"Cierpienie też może być piękne". Wzruszające świadectwa Drabiny Jakubowej

Posłuchaj

Cierpienie też może być piękne. Wzruszające świadectwa Drabiny Jakubowej.

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Drabina Jakubowa to duszpasterstwo osób niepełnosprawnych i wolontariuszy, zajmujące się organizacją rekolekcji, opieki, rehabilitacji oraz pomocy charytatywnej osobom niepełnosprawnym. Pośród wielu inicjatyw, jakie podejmuje, znajdują się wakacyjne "turnusy" w Brańszczyku. To szansa na spędzenie czasu na łonie natury, zawarcie przyjaźni, rozmowy, wspólne śpiewy i zabawy. Podopieczni często czekają na nie cały rok. 

Powiązany Artykuł

Agata Kornhauser-Duda: pomaganie jest zawsze źródłem radości i satysfakcji

- To tak, jakby się wyrwać z więzienia. Wielu naszych podopiecznych nie wychodzi z domów. Mieszkają w blokach bez windy, rodzina nie ma siły ich dźwigać, a wózek stawia wiele ograniczeń - tłumaczy ks. Łukasz Mikołajczyk, orionista i założyciel duszpasterstwa. - To sprawia, że na co dzień wielu niepełnosprawnych jest dużo bardziej niepełnosprawna, niż by mogła być - dodaje. 

Tacy sami

Czasem jednak od wózka gorsza jest niesprawność w kontaktach z ludźmi, poczucie wyobcowania, samotność. - Nie widzimy niepełnosprawnych na codzień, ale oni są wśród nas. Są zwyczajnymi ludźmi, którzy nas potrzebują. Przyjazd tutaj otworzył mi oczy, zmienił myślenie - opowiada Szymon Remfeld, wolontariusz Drabiny Jakubowej. 

Kamil po latach milczenia jest wreszcie w stanie porozumiewać się za pomocą syntezatora mowy

Podczas wizyty w Brańszczyku poznaliśmy Kamila, który już po raz szósty bierze udział w turnusie. Jest osobą autystyczną, nie mówi, nie okazuje emocji. Kamil w tym roku po raz pierwszy zobaczył litery, alfabet, a następnie klawiaturę. Zupełnie niespodziewanie okazało się, że potrafi budować złożone zdania. Po latach milczenia mógł wreszcie podziękować wolontariuszom za okazaną mu pomoc, nawiązać z nimi kontakt, podzielić się swoimi myślami. 

Zarażać uśmiechem

Na twarzach podopiecznych nietrudno o uśmiech, mimo, że wielu z nich stale zmaga się z cierpieniem. Podczas pobytu w Brańszczyku każdy z nich ma swojego opiekuna, wolontariusza. Chociaż kontakt między nimi nie zawsze jest łatwy, często prowadzi do prawdziwej przyjaźni. - Uśmiech podopiecznego, to jest najpiękniejsza rzecz na świecie, jaką można zobaczyć - mówi wolontariuszka Hania Mazurek. - Nawet jeśli ktoś nie mówi, a uśmiechnie się w ramach tego "dziękuję", to jest coś niesamowitego. 

Pomaganie, jak tłumaczą wolontariusze, działa jednak w dwie strony. - Dla nas to jest taka "rehabilitacja duchowa". Przyjeżdżając tutaj zauważamy, że niepotrzebnie przejmujemy się swoimi kompleksami, tym, że nie jesteśmy w czymś najlepsi, że nie jesteśmy wystarczająco popularni. Czemu mamy się tym przejmować, skoro są ludzie, którym naprawdę nie trzeba dużo, a mają w sobie taką radość? - tłumaczy 20-letni Marcin Badowski. 

Jeśli ktoś chce pomagać, ale nie czuje się jeszcze na siłach, żeby mieć pod swoją opieką osobę niepełnosprawną, może uczestniczyć w turnusie w dowolny sposób - pomagając na kuchni, przy posiłkach, spacerach, animacjach. Jeden wolontariusz, to szansa dla jednej osoby niepełnosprawnej więcej, by wyrwać się z "domowego więzienia" i przez 10 dni poczuć się tak sprawnym i wolnym, jak tylko się da. Dlatego każda osoba, która zdecyduje się zająć podopiecznym, jest na wagę złota. 

Dowiedz się jak pomagać: Drabina Jakubowa 

Joanna Łowigus