Wacław Lipiński. Głos walczącej Warszawy
W czasie wojny obronnej 1939 roku pełnił funkcję szefa propagandy Dowództwa Obrony Warszawy. Codziennie nadawał komunikaty radiowe o sytuacji na froncie. Ponadto starał się instruować ludność, jak należy zachować się wobec nalotów i bombardowań artyleryjskich. Próbował podnosić morale mieszkańców Warszawy i przeciwdziałać panicznym nastrojom i fali szpiegomanii.
2024-04-04, 09:20
Posłuchaj
4 kwietnia 1949 roku Wacław Lipiński, podpułkownik Wojska Polskiego, historyk, działacz podziemia antykomunistycznego, zmarł w stalinowskim więzieniu.
- Nie zrobił wielkiej kariery wojskowej czy politycznej. Mimo to prowadził niesłychanie aktywne życie. Był piłsudczykiem duszą i ciałem oddanym Marszałkowi – mówił na antenie Polskiego Radia Dariusz Baliszewski, publicysta.
Powiązany Artykuł
Wrzesień 1939 roku w Polskim Radiu. Posłuchaj!
Urodził się 28 września 1896 roku w Łodzi. Już w 1911 roku należał do grona współzałożycieli tajnego skautingu w tym mieście. Następnie był członkiem drużyn strzeleckich, a po ukończeniu szkoły podoficerskiej służył w szeregach 5. pułku piechoty Legionów Polskich.
REKLAMA
Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku wyjechał do Krakowa, gdzie zdał maturę i podjął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jednocześnie został sekretarzem Ligi Niezawisłości Polski i członkiem komendy głównej POW.
W listopadzie 1918 roku dowodził plutonem podczas obrony Lwowa. Pisał później o tym w książce "Wśród lwowskich orląt". Z kolei udziałowi w wojnie polsko-bolszewickiej poświęcił wspomnienia "Od Wilna po Dynaburg".
W końcu 1919 roku został przeniesiony do pracy sztabowej. Był kolejno referentem prasy i propagandy dowództwa frontu litewsko-białoruskiego. W 1921 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w następnym roku otrzymał tam dyplom doktorski.
Kierował kursami oświatowymi dowództwa Okręgu Generalnego Kraków, był wykładowcą w Wojskowej Szkole Administracji, a jednocześnie komendantem okręgowym Związku Strzeleckiego.
REKLAMA
Od 1934 roku pracował w Instytucie Badania Najnowszej Historii Polski, przemianowanego później na Instytut im. Józefa Piłsudskiego. Został jego dyrektorem.
W momencie wybuchu II wojny światowej był już oficerem w stanie spoczynku. Jednak w kampanii wrześniowej pełnił funkcję szefa propagandy Dowództwa Obrony Warszawy. Codziennie nadawał komunikaty radiowe o sytuacji na froncie. Ponadto starał się instruować ludność, jak należy zachować się wobec nalotów i bombardowań artyleryjskich. Próbował podnosić morale mieszkańców Warszawy i przeciwdziałać panicznym nastrojom i fali szpiegomanii.
Po klęsce kampanii wrześniowej przebywał na Węgrzech. Do Warszawy wrócił w 1942 roku, gdzie współtworzył Konwent Organizacji Niepodległościowych.
Po zakończeniu II wojny światowej stanął na czele Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Polski Podziemnej. Aresztowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa, 27 grudnia 1947 roku został skazany na karę śmierci przez Rejonowy Sąd Wojskowy w Warszawie, zamienioną później na dożywotnie więzienie. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 4 kwietnia 1949 roku w więzieniu we Wronkach.
REKLAMA
Źródło: Polskie Radio/mjm/im
REKLAMA