Kluczową rolę w terapii DDA odgrywa motywacja. Bez niej nie sposób przezwyciężyć obciążeń, z jakimi wkraczają w dorosłość Dorosłe Dzieci Alkoholików – podkreślają zgodnie terapeuci ze Stowarzyszenia "Od-Do": Anna Maria Seweryńska i Cezary Biernacki, którzy byli gośćmi "Zostaw Wiadomość" 25 sierpnia.

Dorastanie w rodzinie, w której co najmniej jedno z rodziców nadużywało alkoholu, zaburza normalny rozwój, wpływa na charakter relacji z innymi, sposób postrzegania siebie. Bywa też przyczyną innych negatywnych zjawisk, których wyeliminowaniu ma służyć terapia.

Samo podjęcie decyzji o jej rozpoczęciu może zająć dorosłemu dziecku alkoholików wiele lat. Przyznanie się przed sobą do własnych ułomności i zrozumienie, że za porażkami, niewykorzystanymi szansami czy samotnością stoją ciężkie doświadczenia z dzieciństwa, wymaga szczerego wglądu w siebie.

W leczeniu DDA szczególną rolę odgrywa motywacja - podkreśla Cezary Biernacki. Chodzi o to, by za decyzją o podjęciu terapii stała nie tylko potrzeba chwili, spowodowana np. kryzysem, lecz świadoma chęć pracy nad sobą.

Czym różni się rozumienie bycia DDA przed i po terapii? Według Anny Marii Seweryńskiej, pacjenci początkowo uważają, "że to jakieś piętno, szufladka, rodzaj balastu". W toku terapii powinni zaakceptować siebie, wyciągnąć naukę z własnych doświadczeń, nauczyć się nowych mechanizmów obronnych, osiągnąć samodzielność w myśleniu i działaniu. Celem terapii jest "zgoda na siebie" – podkreśla Cezary Biernacki.

Terapeuci wyznają, że rozstając się z DDA, których terapia dobiega końca, miewają sprzeczne odczucia. Anna Maria Seweryńska przyznaje, że przeżywa "rodzaj nadziei połączonej z zaufaniem", a Cezary Biernacki martwi się, że DDA "nie będą mieli komu się zwierzyć, nie będą mieli do kogo przyjść po poradę". Goście "Zostaw wiadomość" są jednak przekonani, że ich pacjenci kończą terapię "bogatsi o zaufanie do siebie, świadomą nadzieję, że życie jest w ich rękach". To, czego się nauczyli, ma być ich siłą i pomagać w pokonywaniu codziennych trudności.

Ap/ŁSz

W niedzielę w stolicy odbyła się III Parada Labradorów. Na antenie poniedziałkowego "Magazynu" gościli organizatorzy tego nietypowego przemarszu ulicami Warszawy: Ewa Danielak z programu "Pomóżmy razem" i Piotr Wojtków z fundacji "Przyjazna Łapa". Odwiedził nas także reprezentant psiej rasy - labrador Bazyl.

Celem imprezy było zebranie funduszy na zakup i szkolenia młodych labradorów. Na paradę przybyły tłumy psich fascynatów z pupilami u boku, więc bez przeszkód udało się pobić rekord Guinnesa w kategorii "Największy spacer psów jednej rasy". Zebrano również pokaźną kwotę na rzecz fundacji.

Szkolenie labradora trwa za zwyczaj około dwóch lat. Odbywa się w trudnych i bardzo zróżnicowanych dla psa warunkach, gdzie narażony jest na hałas, nowe zapachy, rozpraszajace odgłosy. Pies musi opanować podnoszenie i odkładanie różnych przedmiotów, zamykanie, otwieranie drzwi, sygnalizowanie zagrożenia i pomoc w zakładaniu odzieży.

– Dopiero po zakończeniu procesu szkolenia rozpoczynają się poszukiwania odpowiedniej osoby, wymagającej asysty psa. Nowego właściciela dobiera się w zależności od niepełnosprawności, stylu życia, typu aktywności, a nawet usposobienia – zapewnia Piotr Wojtków.

Niebagatelną rolę w codziennej pracy psa asystenta i przewodnika odgrywa odpowiedzialność społeczna przechodniów. – Nie wolno głaskać psa w trakcie pracy. Zwierzę musi być skoncentrowane na jednej osobie, każda próba rozproszenia jego uwagi może mieć przykre skutki dla niepełnosprawnego ¬ uprzedza Ewa Danielak.

Labradory to psy nadzwyczaj przyjazne, pracowite, cierpliwe i ugodowe, ale także bardzo energetyczne. Należy pamiętać, by po dniu ciężkiej pracy zafundować im dawkę zabawy i ruchu na świeżym powietrzu.

