Oczywiście Isabelle Faust jest przedstawicielką mainstreamu o tyle, że nie uprawia tzw. wykonawstwa historycznego, ani też nie skupia się wyłącznie na muzyce współczesnej. Zarazem zasięg jej repertuaru jest zdecydowenie "przesunięty" względem dziedziny, która jeszcze niedawno bez zająknięcia określilibyśmy mianem "klasycznej". Niemiecka skrzypaczka praktycznie nie wykonuje więc Mozarta, zaliczanego coraz chętniej do muzyki dawnej, za to sięga po Bartóka czy Martinů. W tym polu stylistycznym Faust porusza się ze swobodą, poszukując nowych ujęć sonat Beethovena czy wirtuozerii Brahmsa. Jej gra łączy techniczną pewność i historyczną adekwatność z - dyskretnie, ale stanowczo zaznaczaną - indywidualnością.

Wywiad z Isabelle Faust przeprowadziła Magdalena Łoś.

Polski melomanom nie trzeba także przedstawiać Angielki Rachel Podger, która często gości nad Wisłą, a współpracowała m.in. z Arte dei Suonatori. Poza tym kojarzona jest z działalnością w zespole The English Concer oraz z Orkiestrą Wieku Oświecenia, którą obecnie kieruje.

Do barokowych skrzypiec nie trzeba jej było przekonywać: brzmieniem jelitowych strun zachwyciła się od pierwszego razu i natychmiast zapragnęła spróbować gry na dawnym instrumencie. Nie było to, wbrew pozorom, łatwe, bo jej nauczyciel uważał ruch wykonawstwa historycznie poinformowanego za chwilową modę, na którą nie warto tracić czasu. Ta kontrowersja pomiędzy uczennicą a mistrzem skończyć się mogła tylko rozejściem się ich dróg. Dziś Rachel Podger jest czołową skrzypaczką barokową i, jak może, ułatwia młodym ludziom kontakt z barokową wiolinistyką: jest profesorką w Guildhall School of Music & Drama, a uczy także w Walii, Niemczech i Danii.

Na wywiad z Rachel Podger zaprasza w poniedziałek (26 grudnia) o godz. 14, Klaudia Baranowska.

Isabelle Faust jest przedstawicielką mainstreamu o tyle, że nie uprawia tzw. wykonawstwa historycznego ani też nie skupia się wyłącznie na muzyce współczesnej. Zarazem zasięg jej repertuaru jest zdecydowanie "przesunięty" względem dziedziny, która jeszcze niedawno bez zająknięcia określilibyśmy mianem "klasycznej". Niemiecka skrzypaczka praktycznie nie wykonuje więc Mozarta, zaliczanego coraz chętniej do muzyki dawnej, za to sięga po Bartóka czy Martinů. W tym polu stylistycznym Faust porusza się ze swobodą, poszukując nowych ujęć sonat Beethovena czy wirtuozerii Brahmsa. Jej gra łączy techniczną pewność i historyczną adekwatność z - dyskretnie, ale stanowczo zaznaczaną - indywidualnością. 

- Niezależnie od epoki czy stylu staram się po prostu jak najlepiej oddać intencje twórcy oraz specyfikę utworu - deklaruje wirtuozka. I nie są to czcze deklaracje. Ukochany przez siebie "Koncert skrzypcowy" André Joliveta całkiem dosłownie ocaliła od zapomnienia. Aby wykonać i nagrać go (dla wytwórni Harmonia Mundi) jak najlepiej, artystka przeszukała dokładnie paryskie archiwa, spotkała się z córką kompozytora i rozmawiała z jej mężem - jedynym skrzypkiem, który pracował nad Koncertem z samym Jolivetem.

Z drugiej strony artystkę trudno oskarżyć o zgubny perfekcjonizm czy doktrynerstwo. Bachowskie Sonaty i Partity (pierwsza płyta na rynku od zeszłego roku; druga powinna ukazać się w nadchodzących miesiącach) nagrała na przykład przy użyciu barokowych smyczków, ale też na współczesnych, metalowych strunach.

- Wiedza ekspertów od baroku pomogła mi wyjść poza mistrzowskie wykonania tych utworów, które znam jeszcze z dzieciństwa - wyjaśnia Faust. - Z drugiej strony nigdy nie dowiemy się, jak ta muzyka brzmiała naprawdę. Bardzo możliwe, że wykonywano ją zupełnie inaczej w różnych miejscach. W każdym razie: im więcej wiemy o baroku, tym więcej pojawia się pytań.

W rozmowie z Klaudią Baranowską Isabelle Faust wspomina też o swoich mistrzach i partnerach, o dopełnianiu się przeciwności oraz swoim stousunku do muzyki polskiej. Zachęcamy do wysłuchania całego wywiadu. 

Niemiec na stanowisku dyrektora artystycznego Narodowej Orkiestry będzie z pewnością czujnie obserwowany. To jednak nie przeszkadza dyrygentowi.

