Nagrody im. Hulewicza wręczane już po raz 25. W tym roku kilkunastu laureatów

Nagroda została ustanowiona w 1995 roku, w setną rocznicę jego urodzin (1895-1941), za zgodą i przy wsparciu jego najbliższych: córki Agnieszki i jej męża Romana Feilla. Corocznie Kapituła Nagrody powołuje Jury i przyznaje nagrody w tych dziedzinach twórczości, działań społecznych i gospodarczych, jakie uprawiał Witold Hulewicz. Nagroda im. Witolda Hulewicza ma też wspierać środowisko literatów polskich, działających na Wileńszczyźnie, dla której tak wiele zdziałał.

Powiązany Artykuł

W. Półtawska: przynależność do narodu daje poczucie bezpieczeństwa

Prestiżowa lista laureatów

W tym roku Wielką Nagrodę Honorową imienia Witolda Hulewicza otrzymają: doktor Wanda Półtawska - lekarka, działaczka pro-life, profesor Papieskiej Akademii Teologicznej, dama Orderu Orła Białego, więźniarka Ravensbrűck oraz, pośmiertnie, profesor Andrzej Półtawski - uczestnik Powstania Warszawskiego, filozof, etyk, antropolog. Nagrodę przyznano za służbę Polsce i Kościołowi.

Czytaj także: 

• Witold Hulewicz – legenda Polskiego Radia
• "Męskie oblężenie Jasnej Góry". Wanda Półtawska: mężczyźni są szczególnie odpowiedzialni za rodziny i naród
• Prezydent nadał pośmiertnie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Andrzejowi Półtawskiemu

Wielką Nagrodę imienia Witolda Hulewicza odbierze Romuald Karaś, reporter, literat, twórca Nagrody i współtwórca Stowarzyszenia im. Witolda Hulewicza. Nagrodę przyznano za obronę dobrego imienia majora Henryka Sucharskiego, bohaterskiego dowódcy Westerplatte.

Grand Prix nagrody imienia Witolda Hulewicza za 2020 rok odbierze doktor Peter Raina, historyk, w roku 85-lecia urodzin i 50-lecia pracy naukowej. Nagrodę przyznano mu za twórczość historyczną poświęconą Polsce.

Ponadto przyznano Nagrody Honorowe imienia Witolda Hulewicza za rok 2020 oraz Nagrody imienia Witolda Hulewicza za rok 2020.

Powiązany Artykuł

"Powrót". Reportaż w Polskim Radiu 24

Literacka historia Hulewicza

Witold Hulewicz - pseudonim literacki Olwid, urodził się 26 listopada 1895 roku w Kościankach koło Wrześni, zmarł 12 czerwca 1941 roku rozstrzelany przez Niemców w Palmirach. Brat Jerzego, dramaturga, prozaika, malarza i grafika i Bohdana, pułkownika dyplomowanego, jednego z trzech dowódców Powstania Wielkopolskiego.

Polewicz pochodził z rodziny ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych. W wieku 18 lat został wcielony do armii pruskiej i walczył na froncie zachodnim I wojny światowej we Francji i w Belgii. W okopach tłumaczył na język polski przemycane wiersze pacyfistów niemieckich.
Współredagował z braćmi dwutygodnik "Zdrój", pismo literacko-artystyczne o nowatorskim w Polsce ekspresjonizmie. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. W 1921 roku debiutował tomem poezji Płomień w garści. Należał do organizatorów wydawnictwa Ostoja w Poznaniu, promującego pisarzy polskich i zagranicznych

Podczas pobytu w Wilnie w latach 1925-1935 redaguje "Tygodnik Wileński” pismo o ogólnopolskim charakterze. Sprawia, że Juliusz Osterwa przenosi z Warszawy do Wilna swój słynny teatr Reduta. Zakłada Związek Zawodowy Literatów Polskich w Wilnie. W Klasztorze Bazylianów odnajduje Celę Konrada, w której był więziony Adam Mickiewicz. Miejsce to służy cotygodniowym spotkaniom (Środy Literackie).

Powiązany Artykuł

"Pogrzeb Kiejstuta" – pionierski wyczyn Polskiego Radia i Witolda Hulewicza

Zasługi dla Polskiego Radia

Witold Hulewicz był organizatorem rozgłośni wileńskiej Polskiego Radia, gdzie zatrudnił dwóch poetów: Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i Czesława Miłosza. W 1928 roku rozgłośnia wileńska nadaje pierwsze polskie słuchowisko autorstwa Witolda Hulewicza: "Pogrzeb Kiejstuta".

Jako tłumacz głównie literatury niemieckojęzycznej zasłużył się szczególnie przekładami twórczości Rainera Marii Rilkego, jednego z największych mistrzów słowa. Brał czynny udział w organizacji koncertów Beethovenowskich na Kresach.Po przeniesieniu się do Warszawy kierował działem literackim w Polskim Radiu. Jego zasługą było utworzenie Teatru Polskiego Radia. Słuchowiska pisali wybitni twórcy m.in. Jarosław Iwaszkiewicz i Jerzy Szaniawski.

W 1939 roku przemawiał przez radio do żołnierzy niemieckich oblegających Warszawę apelując do ich sumień. Stał u boku prezydenta Stefana Starzyńskiego w trakcie obrony stolicy. 10 października 1939 roku rozpoczął redagowanie i wydawanie tygodnika Polska żyje”.
Aresztowany i więziony na Pawiaku przeszedł tortury w katowni Gestapo na Szucha. Nikogo nie zdradził. 12 czerwca 1941 roku został rozstrzelany w Palmirach.

mbl