55 lat temu urodził się Andrzej Gołota

Życiem rządzi przypadek

Nie często zdarza się aby chęć rewanżu na koledze doprowadziła do zdobycia medalu olimpijskiego. Taki precedens miał miejsce za sprawą Andrzeja Gołoty. Przyszedł na świat 5 stycznia 1968 roku w Warszawie. Od małego był dużym dzieckiem obdarzonym wielką siłą. Dzięki niej rządził i dzielił na podwórku. Pewnego razu natknął się na lepszego od siebie. Nie mogąc znaleźć na niego sposobu wpadł na pomysł, który w konsekwencji zaprowadził go na igrzyska. Postanowił zapisać się do sekcji bokserskiej Legii Warszawa. Miał wtedy 13 lat. Rozpoczął treningi pięściarskie na Łazienkowskiej 3.

- Mieliśmy nawet salę treningową pod trybuną. Ale to było lata temu - wspominał niedawno Gołota.

Opiekowali się nim najlepsi ówcześni szkoleniowcy Wojskowych. Były mistrz Polski Tadeusz Branicki, brązowy medalista olimpijski Janusz Gortat a gdy doszedł do wieku seniora jeden z najlepszych trenerów Czesław Ptak. W wieku 20 lat wywalczył pierwszy, z czterech, tytuł mistrza kraju w wadze ciężkiej do 91 kilogramów. Dwa lata później został wysłany na XXIV letnią olimpiadę do Seulu. W drodze do półfinału bez żadnego problemu odprawił z kwitkiem Bułgara Swilena Rusinowa a następnie Kenijczyka Harolda Obungę. Obie potyczki zakończyły się zwycięstwem Polaka 5:0. W pojedynku o wejście do finału natknął się na zawodnika gospodarzy Baek Hyun-mana. W czasie jednej z akcji Koreańczyk rozciął łuk brwiowy Gołoty. To spowodowało przerwanie walki w 2 rundzie. Uraz nie pozwolił na awans. Skończyło się na medalu z brązu.

- Olimpiada minęła jak piękny sen. Kiedy wygrałem pierwszą walkę nabrałem pewności siebie i rozluźniłem się. W skrytości ducha liczyłem na finał lecz pech przekreślił moje szansę - zauważył pięściarz urodzony w Warszawie.

REKLAMA

Po powrocie do kraju jeszcze dwa lata boksował. W 1991 r, postanowił zostać zawodowcem. Na amatorskich ringach stoczył 114 walk, z których 99 wygrał, 2 zremisował i przegrał jedynie 13.

Wielka nadzieja białych

Mając zaledwie 23 lata ruszył na podbój Stanów Zjednoczonych. Debiutancką walkę stoczył 7 lutego 1992 r. w Milwaukee gdzie rozprawił się z Amerykaninem Rooseveltem Shulerem. Przez kolejne trzy lata szedł jak burza pokonując wszystkich rywali w większości przypadków przez nokaut.

Riddick Bowe

Były amerykański mistrz świata chciał powrócić na tron, ale musiał zmierzyć się z pretendentem z Polski. Pojedynek odbył się 11 lipca 1996 r. Zakończył się on dyskwalifikacją Gołoty za zadawanie ciosów poniżej pasa. Po tym werdykcie na ringu rozpętała się bijatyka, w której ucierpiał Polak. Został uderzony w głowę radiotelefonem. Mimo tak zaskakującego zakończenia walki nasz reprezentant otrzymał bardzo pozytywne recenzje. To spowodowało, że postanowiono doprowadzić do rewanżu. Odbył się on 14 grudnia tego samego roku. Urodzony w Warszawie pięściarz miał zdecydowaną przewagę. Powalił przeciwnika dwa razy na deski. Jednak znowu uderzył w miejsce, w które nie powinien trafić. Skończyło się to drugą dyskwalifikacją.

- Już nie chcę z nim walczyć, muszę chronić swoje jądra - krzyczał Bowe zaraz po szczęśliwym dla niego wykluczeniu Polaka.

REKLAMA

- Chciałem go zabić. To było szaleństwo - wspominał po latach tę potyczkę Gołota.

