Adam Ferdynand Adamowicz dał początek polskiej weterynarii

Praca naukowa

Prace swoje, drukowane w liczbie niespełna 90, tworzył nie tylko dla tej dziedziny, ale też w ramach wydawnictw encyklopedycznych, anatomicznych i medycznych ogólnych i botanicznych. Wchodził także w poczet naukowców archeologii. Do najważniejszych należą trzy z nich: "Nauka utrzymania i ulepszania zwierząt domowych" z 1836 roku, "O poznawaniu i leczeniu chorób zwierząt domowych" z 1838 roku i "Zoonomia weterynaryjna" z 1841 roku. Profesor Uniwersytetu Wileńskiego i wykładowca na pierwszej w Polsce szkole weterynaryjnej przy Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, pozostał po jej zamknięciu w 1842 roku w Wilnie, pracując jako naczelny lekarz szpitala żydowskiego i poświęcając się pracom naukowym. Zmarł w  kwietniu w 1881 roku tamże i początkowo pochowany na cmentarzu ewangelickim w Wilnie, a po likwidacji cmentarza przeniesiono jego nagrobek w 1962 na słynną wileńską Rossę.

Profesor weterynarii

Lata młodości spędził w swoim rodzinnym mieście, któremu był wierny aż do śmierci. Tam właśnie uczęszczał do gimnazjum i w latach 1818–1822 studiował przyrodę i medycynę na Wileńskim Uniwersytecie, gdzie w 1824 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. Tam też od roku 1828 był adiunktem po odbyciu studiów uzupełniających. W latach tych współtworzył również pierwszą w Polsce szkołę weterynarii przy Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim. W konsekwencji tego, w latach 1832–1842 wykładał również na Oddziale Weterynarii Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie, gdzie w roku 1834 otrzymał tam tytuł profesora. Uznanie naukowca zwieńczył tytułem prezesa Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego w 1841 roku.

Lata edukacji

Archiwa Wileńskiej Rossy notują kilka znaczących faktów z jego biografii, a czytamy tam, że "początkowo uczył się w domu rodzinnym pod kierunkiem Tomasza Zana i Krystyny Lacha Szyrmy, potem uczęszczał do gimnazjum wileńskiego. W 1818 r. wstąpił na wydział Filozoficzny Uniwersytetu Wileńskiego, gdzie zyskał stopień kandydata filozofii i rozpoczął studia medyczne. Przez krótki czas pełnił obowiązki asystenta prof. Józefa Franka, później został pomocnikiem słynnego prof. Ludwika Henryka Bojanusa. W 1824 r. obronił pracę doktorską i odbył podróż naukową do Petersburga, Moskwy oraz Dorpatu. W 1828 r. został adiunktem w Uniwersytetu Wileńskiego. Przez trzy lata podróżował po Europie, gdzie odbywał staże naukowe. W 1834 r. został profesorem anatomii porównawczej w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. Od 1838 r. wykładał historię".

W dalszej części wymienia liczne zasługi naukowe i uczestnictwo w kolejnych towarzystwach naukowych: "Był członkiem wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. Przewodniczył Towarzystwu Lekarskiemu Wileńskiemu. Po likwidacji Akademii Medyko-Chirurgicznej (1844) borykając się z trudnościami lokalowymi, zaktywizował i na nowo zaangażował Towarzystwo Lekarskie jako samodzielną instytucję. W 1842 r. zaangażował na pierwszego bibliotekarza Anicetego Renigera, który uporządkował liczącą 5 tysięcy tomów bibliotekę towarzystwa. Materiały naukowe towarzystwa Adamowicz wydał w serii "Praktyczne najnowsze postrzeżenia niektórych lekarzy". Był członkiem Komisji Archeologicznej od początku do jej likwidacji. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Wilnie (dziś nieistniejącym)".

PP