Raz… dwa… trzy... i jest - kosmiczny rekord świata w trójskoku, który przetrwał 25 lat

Bardzo religijny sportowiec

Edwards urodził się 10 maja 1966 roku w Londynie. Jego tata był protestanckim pastorem. Przez rodziców został wychowany bardzo religijnie. W związku z tym aż do 1993 roku odmawiał udziału w zawodach rozgrywanych w niedzielę. Dopiero po bardzo długich rozmowach z ojcem zaczął skakać także w tym dniu. Uznał, że otrzymał dar od Boga, który musi wykorzystać.

Tak wspomina ten czas Edwards na portalu legendysportu.pl:

„Tata zawsze zachęcał mnie do uprawiania sportu i to on miał decydujący wpływ na to, że zdecydowałem się na zawodową karierę w lekkoatletyce. Wszystko, co robiłem, było jednak podporządkowane mojej relacji z Jezusem i Bogiem. Zobowiązałem się im służyć, co rzutowało na każdy aspekt mojego życia”.

W wieku 29 lat pojawiły mu się na skroniach siwe włosy. Od tego czasu fani zaczęli nazywać go „Silver Fox”, Srebrny Lis.

Bardzo ciekawe lato 1995 roku

18 lipca Jonathan Edwards pobił o jeden centymetr rekord świata sprzed dziesięciu lat (1985) wynikiem 17,98. Dokonał tego w Hiszpańskiej Salamance. Poprzedni ustanowił Amerykanin Willie Banks na zawodach w Indianapolis.

Piąte mistrzostwa świata w lekkiej atletyce. Göteborg, Szwecja. 7 sierpnia 1995 roku. Do tytułu najlepszego trójskoczka pretendowało trzech zawodników. Brian Wellman reprezentujący Bermudy, Jerom Romain z Dominiki na Karaibach oraz Brytyjczyk. Konkurs rozpoczął się olbrzymią sensacją. Już w pierwszym skoku Silver Fox pokonał granicę 18 metrów. Skoczył 18,16. Drugi Romain tracił do niego 90 centymetrów! Trzeci był Yoelbi Quesada z Kuby z wynikiem o 97 cm gorszym.

W drugiej serii Edwards rozstrzygnął kwestię pierwszego miejsca, skacząc 18,29. Ten rezultat od 25 lat czeka na pogromcę. Romain poprawił swój wynik na 17,59. Jedyna zmiana nastąpiła w czwartej kolejce skoków. Wellman ustanowił rekord swojego kraju wynikiem 17,62. Dało mu to drugą pozycję i srebrny medal tych mistrzostw.

Tak wspominał Jonathan na portalu legendysportu.pl ten moment:

„Przed drugim skokiem powiedziałem sobie, że ta próba może być jeszcze lepsza od pierwszej. Adrenalina we mnie wręcz buzowała i od razu po lądowaniu w piaskownicy wiedziałem, że rekord świata znów został pobity. To najwspanialsze osiągnięcie w mojej karierze, cenniejsze dla mnie nawet od złotego medalu olimpijskiego. Jako sportowca motywowało mnie zawsze maksymalne wykorzystywanie swoich możliwości, a miarę klasy zawodnika stanowi dla mnie jego rekord życiowy. Nie można chcieć więcej, jeśli twój wynik jest najlepszym rezultatem w historii”.

Dopiero po tym sukcesie rozpoczęła się hossa Silver Foxa. Cytując za Przeglądem Sportowym:

„Przez pewien czas zarabiałem na życie, przeprowadzając w szpitalu analizy genetyczne, ale dopiero sukcesy w lekkoatletyce pozwoliły mi stanąć na nogi. Z mistrzostw świata 1995 w Göteborgu, gdzie ustanowiłem kolejno dwa rekordy świata: 18,16 i 18,29 m – wyjechałem nagrodzony luksusowym mercedesem. Potem przyszły intratne kontrakty reklamowe z różnymi firmami”.

Rekord świata nie przełożył się na medale Olimpijskie

XXVI Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996 rok. To nie był konkurs Brytyjczyka. Wyraźnie było widać, że nie jest skoncentrowany. Spalił w konkursie głównym aż cztery próby. A było ich tylko sześć. Ostatecznie wynikiem 17,88 zajął drugie miejsce. Amerykanin Kenny Harrison uzyskał odległość 18,09 metra i zdobył złoto.

Na XXVII olimpiadę do Sydney w 2000 roku leciał z dużymi obawami. Wiedział, że to już jego ostatnie igrzyska. W jego wspaniałej karierze brakowało mu tylko złota olimpijskiego. W dodatku przed startem dowiedział się, że zmarła mama jego żony. To wszystko przełożyło się na dużą nerwowość w czasie konkursu trójskoku. Skoczył tylko 17,71. Ten rezultat był gorszy od tego uzyskanego cztery lata wcześniej. Wtedy zdobył srebro. Przeciwnicy także w tym dniu nie byli dobrze dysponowani. Jego największy konkurent Kubańczyk Yoel Garcia uzyskał tylko 17,47 i zajął drugie miejsce. Trzeci był Rosjanin Dienis Kapustin z wynikiem 17,46, Swój jedyny złoty medal w trójskoku wywalczył w wieku 34 lat!

Tak to osiągnięcie wspomina na legendysportu.pl:

„Traktuję to złoto olimpijskie jako brakujący element układanki, a nie szczyt swoich dokonań. Ten medal to po prostu taki stempel ze znakiem jakości na liście moich osiągnięć. Wcześniej mówiono o mnie jako o światowej klasy sportowcu, który czegoś nie zrobił, a teraz mówią o mnie jako o światowej klasy sportowcu, który zrobił to, to i to. Gdybym nie zdobył tego krążka, świat by się nie zawalił, a ja dalej robiłbym swoje. Ten sukces nie wywarł na mnie również jakiegoś wielkiego wpływu. Po prostu dzięki niemu umrę bogatszy i sławniejszy”.

Koniec kariery

Edwards zakończył karierę w 2003 roku. Po jej zakończeniu prowadził muzyczny program religijny Songs of Praise w BBC, a następnie pełnił rolę komentatora sportowego w tej samej stacji. Zajął się także działaniami charytatywnymi. Tak o tym mówi na łamach sport.pl:

„Prowadzę program pomocy dzieciom z trudnych dzielnic w St. Petersburgu. Wspomagam program zbierania funduszy na walkę z AIDS w Afryce i lokalną inicjatywę wspomagania organizacji weekendów dla ludzi niepełnosprawnych”.

AK