a obecnie mieszczą się w nim biura Kancelarii Prezydenta RP oraz przychodnia lekarska.

Sąsiadujące ze sobą budynki w latach 60. XX w. połączono łącznikiem biegnącym nad ul. Senacką.

KPRP/fc