Am

W miniony weekend w Centrum Artystycznym Sztukarnia odbyły się warsztaty kostiumologiczne. W poniedziałkowym "Magazynie" gościliśmy kostiumolog Annę Nurzyńską, Monikę Skrzyńską – koordynatorkę projektu Weekend z Kostiumologią, oraz Katarzynę Chojnicką – jego uczestniczkę.

Wykłady weekendowe były jedynie inauguracją całego cyklu wykładów w roku 2010/2011. Pierwsze regularne zajęcia Akademii Kostiumologii ruszają już w październiku. Spotkania są niezwykle inspirujące – zapewnia Katarzyna Chojnicka, uczestniczka warsztatów.

Wykładom towarzyszą pokazy filmów kostiumowych, prezentacja rycin, przeźroczy i fotografii strojów z ubiegłych wieków. Z gościnnym wykładem wystąpili również pracownicy naukowi Muzeum Narodowego. W drugim semestrze Akademii zaplanowano zwiedzanie znajdujących się w Muzeum, lecz nieudostępnianych zbiorów strojów i tkanin z XVIII i XIX w.

Wbrew powszechnym stereotypom, kostiumolog to nie tylko konsultant i projektant ubiorów w filmie i w teatrze. To także naukowiec, którego zadaniem jest zgłębiać historię przemian stroju z uwzględnieniem ich kulturowego, ekonomicznego i społecznego podłoża.

Kostiumologia to nauka o ubiorze i stroju, ale także etykiecie, moralności i etyce. Obserwując modę ubiegłych wieków, poznajemy także życie codzienne ludzi, ich sposób myślenia i system wartości.

Współcześni projektanci chętnie posługują się elementami stylów z przeszłości, przy czym traktują je raczej jako cytaty, "retrospekcje" dawnych mód – zauważa Anna Nurzyńska. W przeszłości piękno ciała musiało być w określony sposób obudowane ekstrawagancką formą, by ubiór spełniał obowiązujące w danej epoce kryteria estetyczne i moralne. Dziś, kiedy chcemy uwydatnić piękno naszego ciała, podkreślić atuty czy ukryć mankamenty, możemy sobie pozwolić na dużą swobodę.

Am/ŁSz

Wczoraj na Księżym Młynie odbyły się zdjęcia do najnowszej produkcji Borysa Lankosza, "Odkryta". Plan zdjęciowy otwarto dla obserwatorów. W zimnym łódzkim deszczu i gęstym dymie można było  "zajrzeć przez ramię" reżysera i poczuć tajemniczą atmosferę filmu. Autor "Rewersu" zapowiada swój nowy film gatunkowy w konwencji noir.

– Jestem zafascynowany kinem gatunkowym – zapewnia Borys Lankosz. – Imponują mi tacy reżyserzy, jak Stanley Kubrik, który dotknął i mierzył się niemal z każdym filmowym genre i każdemu z nich umiał nadać swój, bardzo osobisty rys – zdradza reżyser. – Film gatunkowy to wspaniała propozycja zarówno dla twórcy, jak i widza. Jego brak w polskim kinie wynika z nieumiejętności. Mamy problem ze sztuką opowiadania. Nie stoi za nami tradycja, nie uczymy się od dziecka precyzji opowiadania – przekonuje.

W "Odkrytej" widzowie poznają zupełnie nieznane oblicze Łodzi. W tym tajemniczym mieście trendy przestrzeni wyznaczają artyści. – To oni w pewne obszary docierają pierwsi, wyczuwają energię miejsc, w których czują się dobrze, które są dla nich inspirujące i służą im – tłumaczy artysta.

Am

Thekla ma osiem lat i trzech starszych braci. Mieszka w Warszawie. Mówi, że "jak będzie duża, chciałaby być lekarzem zwierząt, tylko nie w szpitalu. Takim lekarzem bez otwierania brzuchów". Dziewczynka jest bohaterką albumu oraz plenerowej wystawy trzydziestu wielkoformatowych fotografii. Zdjęcia zrobiła mama Tekli, Barbara Cajo Dubus, która urodziła się w Paryżu w rodzinie polsko-francuskiej, ale jako miejsce do życia wybrała Warszawę. Swoją córkę obserwowała przez okrągły rok, dokumentowała przeróżne miejsca, chwile i sytuacje, zwykle zakazane dla osób postronnych. Powstały zdjęcia bezpretensjonalne i prawdziwe, zawieszone między światem dziecka i rzeczywistością dorosłych, między fotografią dokumentalną, reportażową i artystyczną. Jak wygląda świat ośmioletniej dziewczynki, widziany w lustrzance jej mamy? Thekla i jej chłopakowy świat - tę wystawę można oglądać do końca września przed Domem  Polonii w Warszawie.