Lennox Lewis

Znawcy boksu uznali, że nasz reprezentant boksował bardzo dobrze. Dzięki temu, mimo dwóch porażek zorganizowano pierwszy w karierze Polaka bój o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej organizacji WBC. Przeciwnikiem był aktualny czempion z Wielkiej Brytanii Lennox Lewis. Pojedynek został zorganizowany 4 października 1997 r.

- Wychodziłem z szatni zły. Byłem skoncentrowany, zdeterminowany, ale i wściekły (…) oprócz tego wszystkiego osiągnąłem wtedy znakomitą formę. Gołota spotkał mnie po prostu w złym czasie – wyznał Brytyjczyk.

I rzeczywiście zmiótł Polaka z ringu już w pierwszej rundzie. Po tym przykrym doświadczeniu brązowy medalista olimpijski się nie załamał. Ruszył z furią do następnych bojów. W sześciu kolejnych bitwach rozgromił rywali. Tak dostąpił zaszczytu ponownej walki o tytuł czempiona globu.

REKLAMA

Michael Grant

Starcie miało miejsce 20 listopada 1999 r. Polak od pierwszych sekund natarł na Amerykanina. Uzyskał zdecydowaną przewagę. Niestety w 10 rundzie zagapił się i otrzymał potworny cios po którym odmówił dalszej walki.

Mike Tyson

Gołota, mimo braku sukcesu w walkach z najmocniejszymi zawodowymi bokserami świata uznawany był nadal za bardzo groźnego pięściarza. Postanowiono zakontraktować starcie z Enfant terrible tego sportu Mike’em Tysonem. 20 października 2000 r. skrzyżowali rękawice. Cały świat zastygł ze zdziwienia kiedy po drugiej rundzie bitwy Gołota odmówił kontynuowania pojedynku i zszedł z ringu. Jednak potyczkę tą uznano za nieodbytą ponieważ przyłapano Amerykanina na zażywaniu niedozwolonego farmaceutyku tuż przed bojem.

- Bałem się walczyć z tym wielkim Polakiem - tłumaczył Tyson powody przyjęcia zabronionych substancji.

Po tym wydarzeniu Gołota wycofał się z ringu. Przerwa trwała trzy lata. Wtedy ponownie zaproponowano naszemu reprezentantowi walkę o tytuł czempiona, tym razem wersji IBF, z bokserem ze Stanów Zjednoczonych Chrisem Byrdem. Potyczka zakończyła się remisem. Następnie zaproponowano mu starcie z Johnem Ruizem o tytuł WBA. W tym pojedynku Polak przeważał od samego początku. Był zdecydowanie lepszy. Niestety sędziowie podjęli bardzo kontrowersyjną decyzję przyznając zwycięstwo Amerykaninowi mimo, że Gołota oddał w całej walce o 38 więcej celnych ciosów niż przeciwnik.

REKLAMA

Lamon Brewster

22 maja 2005 r. stoczył ostatni w swojej karierze bój o pas mistrzowski. Tym razem rywalizował w ramach organizacji WBO. W 53 sekundzie potyczki został znokautowany przez reprezentanta USA Lamona Brewstera. Po tej porażce aż na dwa lata zrezygnował z pojedynków. Wrócił w 2007 r. ale już nigdy nie miał okazji walczyć się o czempionat globu.

Pożegnanie

Pięściarz, który aż pięć razy próbował zostać mistrzem świata wagi ciężkiej i nigdy mu się to nie udało postanowił zakończyć karierę w 2014 r. 25 października w Częstochowie zorganizowano potyczkę z Amerykaninem Danellem Nicholsem. Nie wyłoniono zwycięzcy tego pojedynku. Licznie zgromadzona publiczność zgotowała Polakowi owację na stojąco. Uroczyście odśpiewano „Sto lat”.

- To było coś fantastycznego - powiedział kończący karierę bokser.

Na zawodowym ringu stoczył 52 walki z czego 41 wygrał, dziewięć przegrał, jeden pojedynek zremisował. Jeden z Mike'em Tysonem został uznany za nieodbyty.

REKLAMA

 

- Kto poczuł taką adrenalinę, a ja poczułem ją wiele razy, ten w jakimś sensie już zawsze będzie za nią tęsknił - zauważył niedawno najlepszy polski bokser zawodowy w historii Andrzej Gołota.

Źródła: przegladsportowy.onet.pl, polskieradio.pl, sportowefakty.wp.pl, sport.gwar.pl, natemat.pl,

AK

REKLAMA