Władysław Ślesicki. Reżyser dokumentów i filmów fabularnych

Sztuka, filmy, dokumenty

Rodzina Ślesickich jest silni osadzona w dziedzinie sztuki filmowej, syn Adam jest producentem, a bratanek Maciej jest znanym reżyserem. Nie zapominajmy także, że podczas II wojny światowej, urodzony w styczniu 1927 roku Władysław, jako kilkunastoletni chłopiec był żołnierzem Szarych Szeregów i służył jako listonosz Powstańczej Poczty Harcerskiej.

W swoim filmowym życiu najpierw, zanim nakręcił "W pustyni i w puszczy", zasłynął jako wnikliwy reżyser ponad filmów dokumentalnych, za które otrzymywał liczne wyróżnienia i nagrody. Był typem dokumentalisty społecznego. Chyba najbardziej znaczącym filmem okresu lat 50. był dokument z 1957 roku "Ludzie z pustego obszaru", o którym portal Film Polski pisze: "Film ten jest opowiadaniem o pewnej, poznanej przez nas grupie młodzieży. Ludzie, których pokazujemy, są podobni do bardzo wielu swoich rówieśników. Jest to jak gdyby synteza naszych obserwacji. Zadaniem filmu jest zasygnalizowanie problemu, którego korzenie tkwią głęboko w życiu społeczeństwa".

Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim i pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, co nie przeszkodziło to jednak w ukończeniu studiów reżyserskich na łódzkiej PWSF w 1955 roku. Dyplom otrzymał cztery lata później. Z realizowanych wtedy filmów dokumentalnych, oprócz wspomnianych "Ludzie z pustego obszaru", nakręcił nagradzane: "Wśród ludzi", "Płyną tratwy", "Zanim opadną liście", czy "Rodzina człowiecza" (film nagrodzony w 1966 roku m.in. Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Wenecji).

Natomiast jego debiutem fabularnym był film z 1968 roku "Ruchome piaski". Jest to liryczna opowieść o wakacjach nad jeziorem i o konflikcie ojca z synem.

REKLAMA

30 milionów widzów

Film "W pustyni i w puszczy" nakręcony w 1973 roku, na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza, osiągnął wspaniałe wynikli oglądalności. Można bez przesady powiedzieć, że prawie cała Polska poszła do kina, a film - obejrzało go ponad 30 milionów widzów. Ślesickiemu udało się nakręcić film, do którego "przymierzali się" Amerykanie, Włosi i Niemcy.

Reżyser, który w swoim artystycznym życiu był też wziętym scenarzystą, nie próbował "ulepszać" sienkiewiczowskiej fabuły. Jest to wierna adaptacja, której jednak nie ominęły problemy przy produkcji. Film Polski pisze: "Film realizowano - z przerwami - blisko trzy lata. W Egipcie kręcono plenery kairskie, w Bułgarii powstały kulminacyjne sceny I części filmu - zabicie lwa i Beduinów, sceny ze słoniem, natomiast w Sudanie - II część filmu. Meę i Kalego zagrali amatorzy z Sudanu, a epizodyczną rolę piastunki Nel, panny Oliver - Stefania Mędrzakowa, matka Tomasza. W roli Saby wystąpiły dwa płowe dogi - Łoś i Apacz. Treserem obu psów był płk Franciszek Szydełko, który wcześniej przygotowywał filmowego Szarika z "Czterech pancernych". Poczciwym słoniem Kingiem, zamiast powieściowego słonia afrykańskiego, był łagodny słoń indyjski z bułgarskiego cyrku. Wykorzystano też wiele cennych rekwizytów - m.in. dziewiętnastowieczny sztucer, egzemplarz "Pana Tadeusza" wydany w Paryżu w połowie XIX stulecia".

"Poeta ekranu"

Po dalsze informacje z dorobku reżysera i scenarzysty odsyłamy do licznych portali filmowych i informacyjnych.. warto poznać tytuły pozostałych filmów fabularnych. Natomiast warto przytoczyć słowa Danuty Karcz z tygodnika "Kino", będące swoistą charakterystyką narracji Ślesickiego: "Ślesicki jest przede wszystkim poetą ekranu. (...) Rejestracja rzeczywistości w nurcie poetyckim wiąże się zawsze ściśle z wizją autora, element narracyjny podporządkowany jest czynnikom emocjonalnym, a występująca często inscenizacja w żadnym wypadku nie służy naginaniu obrazu świata do intelektualnych apriorycznie przyjętych kategorii. Istotą poezji filmowej jest ruch i rytm - główny organizator przeżyć emocjonalnych oraz przemyślana, piękna plastycznie kompozycja kadru".

PP

REKLAMA