- Proszę, przyglądajcie się uważnie! Jedyne, czego się obawiam to to, że ludzie nie będą się przyglądać. Mój instynkt mówi mi: zrób to! To znakomita orkiestra, ja uważam się za dobrego dyrygenta. Oczywiście, zawsze istnieje ryzyko, ale nerwy w muzyce nie pomagają niczemu.

Czasu jest mało, bo zwykle nowy szef ma dwa lata na przygotowanie swojej linii programowej, Liebreichowi zaś zostało ledwie kilka miesięcy.

- NOSPR to wielki zespół, a więc nie grali wiele Haydna, Mozarta i Beethovena. Zamierzam ich utwory włączyć do repertuaru orkiestry zanim przejdziemy do rzeczy współcześniejszych. A wtedy moim życzeniem byłoby, aby najwięksi kompozytorzy dla nas pisali. Jest wiele dzieł napisanych dla Orkiestry, ale musimy mieć plejadę międzynarodowych twórców… Trzeba też popracować nad zaproszeniami solistów i dyrygentów. Jest wielu dyrygentów młodego pokolenia, którzy mogą wnieść nową energię do orkiestry.

Zapraszamy do wysłuchania rozmowy, którą z Alexandrem Liebreichem przeprowadził Marcin Majchrowski.

Po raz pierwszy w roli dyrektora artystycznego Liebreich wystąpi 4 września podczas Festiwalu Wratislavia Cantans. Wówczas zaprezentowane zostaną m.in. Passacaglia Antona Weberna, Preludium chorałowe "O Mensch, bewein" Maxa Reger, Koncert skrzypcowy "Pamięci anioła" Albana Berga, Chorał ("Es ist genug") Magnusa Lindberga oraz V Symfonia "Reformacyjna" Felixa Mendelssohna-Bartholdy'ego. Koncert odbędzie się w Katedrze Marii Magdaleny we Wrocławiu.
Liebreich już w lutym, po podaniu informacji o jego wyborze, pytany o rolę głównego dyrygenta w orkiestrze powiedział, że powinien dbać o klasykę. - Będziemy odkrywać język na przykład Mozarta - mówił.
Alexander Liebreich był wielokrotnie zapraszany do współpracy przez znaczące orkiestry europejskie, w tym BBC Symphony Orchestra, Auckland Philharmonia, Radio Sinfonieorchester Berlin. Występował z NOSPR oraz orkiestrami radiowymi w Hamburgu, Stuttgarcie i Monachium oraz z orkiestrami filharmonicznymi w Strasburgu i Osace. Wspólnie z Instytutem Goethego zrealizował Korea-Projekt, w ramach którego koncertował z Młodymi Filharmonikami Niemieckimi w Korei Północnej i Południowej.
Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach (wcześniej działająca jako Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia) powstała w 1935 roku w Warszawie. Zespół utworzył i prowadził do wybuchu II wojny światowej Grzegorz Fitelberg. Orkiestra została reaktywowana w marcu 1945 roku w Katowicach przez Witolda Rowickiego.
Zobacz naszą galerię DZIEŃ NA ZDJĘCIACH >>>
PAP, sm

Niemiecka skrzypaczka dwa lata temu nagrała wszystkie sonaty i partity skrzypcowe Bacha, pierwsza część jest już dostępna, druga ukarze się niebawem.

Isabelle Faust zwierzyła się, że korzysta w swoich wykonaniach z oryginalnych manuskryptów utworów tego kompozytora. Przyznała, że jest dla nie bardzo ważne, by badać, analizować te dzieła. W jej odczuciu muzyk dzięki temu nieustannie się doskonali.

Faust wspominała, że wielu muzyków dorastało wraz dziełami Bacha.  Dodała, że obecnie wykonuje się je inaczej, co jest spowodowane rozwojem wiedzy o muzyce barokowej.

 - Ciągle pracuję nad tym materiałem, jest to muzyka doskonała i ponadczasowa. Można ją interpretować na wiele sposobów – przekonywała w Programie 2 Polskiego Radia.

Dodała, że najważniejsze dla niej było to, by uchwycić jej istotę. Jej zdaniem, każdy muzyk musi znaleźć własny sposób ekspresji.

Isabelle Faust ma w dorobku sporo nagrań muzyki współczesnej. Tłumaczyła, że nie jest łatwo przekonać wydawnictwa do wypuszczania na rynek płyt z muzyką rzadko wykonywaną, współczesną, która nie należy do kanonu.

Na zakończenie rozmowy niemiecka skrzypaczka zwierzyła się, że muzyka to dla niej nie tylko przyjemność, ale esencja życia.

***

Isabelle Faust wystąpi w środę (29.08) z Koncertem skrzypcowym D-dur op. 61 Beethovena w Studiu Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. Towarzyszyć jej będzie Orkiestra XVIII wieku pod dyrekcją Fransa Brüggena.

Rozmawiała Klaudia Baranowska.