Katastrofa lotnicza na Teneryfie

Uratowano jedynie 61 osób. Do wypadku doszło na ziemi. Dwa Boeingi 747: amerykańskich linii lotniczych PanAm i holenderskich KLM, zderzyły się podczas kołowania w gęstej mgle.

Podczas startu, jeden z samolotów, należący do holenderskich linii KLM uderzył w kołującą na pasie amerykańską maszynę PanAm z prędkością 290 kilometrów na godzinę. Zmiażdżył górny pokład swoim silnikiem i podwoziem, przeleciał ponad 200 metrów i uderzył w ziemię, eksplodując. W samolocie PanAm zginęło 335 osób, przeżyło 61. Na pokładzie KLM było 248 ludzi - nikt nie ocalał.
Nie wiadomo dlaczego maszyny znalazły się na pasie startowym równocześnie. Katastrofa wydarzyła się w niedzielne popołudnie, gdy na zmianie było jedynie dwóch kontrolerów lotu, nie radzących sobie z natłokiem pracy. Ruch na lotnisku był większy niż zazwyczaj, ponieważ kierowano tu samoloty z lotniska na Gran Canaria pod Las Palmas, gdzie ogłoszono alarm bombowy. Gęsta mgła, awaria świateł, brak radaru do obserwacji naziemnej i samochodów "Follow me" pokazujących prawidłową drogę kołującym samolotom, utrudniały skuteczną obsługę przybyłych maszyn. O katastrofie zadecydowały też problemy językowe między kontrolerami a pilotami oraz interferencje fal nadajników radiowych.
Początkowo obydwa Boeingi miały wylądować na lotnisku Gran Canaria niedaleko Las Palmas. Jednak po ogłoszeniu alarmu bombowego, zdecydowano, że wszystkie loty zostaną chwilowo przekierowane na Teneryfę. Jednak tamtejsze lotnisko było małe i nieprzystosowane do przyjęcia pięciu samolotów, w tym dwóch Boeingów 747. Jedną z przyczyn katastrofy były problemy w komunikacji między załogą samolotów a wieżą kontrolną. Analiza treści rozmów wskazała, że porozumiewanie się było utrudnione ze względów językowych, głównie z powodu nieprawidłowej wymowy słów w języku angielskim przez kontrolerów wieży.

Po katastrofie Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego ICAO zmieniła niektóre procedury dotyczące kontaktu samolotów z kontrolą lotu. Zaczęto między innymi wprowadzać coraz więcej standardowych sformułowań w języku angielskim do stosowania w komunikacji pomiędzy załogami samolotów a kontrolerami, tak aby ich treść była zrozumiała nawet w przypadku zakłóceń w transmisji czy niezbyt poprawnej wymowy. Wprowadzono również obowiązek powtarzania otrzymanych poleceń zamiast zdawkowego potwierdzania zwrotami typu: „OK”, „Roger”.